In september jl. raakte het nieuws bekend dat het legendarische Vaya Con Dios, met zangeres Dani Klein, nieuwe muziek ging uitbrengen. Tot ver buiten onze landsgrenzen was de euforie groot en werd er reikhalzend uitgekeken naar het nieuwe werk. Vorige maand bracht Vaya Con Dios de funky, up-tempo song ‘Shades Of Joy’ uit, de voorbode van hun nieuwe, gelijknamige album. En nu breiden ze hun impressionante repertoire nog verder uit met 10 gloednieuwe nummers uit het nieuwe album ‘Shades Of Joy’, dat vanaf heden overal te verkrijgen en te beluisteren is. Op het album ‘Shades Of Joy’ staat er voor ieder wat wils. Zo zijn er nummers in het Frans, Spaans en Engels, en gaat het van ballads tot up-tempo songs. Naast een digitale release is het album ‘Shades Of Joy’ ook wereldwijd te verkrijgen als CD en een deluxe kobaltblauwe vinyl.
Negen jaar na de afscheidsconcerten in de Lotto Arena en Vorst Nationaal, maakt de groep een comeback. Een logische vraag, waarom komen jullie terug?
Dani: “Het heeft met toeval te maken. Ik was niet meer van plan om muziek te maken. Ik heb een huis in Andalusië, woonde daar zes maanden per jaar, kwam terug naar Brussel, maar ik zat hier vast door Covid. Ik kon niet meer vertrekken, en mocht in mijn bubbel maar twee mensen zien. Mijn goede vriend en gitarist Thierry Plas woont dichtbij en stelde voor om even samen te komen om muziek te maken en om ons te amuseren. Hij vroeg bassist François Garny erbij. Ik ging soms te voet naar de studio. Zo hebben we ons daar muzikaal bezig gehouden. We zijn begonnen met een liedje dat al ooit op een cd stond. We vonden dat we over dit liedje op die plaat wel vlug tevreden waren geweest. We vonden dat we een beter arrangement konden schrijven. Dat is ‘Kissing Slow’ geworden. Van het ene kwam het andere. Ik bleef maar improviseren. Zo begonnen we nieuwe liedjes te schrijven, zonder dat ik dacht van iets uit te brengen.”
En toch kwamen er dan nog nieuwe nummers bij?
Dani: “Ik was niet van plan van daar een plaat van te maken. We konden dat gewoon op YouTube plaatsen. We zaten aan elf nummers en de vrienden vonden dat we daar wel een plaat moesten van maken. We namen contact op met platenfirma’s. Het allerlaatste nummer is ‘It Isn’T Gonna Be That Way’. Dat is een cover. We hadden de toestemming nodig van de uitgever. In België is dat CNR. We stuurden dat liedje naar Tom van CNR door. Hij vroeg of er nog andere liedjes waren. We kwamen langs en tekenden al heel vlug een platencontract.”
De eerste single ‘Shades of Joy’ werd enkele weken terug gereleaset. Waarom was ‘Shades of Joy’ de perfecte keuze om als eerste voorproefje uit te brengen?
Dani: “Ik weet het niet… het is altijd moeilijk als je een liedje moet kiezen, maar de titel vond ik mooi. Ik vond het mooi om aan die plaat die titel te geven en het is dus ook logisch dat je dit liedje als eerste uitbrengt.”
Dit nummer is opgewekt, dansbaar en vooral het zit meteen in je hoofd. Hoe voelde het aan toen jullie het aan het maken waren?
Dani: “Het was leuk om te doen. Ik hield al altijd van disco en funky muziek. Na Covid en de eerste keer dat we terug mochten bewegen, keerde ik terug naar Spanje want ik moest daar ook zaken regelen. Thierry en François zijn dan afgekomen. Het was mooi weer, we hadden een zwembad. Je hoort de vakantiesfeer in dat liedje.”
Voor de single brachten jullie vorige week nog een videoclip uit. Vind je het nog steeds belangrijk om een visuele clip uit te brengen voor muziek?
Dani: “Ik denk dat de mensen dat wel verwachten. Vooral nu met die sociale media. Alles is visueel. Je moet beeld hebben.”
Het album met dezelfde titel ligt al in de winkel. Hoe zou je het album omschrijven?
Dani: “Gewoon dat het een Vaya Con Dios-plaat is. Het heeft de karakteristieken van een Vaya-plaat met een mengelmoes van genres wat ik altijd deed en ook verschillende talen wat ik eveneens altijd deed. Ik lag een tijd stil, maar dit is het vervolg.”
Waren er bepaalde inspiratiebronnen voor het album? Of was het eerder alles kan, niets moet?
Dani: “Het leven leerde mij dat we niet ver moeten zoeken en dat het belangrijk is om van eenvoudige dingen te genieten, vind ik toch. Ik hou van de natuur, van etentjes met enkele vrienden. Ik ga niet graag meer waar het druk is. Ik ben niet gek meer op drukte. Vroeger vond ik het leuk om tussen de mensen te vertoeven. Nu ben ik precies wat mensenschuw geworden (lacht). Ik heb liever mijn honden.”
Is dat een eenmalig project of de start van nog méér muziek?
Dani: “Ik maak geen plannen, we zien wel hé. We hadden geen bedoeling om een plaat te maken. Nu is die er, maar we zullen wel zien wat de toekomst brengt. Aanzie het als een toetje aan mijn carrière.”
Komt er na een nieuw album ook een nieuwe tournee? Dat is ongetwijfeld een vraag die je nu vaak zal mogen beantwoorden.
Dani: “Dat weet ik nog niet. Ik heb altijd nog een beetje een probleem met mijn stem. Het is precies of er wat vuiligheid op zit. Soms wel, soms niet. Ik ben al wat beter. Het is een serieuze machine om in gang te zetten. Al die muzikanten, de repetities, al dat reizen.. We zullen zien, daar kan ik nog geen antwoord op geven. Enkel touren in Vlaanderen? Neen, als we touren dan gaan we sowieso ook naar het buitenland.”
Tijdens de MIA’s mocht je een ‘Lifetime Archievement Award’ in ontvangst nemen. Blij met zo’n onderscheiding? Of denk je: oeioei, als ik zoiets krijg, dan word ik wel wat ouder…
Dani: “Ik ben 70 jaar en weet in welke fase van mijn leven ik zit. Ik vond die erkenning heel fijn, ik ben daar heel blij mee. En voor mijn ‘volle, mooie’ carrière is dat heel aangenaam.”
‘Vaya Con Dios’ is misschien wel de meest toonaangevende Belgische band ooit. Jullie verkochten miljoenen albums, zongen megahits bij elkaar. Merk je dat de muziekindustrie vandaag anders is dan toen? En op welke manier?
Dani: “Het is zo snel gegaan. Alles is veranderd, alles is anders geworden. Mensen van mijn generatie hebben het daar een beetje moeilijk mee, met die computers, enz. Er zijn negatieve, maar ook positieve dingen aan die veranderingen. Een voorbeeld: voor de plaat kregen we de medewerking van het Philharmonic Orchestra van Budapest, maar zij speelden in Budapest en wij zaten in Brussel. De blazersectie speelt in Alabama, de pianist in Londen, mijn zoon die achter de hoek woont nam zijn drums op in zijn studio omdat zijn drums beter klinken in zijn studio. Dat zijn dingen dat je vroeger niet kon doen. Je kan je op die manier meer permitteren, want je moet niet constant heen en weer reizen en dus is het zo duur niet. Dat is positief. Vroeger moest je ook eerst een liveband hebben, dan ging je in alle cafés en clubjes spelen en dan vond er je misschien iemand interessant, kwam je in contact met een platenfirma en geraakte je misschien aan een platencontract. Nu zet je dat op TikTok, Facebook of andere sociale media. Je hebt artiesten die nooit uit hun woning gingen en die via deze sociale kanalen bekendheid verwierven en miljoenen streams hebben.”
Had je liever in deze tijd gestart met uw carrière of ben je toch blij met uw muzikaal parcours dat je meemaakte?
Dani: “Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar ik vond het vroeger leuker. Ik vind dat nu alles gerobotiseerd is. Je kan met niemand meer spreken. Je gaat naar de bank, maar er zit niemand meer. Ik vind dat de wereld koud en kil is geworden. Ik voel mij niet zogoed in die nieuwe wereld. Of ik bang ben voor de toekomst? Ik zit er niet mee in. Wat moet gebeuren, zal gebeuren of je nu bang bent of niet. Denk nu aan de oorlogen die bezig zijn. Wie had gedacht dat dit in 2023 nog zou mogelijk zijn. Je weet nooit wat er ons hier staat te wachten. Daarom moeten we genieten van iedere dag, van de kleine dingen in ons leven.”
Wat is uw pareltje op het album?
Dani: “Och, dat zijn allemaal mijn baby’s. Ik kan er geen uitkiezen.”
Je hebt alles bereikt wat je kon bereiken. Zijn er dan toch nog dingen waar je van droomt? Of graag nog eens zou willen doen?
Dani: “Neen, gewoon genieten van het leven en van eenvoudige dingen.”
Tot slot: we zijn een West-Vlaams weekblad. Heb jij bepaalde mooie herinneringen aan West-Vlaanderen? Herinneringen qua misschien wel familie of vrienden, optredens, vakantiemomenten…
Dani: “Ik zie haar niet vaak meer, maar een heel goede vriendin woonde in Proven. Soms bezochten we haar ouders, namen we de fiets en reden of wandelden we door de velden tot in Frankrijk. Ik spreek het Brussels dialect, maar ik heb het nooit moeilijk gevonden om West-Vlaams te begrijpen. Ik weet niet waaraan dit ligt. Ik hou van West-Vlaanderen, dat zijn toffe mensen. Qua optredens moest ik daar echter niet veel optreden. Ik weet niet hoe dat kwam.”
Misschien waren onze zalen te klein voor een muzikale ster zoals Vaya Can Dios?
Dani (lacht): “Dat kan!” (PADI)
De cd/vinyl ‘Shades of Joy’ is te verkrijgen in de platenhandel en ook via de grote streamingsplatforms te downloaden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier