Hooverphonic staat komende zondagavond op het podium van de Capitole in Gent én op zaterdagavond 7 mei in het Concertgebouw in Brugge. Die avond zal Alex Carlier zeker en vast terugdenken aan zijn optreden van twee jaar geleden in het Concertgebouw van Brugge. Die avond kreeg hij om 17 uur tijdens de soundcheck te horen dat zijn pa was overleden, enkele uren later moest hij optreden. “Mijn pa was ook een West-Vlaming, hij was afkomstig van Knokke. Hij had een band met het Concertgebouw in Brugge. Hij zou zeker niet hebben gewild dat we dit concert hadden geannuleerd”, bekent Alex.
Bijna één jaar geleden interviewden we Hooverphonic over hun nieuwe plaat ‘Hidden stories’ net voor hun deelname aan het Eurovisiesongfestival in Rotterdam. Een jaar later spraken we opnieuw met Alex over hun tournee. Een speciale, want het is de eerste orkestrale met Geike Arnaert. Dé enige échte Geike!
Vorig jaar interviewde ik jullie net voor het vertrek naar Rotterdam en net na de release van het album ‘Hidden stories’. Vandaag ziet de wereld er qua corona positiever uit. Hoe gaat het met jullie, want het was toch wel een intens jaar ?
Alex: “We zitten momenteel in Bratislava (Slowakije), dus heel goed. We zijn on the road. We zijn spijtig genoeg wel met een valse start begonnen, want we gingen normaal vorige week met de tour van start in Zwitserland. Door corona moesten we dat echter annuleren, want ik was positief. Gelukkig hebben we de meeste shows wel kunnen uitstellen en verplaatsen. Wat we eigenlijk al deden hé! Verplaatsen, annuleren, … Al bij al valt het wel nog mee, maar het blijft wel improviseren op het moment. We blijven wel positief. We gaan ook direct op tour. We nemen dus ook het risico, maar we hebben er zin in.”
Jullie treden met twee tours op, ‘The Magnificent Three Tour’ en ook de ‘With Orchestra Tour’. Dat zijn ook verschillende shows. Wat kunnen we verwachten?
Alex: “Neen, we hebben de orkestrale tour en de gewone band tour. De orkestrale is dus met een groot orkest en die doen we op dit moment enkel in België en Nederland. We hadden het idee om dit Europees te doen met lokale orkesten, maar door corona is dat onhaalbaar. De andere is gewoon met zes op een podium, onze vaste band. Vorige week in Arlon tot in Istanboel.”
En moeten we het ook echt zien als twee aparte shows, met een andere setlist?
Alex: “Neen, dat is wel gelijklopend. Maar er zijn wat andere accenten, een volledig orkest heeft natuurlijk een andere sfeer. De setlist is zo goed als gelijklopend, het blijft nog altijd onze promotournee van ons recentste album ‘Hidden stories’. Wat weliswaar (door corona) met een kleine tournee begonnen is, maar het is nog altijd voor die laatste plaat die nu bijna een jaar oud is. Wat je normaal zonder corona meteen begint, was het nu met één jaar uitstel.”
In 2012 en 2016/2017 deden jullie al eens een orkestraal concert in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Dat was toen een echte droom voor jullie, maar ook door de fans werd dit enorm gesmaakt. Hoe voelt het om dat nu over te doen?
Alex: “Och, die Elisabethzaal gaat niet meer, want die bestaat nu niet meer. Er is nu een nieuwe zaal, maar dat is een klassieke, echt niet goed voor popmuziek. Dan hebben we beslist als die zaal er niet meer is, kunnen we het misschien beter op verschillende locaties doen. We wilden eigenlijk in december beginnen in Brussel, maar we hebben het moeten annuleren omdat het toen echt onmogelijk was door corona. We gaan nu eerst Vlaanderen en Wallonië doen. Hopelijk kunnen we in het najaar nog eens terugkeren naar Brussel. We doen het trouwens ook in Istanboel met een groot lokaal orkest, net zoals in Praag en Utrecht. We proberen het toch wel zoveel mogelijk te doen. Het is en blijft iets speciaals. Nog specialer omdat Geike het nog nooit gedaan heeft. Het is nu eigenlijk de allereerste keer dat we met Geike op het podium staan met groot orkest. In die tijd was er nog geen budget om dat te doen. Als je me vraagt wat mijn favoriete setup is, dan moet ik ‘met orkest’ zeggen. Voor Hooverphonic is dat gewoon perfect. Dat is uiteraard onhaalbaar om dat in elke zaal te doen, want niet ieder podium is groot genoeg en qua productie kost dat ook veel. We willen het ook speciaal en uniek houden. Moesten we dat iedere avond spelen, dan is dat natuurlijk ook niet meer speciaal. We proberen het ook niet te veel doen, omdat het iets aparts moet blijven.”
Jullie brengen de hits en ook nieuw materiaal in een orkestraal jasje. Hoe ziet dat proces eruit om die versie dan te maken?
Alex “Dat is veel uitschrijfwerk, maar op zich zijn de arrangementen er natuurlijk al. Al onze nummers worden op die manier al opgenomen in de studio, dus die partituren bestaan. De show beginnen we met ‘A simple glitch of the heart’, ook het openingsnummer van onze plaat ‘Hidden stories’, dat nummer is ook gewoon zo opgenomen in de studio. Dit is echt wat wij zijn, dus veel verschil is dat niet. Dat geeft natuurlijk nog extra energie als de strijkers mee zijn op het podium. In onze andere shows zijn die opgenomen op tape. Al die mensen die samen muziek maken en hun gevoel erin leggen, dat blijft uniek. Als je komt kijken, dan zal je zien dat het magisch is.”
Jullie treden binnenkort op in het concertgebouw in Brugge. Hebben jullie bepaalde herinneringen? Want het is niet de eerste keer dat jullie er gaan optreden.
Alex: “Ik heb er allerlei herinneringen aan. Tot hiertoe, een heel fijne zaal die we altijd hebben uitverkocht. En nu hopelijk weer uitverkopen. Ik heb er ook heel emotionele herinneringen aan. De laatste keer dat we er speelden – twee jaar geleden – is mijn papa die namiddag overleden. Om 17 uur, net tijdens de soundcheck. We hebben die avond wel gespeeld, het was uitverkocht. Dat was het wel een bijzonder optreden, want mijn papa was van Knokke, ook een West-Vlaming. Hij had ook wel iets met Brugge en het Concertgebouw. Ik heb toen ook gespeeld omdat ik wist dat hij het niet zou gewild hebben dat we de show moesten cancelen. Dat is dus wel een emotionele herinnering. Het is een heel aangename zaal, een goede piano en een fijne backstage. Ik kijk er echt naar uit! We zijn trouwens ook aan het kijken om een show te filmen en het meest voor de hand liggend zijn de shows in Villers-la-Ville en Brugge. Villers-la-Ville omdat het in een heel mooie oude, ruïne buiten is. Maar het blijft België, dus het zou nog kunnen regenen. Het Concertgebouw in Brugge komt ook nog in aanmerking.”
In 2012 brachten jullie een live-album uit van de show. Zijn er plannen om dit opnieuw te doen?
Alex: “Ja, dat zouden we wel kunnen doen. Het is ook niet zo moeilijk, want we nemen tegenwoordig alle shows op. Met de nieuwe hightech pakken wij bijna alle shows op. Op vinyl zouden we het dus zeker kunnen uitbrengen, op cd betwijfel ik het, want ik weet niet of daar nog een markt voor is. Het zou fijn zijn om dat nog eens te doen.”
Enkele weken geleden werd ‘Belgium in the Rain’ toen heel toepasselijk gereleaset als laatste single van jullie tiende album ‘Hidden stories’. De cirkel voor het album lijkt daarmee rond. Betekent dat jullie aan het werken zijn aan de volgende plaat?
Alex: “Absoluut! Die is eigenlijk alweer bijna klaar. Ik zal het anders zeggen, de demo’s zijn bijna klaar. We hebben niet stilgezeten, we hebben echt veel gewerkt. Ik zat veel met Geike in de studio. We hebben geëxperimenteerd, het is een ‘Hooverphonic’-album, maar toch anders. Meer hiphop invloeden uit de jaren negentig. Er zitten natuurlijk strijkers in, dat blijft part of our story. We zijn er echt heel blij mee, wel helemaal anders dan onze laatste plaat.”
Een videoclip voor ‘Full moon duel’ had nochtans indrukwekkend kunnen zijn.
Alex: “Daar hadden we inderdaad een mooie video voor kunnen maken. Maar laat ons eerlijk zijn, de videobudgetten zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn. En om voor dat nummer echt een goede clip te maken, moet je naar Arizona, zoals we deden voor onze clip voor het nummer ‘Jackie Cane’. Of op z’n minst naar Spanje.”
Merken jullie als gevestigde waarde een verandering in de muziekindustrie ? Met betrekking op de levensduur van albums, die wordt precies korter.
Alex: “Ik vrees dat het zo is, zoals alles in onze maatschappij. Alles wordt toch iets meer wegwerp, alles krijgt een kortere levensduur. Het is wat het is. Er ligt terug een pak meer nadruk op de singles. Sommige Amerikaanse producers zeggen zelf dat het album ten dode opgeschreven is. Een album is toch wel minder belangrijk geworden, denk ik. Maar wij houden er nog wel van. Wij houden van een concept, dus we gaan dat altijd blijven maken, denk ik. De singles zijn natuurlijk wel belangrijk, dat zag je ook op ons laatste album. Dat heeft in totaal 15 miljoen plays, terwijl er 10 miljoen van ‘The Wrong Place’ zijn. Het is dus wel heel duidelijk dat de singles belangrijker zijn geworden. En ik moet eerlijk zeggen dat we er niet weigerachtig tegenover staan, we gaan graag mee met die trend. We vinden dat ook niet erg ofzo, we kunnen nog altijd een album blijven maken en singles releasen. Dan moet je gewoon leren accepteren dat de singles meer aandacht zullen krijgen dan het album. Maar het album blijft wel leuk, het vertelt echt een verhaal. Het heeft een dynamisch verloop. Het is een dubbel gegeven, want we blijven onszelf.” (PADI & Jérémie)
Zondag 27 maart: Capitole Gent – Zaterdag 7 mei: Concertgebouw Brugge. Tickets voor het concert van Hooverphonic in Concertgebouw van Brugge zijn verkrijgbaar via www.concertevents.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier