Gianni Paelinck verslaat met passie het nieuws bij de VRT: “Ik speelde als kind al het journaal na”

Hij mag dan in Brussel wonen en werken, maar zijn hart ligt nog duidelijk in Oostende. Al ruim tien jaar een vaste waarde bij de VRT-nieuwsdienst, versloeg justitiejournalist Gianni Paelinck (35) tal van beklijvende gebeurtenissen zoals de overstromingen in Wallonië, het groot terroristenproces en deze week nog de zware stormen die over Vlaanderen gierden. Over het Eurovisiesongfestival, zijn grote passie, mag je hem werkelijk alles vragen. En eerlijk, Gianni bleek voorbestemd voor de boeiende job van televisiejournalist: “Ik speelde als kind al het journaal na, met pépé als cameraman.”

De fotosessie op de Mercator zorgt meteen voor een trip down memory lane. “Hoe leuk! Hier werden de foto’s van mijn eerste communie genomen. Meteen ook het begin van een boeiende babbel over leven, werk en de genegenheid voor zijn familie.

Even terugkeren naar jouw kindertijd. Je bent letterlijk opgegroeid tussen de fietsen, niet?

“Inderdaad, mijn papa en zus baten aan het Mijnplein de fietsenhandel Plum uit. Ik was als peuter blijkbaar een deugniet, een nogal actief kind om het voorzichtig te stellen. In de etalage rondkruipen, onder de vrouwen hun rokken kruipen … maar dat doe ik nu niet meer (lacht). Toen ik naar het eerste leerjaar ging, verwittigde een klant van de winkel mijn leerkracht, juffrouw Jeannot: met diene kleine van Plum, je gaat daar wat mee meemaken, maar op het eerste leerlingencontact kregen mijn ouders, die het ergste verwachtten, te horen dat het allemaal heel goed meeviel. Blijkbaar door te lezen en te rekenen, kortom door te moeten presteren, ben ik toen heel wat rustiger geworden, gelukkig.”

Het is een torenhoog cliché dat wij, West-Vlamingen, het niet altijd gemakkelijk hebben met onze uitspraak. Bij jou is dat, om het voorzichtig te stellen, hoegenaamd niet het geval.

“Ik ben in het plat West-Vlaams opgevoed, dat wel. Maar ik moet toch vaststellen dat het dialect dat mijn ouders spraken toen ik klein was, op vandaag helemaal anders klinkt. Het is opvallend hoe taal evolueert. Ik ben altijd gefascineerd geweest door mooi en verzorgd taalgebruik. Martine Tanghe was op dat vlak mijn idool. Ik ben lang misdienaar geweest en ik mocht na enkele jaren in de Capucijnenkerk in Oostende, niet ver van de winkel, de eerste lezing verzorgen. Dat vergde een duidelijke uitspraak, en dat is een van de gelegenheden die mij er mee toe gebracht hebben om taal belangrijk te vinden. Ook de rol van mijn leraar Nederlands in het O.L.V.-College, Marc Loy, heeft een prominente rol gespeeld. Ik was vanaf les één mee met zijn manier van lesgeven en spreken. Dat heeft allemaal mijn fascinatie voor taal in de hand gewerkt.”

Een carrière in de fietsenhandel was blijkbaar niet aan jou besteed, geloof ik.

“Niet bepaald, nee. De fietsenwinkel is nooit een optie geweest. Door mijn studies aan de universiteiten van Leuven en van Brussel kwam ik in een andere wereld terecht dan fietsen, de koers en met je handen in het vet zitten. Het helpt ook niet als je twee linkerhanden hebt. Maar mijn grootvader, die nu 90 is en nog dagelijks naar de zaak komt, en mijn vader hebben Plum uitgebouwd tot een fantastische zaak. Nu staat ook mijn vier jaar jongere zus Gianna mee aan het roer ervan. De opvolging is dus verzekerd, weliswaar niet van vader op zoon, maar van vader op dochter. Mijn zus en ik zijn trouwens twee handen op één buik. Ik ben onlangs peter geworden van haar zoontje Matteo, nonkel broere is de aanspreektitel (lacht). Daar ben ik toch zo fier op. Zalig is dat.”

De hamvraag dan: hoe ben je in de journalistiek terechtgekomen?

“Ik ben van kleins af aan altijd geboeid geweest door wat rondom mij gebeurde. Het gaat een beetje autistisch klinken, maar ik weet nog de precieze datum waarop ik zei dat ik voor de VRT wou werken: 7 januari 2002. Ik moest nog dertien jaar worden. Het Journaal had een nieuw decor en die werkomgeving fascineerde mij mateloos. Ik verbleef heel veel bij mijn grootouders in Oostende en daar speelde ik het journaal na. Ik las de berichten van teletekst af en mijn grootvader, pépé, filmde mij met zijn camera (lacht). Omdat ik een stevige basis wou, heb ik eerst rechten gestudeerd en daarna een master in de Journalistiek behaald. Een van de belangrijkste pijlers van onze maatschappij is zonder twijfel het recht en als journalist moet je de maatschappij kunnen uitleggen. In 2013 kon ik stagelopen bij de VRT. Mijn stagemeester was daar Björn Soenens en ik heb daar heel goede herinneringen aan. In 2014 mocht ik starten, eerst als interim en dan in vast dienstverband. Mijn droom werd werkelijkheid. Mijn thuisbasis is onze cel Justitie, maar ik ben zo een beetje de libero van de redactie: inzetbaar waar nodig. Ik doe verslaggeving voor onze drie media: de website, het radionieuws en het televisiejournaal. Mijn eerste live in het journaal was in 2021 bij Goedele Wachters en ik kan je verzekeren: dat was echt doodgaan (lacht), maar de kop was eraf, en met succes.”

Laat het ons eens hebben over die andere passie van je, het Songfestival.

“Het Songfestival en de VRT: het zijn voor mij twee grote passies die samenkomen. Bij ons thuis was dat een familiegebeuren. De eerste editie die ik heb gezien was in 1996, toen Lisa del Bo ons land vertegenwoordigde. Ik was zeven, meteen verkocht en nog altijd een beetje verliefd op haar (lacht). In 2021 mocht ik voor het Journaal naar mijn eerste Songfestival, in Rotterdam. Fijne collega en kenner André Vermeulen was toen al met pensioen, maar ging nog mee als mijn mentor. De bazen waren tevreden met het resultaat en zo ben ik zowat de Songfestivalkenner en dito verslaggever van de VRT geworden.”

De klassieke afsluiter, Gianni: wat moet de toekomst nog brengen?

“Altijd een heel goeie vraag. Ik ben een heel gelukkige jongen, zeker als ik op dit elan kan verder gaan. Ooit journaalpresentator zijn, dat is en blijft een kinderdroom. Kijk eens, anker op de Mercator! Maar eerlijk: ik ben o zo tevreden met wat ik mag en kan doen voor VRT-nieuws. Ik kan nog veel leren en groeien. Alles op zijn tijd.”