Stephanie: “Sinksen is vooral een geldig excuus om ‘s middags te beginnen drinken”

© KD
Stephanie Rogeau
Stephanie Rogeau Medewerker KW

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Dit weekend is er weer Sinksen in Kortrijk. Sinksen is voor Kortrijkzanen wat de Gentse Feesten voor Gentenaren zijn, met andere woorden: een geldig excuus om ‘s middags te beginnen drinken.

Vorig jaar maakte ik de feesten voor de eerste keer ten volle mee. Het was een prachtig, zonnig weekend en mijn beste vriendin en ik hadden het plan opgevat om ‘op ‘t gemakske iets te gaan drinken in het Begijnhof’. Nu zijn plannen zeker nuttig en directief maar als je van drie uur ‘s middags op een warme zomerdag in de rosé vliegt, dan is mijn ervaring dat van die plannen vaak zo goed als niets overschiet. Zo ook in dit geval.

De zondag van Sinksen ’18 mondde uit in een 18 uur durend bacchanaal waarvan ik me niet alles even scherp herinner, maar wel nog dit: we kwamen een groep van (heel knappe) mannen tegen, begonnen met hen te praten en zijn uiteindelijk de hele nacht met hen op stap geweest.

Elegant en stijlvol? Minder. Geweldig plezant? Dat zeker.

Mijn ouders zullen heel blij zijn om te vernemen dat, ondanks het feit dat ze me gedurende mijn volledige jeugd élke dag op het hart hebben gedrukt dat ik nóóit met vreemde mannen mag meegaan, hun opvoeding uiteindelijk niks voorstelt als de mannen in kwestie er extreem goed uitzien en hun dochter twee flessen wijn naar binnen heeft getrokken.

Op een bepaald moment bevond ik me op het dak van De Kreun waar ik in een sexy dans verwikkeld was met een van die mannen. Waarschijnlijk zat op dat moment mijn mascara op mijn kin in plaats van mijn wimpers, plakte mijn haar nat en dicht tegen mijn zwetende kop en bewoog ik meer als een spast dan als Beyoncé. Maar in mijn hoofd zag het er allemaal geweldig uit.

De nacht eindigde met mijn beste vriendin die om acht uur ‘s morgens langs een regenpijp uit een huis moest ontsnappen omdat ze zich per ongeluk had laten opsluiten en ik die hevig stond te muilen met die ene man op een zonovergoten hoek in het midden van ‘t stad. Elegant en stijlvol? Minder. Geweldig plezant? Dat zeker.

Desondanks zal het komende weekend er wellicht een tikje anders uitzien. Deels omdat die zwoele temperaturen van vorig jaar nergens te bespeuren zijn en deels omdat ik vermoed dat Het Vriendje het niet erg zou appreciëren mocht ik andere mannen binnendoen. Hij is nogal ouderwets op dat vlak…