“Na een paar dagen aan een zwembad denk ik al: dit kan je ook thuis doen”: Midzomernachten met Goose-frontman Mickael Karkousse

Goose viert dit jaar al zijn twintigste verjaardag: een uitroepteken achter een uitzonderlijk verhaal van een West-Vlaamse elektrorockband. Van een uitzonderlijke band, letterlijk en figuurlijk. De frontman van de Kortrijkse Fab Four heet Mickael Karkousse. Naar eigen zeggen dwaalt er constant “van alles” in zijn hoofd. Creatieve processen. Een ontspannend gesprek over niét werken wordt niet evident. Al heeft Karkousse (44) heus nog wel ‘een leven als een ander’ daarbuiten.

Dan is hij vooral de vader van Paloma (12) en Marcus (8). En al 26 jaar de partner van Elien, van toen ze samen nog studeerden, zij Mode en Textiel Ontwerp en hij Beeldende Kunst richting 3D Multimedia. En al die tijd is zij niet alleen zijn “emotioneel kompas” maar zijn álles: “Na een week alleen in huis sta ik haar als een hondje aan de deur op te wachten.”

Elien is meegekomen naar Oostende en zal er buiten beeld tijdens ons gesprek spontaan al eens tussen huppelen. Dan glimlacht hij. Het werd een fijn gesprek. ‘s Anderendaags lag evenwel ‘s morgens vroeg al een lange mail in mijn box. “Ons gesprek heeft mij deze nacht niet losgelaten :)”. Waarop nog een aantal “essentiële” zaken volgen die hij nog had willen vertellen. “Bij ons draagt elk detail bij tot de puzzel. En dan komt de vraag soms: ‘Waarom moet dat allemaal?’ Dan is het antwoord steeds: ‘Omdat het is wie ik ben en ik wil/kan niet anders’.”

Wat al was gebleken bij de fotoshoot voor het gesprek. Fotograaf Kris, achteraf: “Hoe Mickael meteen meedenkt en beweegt: heel uitzonderlijk!”. Elk detail telt. We gaan ons best doen. Zij gaf alvast aan dat in zowat álles wat Mickael doet, zijn werk vervat zit. Artiest en ondernemer.

Mickael: “Als ik ‘s morgens, na de kinderen naar school te hebben gebracht, vertrek naar onze studio’s, vertrek ik naar mijn werk. Voor een stuk toch. De structuur, de organisatie, de visie die in Goose is geslopen, heeft heel veel raakvakken met een bedrijf. Het was een evolutie, intussen zijn we ook een bvba. Die we met vier zélf runnen, ook de hele boekhouding. We hebben alle vier dezelfde rechten en iedereen verdient precies hetzelfde. U2 was daarin ons voorbeeld. Dat maakt onze band letterlijk en figuurlijk uniek. Het overstijgt inmiddels Goose, we inspireren en motiveren elkaar nu over de grenzen van de groep, met onze Safari Studio’s (muziekstudio en multifunctionele event space in Kortrijk, red.), Onze Factory (naar Andy Warhols studio in de jaren 80 in New York, red.), onze Haciënda (befaamde club in de jaren 90 in Manchester, red.). De Studio’s gaven ons niet alleen meer ruimte, ook meer zuurstof. En we nemen samen álle beslissingen: hoeveel optredens per jaar, welke festivals deze zomer? Werchter, bijvoorbeeld, impliceert een soort exclusiviteit. Dat zijn enerzijds zakelijke keuzes maar tegelijk creatieve: meer tijd voor andere projecten. Die planningen, boekhouding, meetings…. het voelt soms ook aan als werken. Op dat niveau is dit normaal en niet toevallig. We zijn wel atypische ondernemers, die ondernemen vanuit hun buikgevoel. Vanuit vlinders in de buik, om iets moois te creëren. Wat volgt, is evenwel wérken. De klank, welke productie, hoe breng je dat in beeld, de videoclip, hoe communiceer je… Maar het is nog steeds niet te vergelijken met échte jobs, het blijft een roeping en een passie. Ik droomde er vroeger van om Elvis, een Beatle of Ritchie Valens te zijn. En er werd mij ook verteld dat ik als kind later clown of artiest wilde worden. Ik denk dat ik beide geworden ben.” (lacht)

Een clown en artiest die als ondernemer maar heel weinig vrije tijd en vakantie neemt?

“Een plaat opnemen en daar een hele wereld rond creëren, is werken maar de optredens daarna, dat is vakantie, puur plezier en ontspanning.”

En het applaus is dan de beloning voor het werk?

“De beloning is eerder wat het publiek met mij doet. Omdat ik alleen op het podium bij de meeste vrije versie van mezelf kom. Dat zit in het lichamelijke, de expressie, op dat vlak is het gewone leven saai en monotoon. Dat heb ik zeer ondervonden tijdens de covid-periode toen we niet meer konden optreden, ik heb het toen zeer lastig gehad.”

En daarom trok je in die periode wel eens naar het strand van Oostende om er alles uit te schreeuwen?

“Dat klopt. Ik ben trouwens nog onrustiger geworden, open constant deurtjes… Zoals mijn soloproject, mijn modelijn. En als iemand mij morgen vraagt om een wijn te maken, dan doe ik het ook… Welke wijn, met welk verhaal, hoe brengen we dat in beeld, welke vorm van fles?”

En je zoekt nooit een deurtje waarachter je springerige geest eens kan rusten. Een deurtje ‘Vakantie!’?

Elien: “Thuis vindt Mickael geen rust. Toen we nog op kot zaten in Gent en tijdens de examens moesten binnen blijven, werd hij zót. Dan ging hij half uit het dakvenster hangen om lucht te krijgen.”

“Het is niet gemakkelijk om altijd in jezelf te geloven”

Konden Club Brugge of Sporting Hasselt je dit seizoen enige rust geven? Je ging toch vaak kijken met je vriend Rik Verheye?

“Dan nog dwalen in de tribune mijn gedachten vaak af. Al is dat soms ook niet erg. Rik vraagt dan ‘ça va?’ En dan kan ik bij hem ventileren. Pedro Elias zei me eens na een optreden met Goose: ‘Het mooiste compliment dat ik je kan geven: terwijl ik stond te kijken, dacht ik aan duizend dingen tegelijk.’ Ik heb het ook vaak met Rik over de balans die ik soms even kwijt ben. Omdat ik mijn onrust en gedrevenheid heel erg in hem herken. We hebben beiden dezelfde drang om iets te betekenen.”

Elien: “Op het voetbal, tijdens een film, op vakantie blijft hij creëren.”

Mickael: “Dan denk ik tijdens een film.. wauw, dat licht, die muziek… Maar het gekke is dat ik niet wil stoppen met creëren, met kijken en denken. Het is wie ik ben.”

Wat moet ik mij voorstellen bij jullie gezinsvakanties?

“We zijn net een weekje naar Albanië geweest. Een heel mooi land, naar verluidt. Maar wij bleven vooral met de kinderen in het hotel. Een all-in en alleen met de kindjes spelen, naar muziek luisteren, veel gesport… De max! Maar tegelijk is dat niet extreem genoeg voor mij. Weet je nog, Elien, in Malaga: ik wilde na drie dagen al terug naar huis. ‘Kijk jij voor een vlucht?’ (lacht) Omdat ik na een paar dagen aan het zwembad ga denken: kan je ook thuis doen. Dat klinkt negatiever dan ik bedoel, maar mijn hoofd staat nu eenmaal nooit stil. Toen ik nog therapie volgde, vroeg mijn therapeut mij: ‘wat wil je daarmee bereiken?’ Mijn antwoord: ik wil me opnieuw kind, tussen 0 en 8 jaar of zo, voelen. Puur, zonder referenties of verwachtingen.”

Het kind van zes jaar dat zijn eerste optredens hield in de etalage van de winkel van zijn grootouders in Oostende?

“Ja… Mijn wereld blijft een speeltuin: nummers maken. Maar dat is slechts de basis.”

Elien: “Dat creatieve, de kunst, was toen we elkaar leerden kenden nog intenser, en puurder en die speeltuin is altijd gebleven. Maar ons commitment, er zijn voor elkaar en elkaar voeden ook. Al 26 jaar”

Mickael: “Al van in 1998. Van vorige eeuw! (lacht) We bouwden aanvankelijk samen tentoonstellingen op, bekeken en beoordeelden elkaars werk… en dat is niet veranderd. Alleen gebeurt dit nu tussen het ophalen van de kindjes van school, eten maken en slaaproutines. (knipoogt) Sowieso heb ik het geluk dat ik thuis een bondgenoot heb, dat ik zonder Elien niet zou kunnen doen wat ik doe. Ik zou verdrinken in mijn eigen gedachten. Ze leest mij gewoon, kent mijzelf beter dan ik mezelf ken. Mijn moreel kompas. En tegelijk mijn strengste jury, ze krijgt altijd als eerste mijn muziek te horen. Op creatief vlak spreken we dezelfde taal, maar soms is haar kritiek wel confronterend. En persoonlijk. Maar nooit onterecht. En ik wil mijn gedrevenheid blijven omarmen. Maar tegelijk voel me ik me niet eens een artiest, ik maak dingen. En daarnaast ben ik ook vader, ik mis maar zelden oudercontacten op school hoor. En ik heb intussen wel geleerd dat je ondanks alle passie ook niet altijd kan blíjven gaan. Al blijft de enige plek waar ik écht rust vind… onder water! Het licht op het wateroppervlak is het mooiste beeld dat er is. Dan ben ik het gelukkigst, het rustigst, het dichtst bij mezelf.”

Je moet op zoek naar een opleiding zwarte gordel diepzeeduiken?

Elien: “Eigenlijk wel. Doen, Mickael! Écht!”

Mickael: “Misschien wel. Maar ik zou wel bang zijn. Ik ben een kind van de jaren 80, van de film Jaws en toen we vroeger op vakantie gingen in Zuid-Frankrijk en ik daar surfte dacht ik constant: shit, er zal een haai opduiken!”

Over ‘hobby’s’ moeten we het niet hebben, zeker?

(lachend) “Want die heb ik niet, neen. Ik ga wel graag lopen, maar is dat een hobby? Neen. Is een pint drinken met vrienden een hobby? Neen. Ik vind dat ook zo’n raar woord: hobby. Ik weet niet goed wat dat is. Klink ook als een verplichting. Ik doe graag dingen zonder verplichting, met als enig doel: je hoofd leegmaken en genieten. Daarom hou ik ook het meest van fysieke activiteiten. Dan denk je echt aan niets anders. Voor mij de ideale manier om weer een uithoudbare versie van Mickael Karkousse te worden. (lacht) Voor mezelf dan. Want ik heb al te veel last van mezelf. Ik zou echt een triest mens zijn zonder Elien. Zonder haar verveel ik mij rot. Als ze een paar dagen weg is, sta ik als een hondje aan de voordeur te wachten tot zij thuiskomt.”

“Als kind wilde ik later clown of artiest worden. Ik denk dat ik beide geworden ben”

Een boek lezen, help ook niet?

“Kan ik maar moeilijk mijn aandacht op houden. Dan liever kunstboeken. Maar Elien leest veel en dan vertelt ze mij daarover. En zo kom ik toch heel verstandig over. (lacht). En als we een expositie bezoeken, ga ik daar snel door. Rothko in Parijs: deed Elien supertraag en ik scande alleen maar, zocht alleen wat mij kan inspireren.”

Klopt het dat je in de landen waar je met Goose op tournee gaat, over de hele wereld, nauwelijks uit je hotelkamer komt?

“Ja! Al zijn tours halve vakanties, ik zoek het avontuur niet op! Dan wil ik in Mexico of Japan wel iets bezoeken, maar dan ga ik meteen denken: hoe raak ik daar? En er staat vast een lange wachtrij… En ik ben nogal… (denkt na) gemakkelijk. Dan moet iemand dat regelen voor mij. Niet uit luiheid, maar om energie op te sparen om tijdens de show te geven. Raar eigenlijk, want als ik met het gezin op vakantie ga, neem ik die rol wel op mij. Dan neem ik weer mijn verantwoordelijkheid. Dan ben ik de meester die met zijn klasje op reis is. Ook niet iemand die je op dat moment wil zijn.” (lacht)

Elien: “Herinner je nog ons eerste reisje, naar Barcelona, Mickael? Super chill!”

Mickael: (lachend) “Toen was jij al mijn tourmanager?”

Elien: “Intussen heb ik door de kinderen minder tijd en vind ik het ook wel leuk dat iemand anders dat eens doet. Maar daar komen dan spanningen van. (lacht) Thuis toont hij toch minder zijn leiderskwaliteiten dan bij Goose.”

Maak zelf eens de vergelijking met het jongetje dat op zijn zesde al in een etalage optrad?

