Bart Coppé (62) uit de Reutelhoekstraat gaat als muziekleerkracht met pensioen, maar blijft zolang hij kan zijn passie en hobby beoefenen. In het bijzijn van oud-leerlingen hing hij zijn boekentas aan de haak.
“Ik ben opgegroeid in een muzikale familie”, vertelt Bart. “Niet enkel het gezin waarin ik geboren ben, maar ook mijn grootvader, al zijn broers en hun kinderen waren lid van de Stadsharmonie van Roeselare. Toen ik ook nog eens van nabij de studie meemaakte van zowel mijn papa als mijn oom om op latere leeftijd van hun hobby hun beroep te maken, was het vanzelfsprekend dat ik ook lessen aan de muziekacademie zou volgen. Net als mijn vader koos ik voor de trompet, maar ik moest net als mijn zus ook piano leren en op mijn achttiende kwam daar nog fagot bij. Doch mijn grote passie bleef de trompet en ondertussen was ik leraar koper. Dit instrument opende trouwens meer deuren naar het podium en de orkestwereld.”
In de ban van de hoorn
“Op 21-jarige leeftijd startte ik als leraar muzikale opvoeding aan de Vrije Middelbare School in Roeselare. Het jaar nadien werd ik aangesteld als leraar koper aan de Stedelijke Academie voor Muziek en Woord in Ieper, en nog een jaar later kwam daar de academie van Deinze bij. Later ruilde ik Deinze voor Roeselare en stopte ik als leraar aan de VMS. Ik heb eigenlijk alle koperblaasinstrumenten onderwezen: trompet, kornet, bugel, althoorn, hoorn, trombone, eufonium en bastuba. Hoe langer ik les gaf, hoe liever ik het deed. Mijn belangrijkste motivatie en lijfspreuk is altijd geweest: ik heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken, en mijn beroep is mijn hobby gebleven.”
“Door veel met symfonieorkesten op te treden kwam ik meer en meer in de ban van de hoorn. De grote tessituur, de vele kleuren en verscheidene karakters die je kunt vertolken met dit instrument vind ik grandioos. De hoorn vertolkt een belangrijke rol in het symfonieorkest: het is de link tussen de stevige heldere koperblazers en de frivolere houtblazers. Daarnaast zijn er ook veel solopassages voor dit veelzijdige instrument geschreven.”
“Sommige van de 130 oud-leerlingen had ik al 30 jaar niet meer gezien”
Bart nodigde al zijn leerlingen uit naar zijn afscheid. “Ik ken geen enkele collega die al zijn leerlingen en oud-leerlingen uitnodigde voor een afscheidsfeest, maar ik ben ongelooflijk tevreden dat ik voor een unicum zorgde, want het werd een dag om nooit meer te vergeten! Ze waren met 130 en sommigen had ik 30 jaar niet meer gezien. Het doet mij altijd plezier een oud-leerling nog te zien musiceren, op welk niveau dan ook.”
“Zolang de gezondheid het toelaat blijf ik musiceren. Zo ben ik als trompettist actief in het Symfonieorkest Vlaanderen, waar ik al sinds 1994 deel van uitmaak. Daarnaast blijf ik freelance opdrachten uitvoeren in professionele orkesten en ensembles. Na de revalidatie van een heupoperatie eind juli, hoop ik meer te kunnen fietsen, wandelen, werken in de tuin, een nieuw receptje proberen, op de kleinkindjes passen, trompet spelen en reizen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
