Shancy is als zangeres nog niet zo bekend, maar wie haar al hoorde is het erover eens: wat een prachtige stem, wat een uitstraling. Shancy werd geboren in India, werd hier geadopteerd, maakte al een scheiding mee, maar blijft het leven toch rooskleurig inzien. Voor ons het sein om deze vriendelijke vrouw uit Aatrijke enkele vragen te stellen. We kwamen heel wat te weten van de mama, die het in haar leven inderdaad niet altijd gemakkelijk had maar nu wel al een eerste single ‘Samen dansen’ uitbracht.
Shancy zag het levenlicht in Kerala in het zuiden van India. Haar biologische moeder nam met haar kinderen de vlucht voor de mishandelingen die ze allemaal ondergingen door de vader. Haar mama bracht Shancy en haar oudste broer naar een weeshuis. Later ging ze de kinderen terughalen, een gewoonte in India wanneer men een bepaalde periode zelf niet kan zorgen voor de kinderen. Toen haar mama terug kwam, hadden de zusters Shancy ‘verkocht’. Ze werd op vijfjarige leeftijd geadopteerd door een alleenstaande mama uit De Panne. Later kwam daar nog de achtjarige jongen Suresh uit India bij.
Op 2 april 1981 kwam Shancy in België toe. “Toen was ik één van de weinige donker gekleurde mensen in de Westhoek. Mijn school werd zelfs voorbereid voor mijn komst. De kinderen werden allemaal verzameld op de speelplaats om uit te leggen dat er een ‘speciaal’ kindje in de school was ingeschreven. Ik werd vaak gepest en uitgesloten. Dat deed zoveel pijn, zodat ik mij thuis vaak opsloot in mijn kamer. Dan zong ik liedjes om mijn verdriet te vergeten. Op die manier kwam ik dikwijls heel verlegen over, maar ik voelde binnenin dat er iemand anders verscholen zat in mij die wachtte om uit te breken”, vertelt Shancy.
Het zingen en dansen zat al altijd in haar bloed. Jaren later vond Shancy herinneringen terug uit haar periode in India. Ze wist dat haar moeder een danseres en zangeres was, die ook les gaf. “Al van jongs af heb ik gedanst en gezongen. Ik deed ook veel aan sport. Omdat ik astma had was dit wel nodig, zodat ik mijn longcapaciteit kon vergroten. Toen ik klein was, ging ik naar de muziekschool. De leerkracht zei altijd dat ik een mooie stem had en dat ik mij daarop verder moest focussen. Ik leerde toen klarinet, blokfluit en trompet aan. Ik bleef ook altijd zingen. Dat maakt mij zo gelukkig”, glundert Shancy. “Ik werd opgevoed door mijn adoptiemoeder en grootmoeder. Zij luisterden vaak naar Dalida, Mireille Mathieu, Edith Piaf en keken altijd naar Franse zenders met Franse zangers. De hoge tonen van Mireille Mathieu fascineerden me enorm. Later kwamen Whitney Houston, Celine Dion en Mariah Carey ook op mijn lijst van favoriete zangeressen te staan. Zo trainde ik mijn stem om heel hoog te kunnen zingen. Onlangs vertelde mij iemand dat ik zeker twee octaven hoger kan zingen, zonder dat ik daar problemen mee heb.”
Shancy was pas zestien toen ze haar toekomstige echtgenoot leerde kennen. Vier jaar later zijn ze getrouwd. Ze kregen drie kinderen: één dochter (nu 25) en twee zonen (23 en 20). “Het zingen bleef mij achtervolgen. Mijn ex-man zei dat ik moest meegaan naar Isabelle, die karaoke deed bij haar zus in brasserie De James in De Panne. Ik probeerde het al bibberend. Ik kreeg echter zo’n luid applaus dat ik er zelf van schrok”, lacht ze. “Ik werd opgemerkt door verschillende mensen, die mij vroegen om voor hem te komen zingen in bands of in lounge bars. Mijn ex keurde dat niet goed, zodat het terug stil werd. Na een huwelijk van 25 jaar gingen we uit elkaar. Ik verhuisde van Veurne naar Aartrijke, waar ik nu al vier jaar woon. Ik zag enkele jaren zwarte sneeuw, maar bleef me verder keihard inzetten. Ik werk als commerciële medewerker bij het interventieteam van Bpost. Ik werk praktisch iedere dag in een ander kantoor. Via bijwerk leerde ik nieuwe vrienden kennen, die échte vrienden werden. Zij gingen naar travestieshows kijken, zoals in Middelkerke. Ik informeerde of ik even mocht zingen en dat werd toegestaan. Zo begon ik te zingen in Oostende. Door geregeld gezien te worden en mijn stem te horen, werden de optredens meer frequenter. Eerst werkte ik met een manager, nu doe ik alles alleen. Ik krijg vooral door mond-en-mond reclame veel optredens binnen. Ik zing ’t liefst in het Frans en ’t Engels. Ik breng pop, R&B, disco… Vorige maand zong ik mijn eerste single ‘Samen dansen’ in en nam ik een eerste clip op. Na al die coronabeperkingen zijn we blij dat we weer wat meer vrijheid hebben en terug mogen dansen.”
Voor Shancy is zingen maar een hobby, maar één waar er nu veel tijd in kruipt. “Naast mijn hoofdberoep ben ik iedere dag bezig met teksten aan te leren, een bezoek te brengen aan de zangcoach, te sporten voor de conditie en mijn longen open te zetten, stem te onderhouden en iedere dag twee uren te zingen, mails en chats beantwoorden, facebook te onderhouden, nieuwe liedjes en plaatsen te zoeken om op te treden. Verder moet ook nog altijd de was en de plas worden gedaan. Ik heb dus niet veel tijd over. Ik zag in enkele maanden al geen tv meer, maar je hoort mij niet klagen. Ik zing immers graag. Ik leerde ook nieuwe fantastische mensen kennen en kom op plaatsen, waar ik anders nog nooit ben gekomen. Mijn leven is nu zo mooi”, besluit Shancy, die haar échte voornaam gebruikt als artiestennaam. “Ik ben immers trots op mijn Indische roots die ‘vrede’ betekent”, besluit ze. (PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier