In maart 2020 was ‘A Simple Glitch of the Heart’ klaar. Iets heel commercieels als het Eurovisiesongfestival had toch een bijzondere, indie Hooverphonicplaat opgeleverd. Minder poppy, back to basics . Alex Callier was erin geslaagd om op amper drie maanden een volledige nieuwe plaat op te nemen en te mixen. Het resultaat was triomfantelijk. En toen viel de wereld stil. Geen Songfestival, geen plaat. Een jaar later is er ‘Hidden Stories’, maar wie een simple rehash van vorig jaar verwacht, is eraan voor de moeite. Callier zou Callier niet zijn als hij gewoon op zijn lauweren had gerust.
“Het is een heel andere plaat geworden. We zijn eigenlijk from scratch begonnen. Je kan ‘The Wrong Place’ niet vergelijken met ‘Release Me’. ‘The Wrong Place’, waarmee we dit jaar naar Rotterdam trekken, paste niet op de plaat van vorig jaar. We hebben een paar nummers gerecupereerd, zoals ‘Belgium in the Rain’ en ‘Circus’, maar het merendeel is nieuw. Omdat de vinyl acht weken op voorhand naar de fabriek moet om op tijd geperst te zijn, hadden we maar drie maanden productietijd. Van de eerste demo’s met Geike naar opnemen, mixen en het uiteindelijke artwork. Het was een huzarenstukje. Ik heb maar liefst anderhalve maand gemixt. Ik kan het niet loslaten. Helemaal content ben ik nooit (lacht). Er moest veel gearrangeerd worden. Veel sixtiesnummers hadden gitaren die getuned waren op het gehoor en die begeleid werden door een niet-perfect gestemde piano. Als alles off klinkt, krijg je een organisch geheel. Die tijd kan je niet meer terugdraaien. The Beatles klinken zo goed omdat de micro’s en de pre-amps beperkt maar wel top waren. Je voelde de energie van The Smiths of The Cure in de jaren tachtig, de nummers zijn nog steeds fantastisch, maar de klank is dat zeker niet. Er zaten geen lage tonen in. De mixers snoven te veel coke, denk ik (lacht). De best klinkende platen zijn nog altijd die van voor de eighties. ‘About the Blues’ van Julie London, hoe schoon dat klinkt. Zo vol, zo diep. Onwaarschijnlijk.”
Zou Hooverphonic ooit een plaat opnemen op apparatuur van de sixties? “Nee, dat zou ik niet doen. We zijn in een stadium gekomen dat je alles digitaal kan oproepen. De jaren tachtig was het first digital era, dat was gewoon kil en koud. De grootste uitdaging de afgelopen dertig jaar was om warmte, the grit en het vuil te recreëren in het digitale domein. Nu kan je digitaal een studio bijeenzoeken die je in het verleden niet eens kon hebben. ‘Hidden Stories’ heb ik gemixt in de ‘LUNA’-software van Universal Audio. Dat was een openbaring. Eindelijk voelde ik me terug in een analoge studio! Ik heb moeten vechten tegen dat digitale domein, en ik ben er nu van overtuigd dat ik niet meer terug wil naar een studio uit de sixties.”
Daar waar het niet-uitgebrachte album vorig jaar nog dertien nummers bevatte, klokt ‘Hidden Stories’ af op tien nummers. “De gemiddelde aandachtspanne van de mens is niet meer zo groot. Dat heeft te maken met de skipcultuur. Tien sterke nummers is genoeg. Het is altijd een work in progress: je zoekt die nummers bij elkaar en het moet gewoon kloppen. Ik heb liever dat mensen op hun honger blijven zitten. Ik ga graag terug naar de vinyldagen, toen veertig minuten een normale speelduur van een album was. ‘It’s a Shame About Ray’ van The Lemonheads duurt amper dertig minuten. Topalbum! Onder de invloed van de digitale streaming platformen en radio worden nummers korter. Jonge gasten vallen met de deur in huis en twee minuten later is het gedaan.”
Is ‘Lift Me Up’ een sequel op ‘The Night Before’, omdat de zin ‘lift me off the floor’ een logisch gevolg lijkt van ‘lying on the floor’? Callier grinnikt geamuseerd bij die notie. “Nee, ‘Lift Me Up’ is metaforisch bedoeld. “Maak me beter”. Als je het letterlijk neemt, is ‘The Wrong Place’ een sequel op ‘The Night Before’. Wakker worden, niet weten waar je bent, en niet weten wat die gast hier doet. Het is de kater die ons altijd een beetje achtervolgt. Ironisch voor iemand die al vijf maanden niet meer drinkt. Het begin klinkt met opzet gedetuned. Ik houd van zaken die niet perfectly in tune zijn. ‘Lift Me Up’ is geschreven aan het einde van een sessie. Ik had net twee dagen aan een nummer gewerkt met songwriter Nina Sampermans en om vier uur ‘s middags wilden we nog snel-snel iets creëren. Met twee gedownloade samples hadden we na anderhalf uur een nummer geschreven en ingezongen. Soms schrijf je twee dagen aan een nummer en vervolgens schrijf je de hit op een halfuur. Maar dat halfuur ga je niet hebben als je niet eerst twee dagen hebt zitten schrijven. Het gaat over de juiste energie in de kamer.”
“We hebben allemaal hidden stories.”, daarvan is Alex Callier overtuigd. “ Bewust of onbewust. Zelfs in een relatie zegt niemand honderd procent alles. ‘You take some secrets to your grave’, ik geloof dat echt. Dat kunnen onnozele dingen zijn, dat hoeven daarom geen grote histoires te zijn. Puur uit respect voor de andere hoef je niet alles te weten. ‘You don’t have to lie and cheat all the time’, dat ook niet. Het titelnummer gaat over ‘The Mandela Effect’, over hoe de geschiedenis herschreven wordt door het algemeen denken. Unaniem kunnen we denken dat iets zo is, maar dan blijkt dat het helemaal niet zo heeft plaatsgevonden. Iedereen dacht dat Mandela dood was, maar hij zat op het Robbeneiland.”
Het is geen toeval dat ‘Full Moon Duel’ net als Jackie Cane heel Morricone klinkt. “Dat is het allereerste nummer dat ik digitaal geschreven heb. Luca Chiaravalli zat in Gallarate, ik in Sint-Niklaas, via Zoom en ProTools kun je gelinkt werken. My first digital co-write. Het is een eerbetoon aan Ennio Morricone en John Barry, die nu allebei gestorven zijn. My two all-time heroes. Het was ook een Songfestivalkandidaat: het nummer had zeker opgevallen, maar het is meer like it or hate it. Maar ‘The Worng Place’ is het beste nummer voor het festival: tekstueel zo atypisch, qua sound heel Hooverphonic, er is darkness en humor. Nooit de platgetreden paden, dat is mijn probleem.”(PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier