De aftelkalender wordt dunner

De aftelkalender wordt dunner en dunner. Nog exact twee weken en dan worden de Olympische Spelen ein-de-lijk op gang geschoten. En het is hier de laatste weken al veel gezegd en geschreven, maar wat een prachtige Spelen kunnen het worden voor onze West-Vlamingen. Dat Emma Meesseman en haar West-Vlaamse Cats (wel spijtig van de niet-selecties van Nastja Claessens en Serena-Lynn Geldof) een kanshebber zijn voor eremetaal wisten we al. Dat Alexander Doom er met de Tornados dicht bij zal zijn ook. Net zoals we geloven dat Emma Plasschaert beter kan doen dan haar vierde plek in Tokio.

Maar er is meer. Want nu blijken ook alle knechten van Lotte Kopecky in de olympische wegrit West-Vlaams te zijn. En als Kopecky haar favorietenrol in de Franse hoofdstad waarmaakt, dan mogen Justine Ghekiere, Margot Vanpachtenbeke, Julie Van De Velde en met hen heel West-Vlaanderen die eventuele gouden plak ook een beetje claimen, toch?

Met alleen maar West-Vlaamse knechten voor Kopecky, mogen we ook haar eventueel goud een beetje claimen, toch?

En sta ons toe daar met Nicky Degrendele nog een medaille-outsider aan toe te voegen. De wereldkampioene Keirin van 2018 klauterde de afgelopen jaren uit een dal en schuurt opnieuw tegen haar topniveau aan. Hoe ze dat deed, kan je in deze krant lezen. Fysiek is ze top, mentaal is ze fris. De perfecte combo voor een topprestatie. “Want”, dixit Harm Vanhoucke, “Als één van die twee facetten niet goed zit, dan is het héél moeilijk om ten volle te presteren.”

Diezelfde Harm Vanhoucke zou evenwel zelf nog voor de perfecte tijdsopvulling kunnen zorgen vooraleer de Spelen beginnen. Hiernaast geeft hij immers aan op zoek te willen gaan naar een mooie rituitslag in de komende bergritten van de Tour de France. Hoe mooi zou het niet zijn mocht Vanhoucke met een knalprestatie in de Franse bergen definitief een streep trekken onder de moeilijke periode van vorig seizoen bij Team DSM? Het zou tegelijkertijd een enorme dankjewel zijn aan zijn team Lotto-Dstny dat duidelijk opnieuw het beste in hem naar boven kan halen. Vanhoucke is dan ook het bewijs dat het gras heus niet altijd groener is aan de overkant én dat vertrouwen en de juiste aanpak wonderen kan doen bij een atleet. Het is hem alleszins gegund.