Stephanie Rogeau
Stephanie Rogeau Medewerker KW

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Ik ben nogal geïnteresseerd in godsdienst. Het komt heel misschien door mijn katholieke, West-Vlaamse opvoeding maar ik vind het allemaal zo fascinerend: hoe een boek dat meer dan 2.000 jaar geleden werd geschreven tot op de dag van vandaag bepaalt hoe we moeten leven.

Ik zeg niet dat ik me eraan houd, integendeel, soms lijkt het alsof mijn integrale levensstijl erop gericht is zoveel mogelijk zonden te plegen. Maar ik ben me wel heel erg bewust van mijn schuldgevoel, telkens ik de Heilige Zeven overschrijd.

Neem nu Superbia, ook wel bekend als hoogmoed of ijdelheid. Toon mij een West-Vlaming die deze zonde op regelmatige basis begaat en ik toon je een inwijkeling. Bescheidenheid is iets wat ons, samen met werklust, met de paplepel wordt ingegeven en wanneer een situatie ons dwingt tot een van die twee, voelen we ons hoogst ongemakkelijk. Naar aanleiding van mijn nieuwste boek (Een Handleiding voor Singles, te verschijnen vanaf midden april #sluikreclame) moet ik af en toe eens een interview geven. Zo ook vorige week. Niet alleen vind ik het erg lastig om op te scheppen over mijn prestaties, zo mogelijk nog erger is het om mijn eigen woorden gedrukt te zien staan.

Ik ben me wel heel erg bewust van mijn schuldgevoel, telkens ik de Heilige Zeven overschrijd

Zie je, ik ben nogal een pleaser. Wanneer iemand mij vragen stelt, dan wil ik zo goed, vlot en volledig mogelijk antwoorden, om er toch maar zeker voor te zorgen dat die ander zijn kostbare tijd niet voor niets aan mij verspilt. Dat zorgt ervoor dat ik vaak veel te persoonlijke dingen vertel aan iemand die ik van haar noch pluim ken.

Journalisten hebben er dan een handje van weg om al die sappige quotes nog net iets sappiger te positioneren in vette hoofd- en subtitels waardoor ik zo ongeveer door de grond zak van schaamte als ik het artikel onder ogen krijg. ‘Casual seks met een fuckbuddy, waarom niet?’ staat er dan bijvoorbeeld. Of: ‘Fuck die debielen op Tinder’.

En het ding is, omdat ik die pleaser ben die nooit moeilijk wil doen, zal ik die journalisten ook nooit vragen om het een en ander aan te passen. Dus wordt het allemaal zo gedrukt en mag ik een paar weken later aan mijn zeer katholieke, zeer West-Vlaamse grootmoeder gaan uitleggen hoe het komt dat ik in één zin alle zeven hoofdzonden kan begaan.