“Of met de jongen van 18, onze eerste Rock Rally van Humo, die we niét wonnen? Toen waren mijn ambitie en honger al enorm. Toen zei ik ook meteen: we winnen die nog. Wat in 2002 gebeurde. Dat gaf ons de boost met Goose om er volop voor te gaan: we zeiden tegen alle managers en platenfirma’s: nee, we doen het op onze manier: we willen meteen naar Engeland. En dat heeft geloond. Maar het is altijd heel erg wij tegen de wereld gebleven. Om Lionel Richie te citeren: ‘Als ik het goed vind, dan kan het niet anders dan dat er nog mensen het goed zullen vinden.’ Ik vind dat een zeer geruststellende gedachte. En wanneer ik dingen alleen doe, voel ik die drang naar erkenning nog veel harder. Omdat je niet links en rechts van je naar die zo vertrouwde gezichten kan kijken. Daarom heb ik afgelopen twee jaar zo intens genoten van het maken van mijn solo-album en de optredens. Ik kom als Mickael Karkousse op het podium nog dichter bij mezelf. En gelukkig ben ik heel blij met wie ik daar ben tegengekomen. Al ben ik sinds mijn 18de in mezelf blijven geloven. Alleen heb ik nu meer bagage, in goede én in slechte zin. (denkt na) Mijn leven is niet anders dan het leven van een ander. Ik ben mij heel hard bewust dat wat we doen heel fragiel is. En voor mijn ouders was het ook niet evident om hun zoon een creatieve richting te laten volgen. Mijn mama was daarin een grote steun, zij geloofde altijd heel hard in mij. Ook al wist ze niet wat er zou van komen. Ik denk dat ik daardoor heel erg de drang heb om mij te bewijzen. ‘Kijk naar mij, het is gelukt’. Op zich niet anders dan een kind van 5 of 6 jaar dat zegt ‘Kijk, ik kan fietsen’ of ‘kijk naar mijn mooie tekening’. Al moet ik er wel bij zeggen dat het niet makkelijk is om altijd in jezelf te geloven. Goose is daarin wel een warm nest, waar we elkaar steunen en vooruit duwen in alles wat we samen of apart doen.”

En dankzij je grootmoeder ben je ook een stukje een trotse Oostendenaar, niet?

“Ik ben hier niet geboren. Mijn zus wel. Maar door al mijn vakanties is Oostende toch een rustplek, een toevluchtsoord geworden. Ook omdat mammie mij hier indertijd opving zoals ik was. Ik voelde mij hier, waar ik skateboardde, rolschaatste… vrij en blij. Om de hoek had je een gitaarshop, Bruno’s Guitars, waar ik als tiener heel vaak binnenstapte voor een babbel of om gitaar te spelen.”

De beste versie van Karkousse vinden we op het podium of in Oostende?

“Oostende geeft me rust. Omdat ik hier niet geïnspireerd word! Even pauzeren, en het continent achter je laten. Al woon ik ook graag in Kortrijk. In Parijs, waar ik me ook wel thuis voel, zou ik niet graag wonen. Te veel druk, door alle mensen die in Parijs met interessante projecten bezig zijn. Het volstaat voor mij nu en dan eens uit te breken. Mij opladen aan de energie van zo’n stad en van supergemotiveerde mensen en dan terugkeren. Want, eerlijk: de bescheidenheid van een Belg werkt niet altijd in ons voordeel, je kan wel eens een egoboost gebruiken nu en dan.” (lacht)

Zoals eens meegaan met een vissersboot? Zowat het enige wat ik terugvond dat in aanmerking komt voor ‘bucketlist’.

“Dat heeft weer te maken met mammie, denk ik, met haar winkel met vissers- en horecakledij. Die wereld sprak mij aan: Maria met haar kraam op de Visserskaai, met haar Jack Russel. Het is nostalgie én de interesse voor die noeste visserij, het fysiek afzien. Al kan ik bij het lopen iemand nodig hebben die mij pusht om mij te pijnigen. Daarom had ik graag eens deelgenomen aan Special Forces. Dat militaire triggert mij wel, ik overwoog me ooit in te schrijven voor de Cadettenschool. Opnieuw wellicht uit nostalgie: mijn overgrootvader was hoofdcommissaris van Oostende tijdens de oorlog. Ik heb hem nooit gekend, maar in mijn ogen was hij een héld! Ik had een gesprek met iemand van Special Forces, uiteindelijk is het niet doorgegaan. Het blijft een tv-programma waarin je moet passen op dat moment. Of misschien zochten ze meer een rebels type? (glimlacht) Men vroeg me of ik tegen hiërarchie kan en ik antwoordde: Geen probleem mee!”