“Stilstaan en kiezen, voor het te laat is”

Choreografe Isabelle Beernaert heeft opnieuw een dansvoorstelling in de steigers staan, de achtste intussen al: in le Temps perdu omarmt ze het leven zoals het is en keert ze terug naar de essentie van het bestaan. “Ik sta steviger in mijn schoenen dan ooit”, klinkt ze vastberaden.

Isabelle Beernaert, die van Kortrijk afkomstig is, is een vaste waarde en tegelijk een buitenbeentje in de danswereld. Ze kan rekenen op een trouw publiek voor haar aangrijpende choreografieën waarmee ze een verhaal brengt dat niet zelden aanleunt bij haar eigen gevoelswereld. Dat zal niet anders zijn voor de intussen achtste dansvoorstelling die straks in première gaat in Amsterdam. In haar vorige voorstelling Tabula Rasa maakte ze schoon schip met het verleden. Na een woelige periode waarin ze tot nieuwe inzichten kwam, vond ze zichzelf naar eigen zeggen helemaal terug. Het resultaat van die zoektocht vertaalde ze in een alweer nieuwe voorstelling, le Temps perdu. “Ik kijk vandaag anders naar het leven dan vroeger”, vertelt ze. “Ik ben altijd impulsief en passioneel geweest en dat heeft een tol gevraagd. Ik heb nergens spijt van en ik zal ook niet wezenlijk veranderen, maar ik heb nu eindelijk wel een evenwicht gevonden tussen werk en familie. En daar kan ik nu bovendien van genieten. Het voelt alsof ik weer vrij kan ademen. Ook in le Temps perdu keer ik dus terug naar de essentie. We verliezen te vaak uit het oog hoe snel de tijd gaat. We willen te veel en luisteren te weinig naar onszelf, terwijl het juist zaak is om de goeie keuzes te maken voor het te laat is, vanuit ons hart.”

“Manon en ik begrijpen elkaar zonder woorden, op en naast het podium”

Voor haar vorige voorstellingen werkte Isabelle met muziekfragmenten uit de door componist Max Richter bewerkte Vier Seizoenen van Vivaldi. Deze keer inspireerde ze zich op de integrale uitvoering ervan. “Le Temps perdu is een ode aan het leven, in vier seizoenen die elk hun eigen aantrekkelijkheid hebben. Vier duo’s dansen vanuit de herfst, waarin ze stilstaan bij het leven, door de winter – een tijd van loslaten – naar de lente en de zomer waarin ze weer nieuwe energie vinden.”

Zoeken naar stilte en puurheid

Haar zoektocht naar de kern van het leven probeert ze te vangen in schijnbaar eenvoudige, pure dansbewegingen, gestileerde, zwarte kostuums op een witte vloer en een strakke belichting. In stiltes zelfs, en fragmenten uit de gedichten van Pablo Neruda. “Zijn gedicht I like for you to be still vat precies samen wat ik bedoel.” Isabelle reikt haar dansers daarbij een structuur aan, die ze zelf invullen: “Zo werk ik altijd al. Ik zet de lijnen uit, maar mijn dansers krijgen de vrijheid om hun persoonlijkheid uit te drukken in de choreografie.”

Ook haar 23-jarige dochter Manon danst voor het eerst een prominente rol. “Haar rol op scène is bijzonder energiek, maar ze is als danseres dan ook op het toppunt van haar kracht.” Isabelle noemt hun samenwerking een ‘mooie vanzelfsprekendheid’. “Ik was zelf pas twintig toen Manon geboren werd, ze reisde haar hele leven met mij mee. We hebben alles samen beleefd en gevoeld. Samenwerken met haar valt me dan ook erg gemakkelijk, we begrijpen elkaar op en naast het podium zonder woorden.”