“‘Waarom kan een man met lipstick niet gewoon de straat op?’ en ‘Waarom moet een vrouw haar benen scheren als ze daar geen zin in heeft?’, het zijn de gevleugelde eerste woorden van Hannah van Ongevalle, onze covervrouw. Hannah is het toonbeeld van levenslust en de esthetisch uitgepuurde versie van een pancarte voor de vrijheid. Leef en laat leven. We zeggen het snel, maar gedragen we ons daar ook naar? Laten we iedereen zijn al dan niet exuberante of grijze zelf zijn? Worden we anno 2020 niet nog steeds geacht allemaal in hokjes te passen, tenzij in de showbizz, op een voetbalveld of ver weg van ons bed.
De afgelopen twee weken waren geen viering van dat motto in België. Theo Francken die, naar aanleiding van een modecampagne die verouderde stereotypes aanklaagt, een seksistische en racistische tweet de wereld instuurt, een demonstrante die op internationale vrouwendag in Brussel een mep krijgt van een politieman, of Sven Mary die -als ‘alfaman’ in de autoriteit gezet om het even over #metoo te hebben- als oplossing voor machtsmisbruik en seksueel grensoverschrijdend gedrag dan maar ‘geen vrouwen meer aanneemt’. Natrappen vind ik dit niet. De éminence grise naast me herhaalt het wel vaker, dat hij het niet goed ziet komen -in dit geval met de positie van de vrouw- in de wereld. Ik wel.
Ik ben positief. Maar soms ook een beetje kwaad of triest als ik zie welke stijl mensen hanteren om de ander te kwetsen of de mond te snoeren. Dan nemen we beter een voorbeeld aan Hannah. Strijdvaardig, intelligent, onderlegd én toch altijd op een wolkje positiviteit. Omgeven door enkele roze pluimen, vloeiende luipaardstoffen, op plateauzolen en met rode lipstick. Niet zwartkijken, en je kleurrijk, fluïde of gewoon als jezelf kleden maakt wat je zegt niet minder waar of zwaar. Integendeel. Een vriendin van me maakte er haar levensleuze van ‘fluit zoals je bent’. Het kan maar een interessant concerto worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier