Met een eigenzinnige blik op de vaak vanzelfsprekende pareltjes van on(t)roerend erfgoed trekken fotograaf Pieter Clicteur en journalist Bert Vanden Berghe door West-Vlaanderen.
Als de bladeren van de bomen gevallen zijn, kan je hem al zien vanaf de autosnelweg E403: de betonnen watertoren op de Klare Gracht in Izegem. Het heeft iets mysterieus, het grote betonnen gevaarte midden in het veld, als een schepsel uit War of the Worlds. Toch is de afkomst iets minder spannend. Voor het ontstaan van de toren moeten we terug naar de vlasnijverheid. Die zorgde jarenlang voor werk in en rond de Leiestreek. Het was een harde stiel, die enorme hoogtes kende, maar ook diepe laagtes. Tijdens de oorlog in Korea, van 1950 tot 1953, kende de al jarenlang slabakkende productie weer een hoogtepunt. Vlas werd toen verwerkt in producten zoals tentzeilen, uniformen en touwen. Maar de vrede in Korea en de opkomst van de kunstvezel zorgden ervoor dat de markt weer ineenstuikte.
Veel vlassers trokken toen naar Noord-Frankrijk, maar ook daar waren de gloriejaren voorbij. Toch werd in de Leiestreek nog één ultieme poging ondernomen om de vlasindustrie weer aan te zwengelen. Op de Bosmolens in Izegem investeerden twaalf vlasondernemers – de Verenigde Roters – in 1958 in de aanleg van een 8,5 kilometer lang waterleidingnet en een watertoren. Die moesten het water aanleveren voor het warmwaterroten, een revolutionaire en economisch interessante techniek bij het verwerken van vlas. Het mocht niet baten: de toekomst was voorgoed ingetreden, en vlas werd eerder folklore. De toren deed wel nog lang dienst voor de vele tuinbouwers. In 2013 werd de waterleiding definitief buiten werking gesteld, maar de watertoren werd niet afgebroken. Hij staat immers symbool voor het lef en het ondernemerschap van de West-Vlaamse vlassers. Standvastig, en zelfs als ze alleen staan, heeft iedereen hen toch nog gezien.
Watertoren van de Verenigde Roters, Klaregrachtstraat in Izegem
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier