Ontroerend Goed: Orthodoxe kerk Pervijze

Met een eigenzinnige blik op de vaak vanzelfsprekende pareltjes van on(t)roerend erfgoed trekken fotograaf Pieter Clicteur en journalist Bert Vanden Berghe door West-Vlaanderen.

Natuurlijk leven we verder na de dood. Waarom zou ik anders geloven? Nee, de dood is de geboorte van het eeuwige leven.

Archimandriet Thomas had geen schrik voor de dood, liet hij ooit optekenen. Soms verlangde hij er zelfs naar. Niet om ervan af te zijn, maar om er naar eigen zeggen met volheid van te kunnen genieten om bij Christus te zijn. Thomas, ofte Geert Jacobs, was nochtans katholiek opgevoed. Hij groeide op in Nieuwpoort en raakte na zijn studies psychologie gefascineerd door theologie. Hij zocht zichzelf en antwoorden, kon de dood van een goeie vriend ook maar moeilijk een plek geven.

Thomas kwam in een orthodox klooster in Den Haag terecht, waar hij uiteindelijk de vraag kreeg om dicht bij huis een klooster op te richten. Hij huurde een huisje in Sint-Pieters-Kapelle waar hij een kapel inrichtte in een van de kamertjes. Niet veel later botste hij op een vroegere fermette, een huis met een zekere ziel, op de hoek van de straat tussen Pervijze en Lampernisse. Maar toen de schuur ook te klein werd voor de diensten, bouwden ze op dezelfde stek in 1988 een volwaardige kerk.

Op een al even kleurrijk dak, maar dan van de wereld, ligt Ayacucho. Thomas kwam toevallig terecht in het hart van Peru. Hij stichtte er een weeshuis en kon de stad Nieuwpoort overtuigen om zich in te zetten voor de straatkinderen van Ayacucho. Het is niet duidelijk of Thomas ooit geweten heeft wat de naam betekent: aya (ziel) en cucho (hoek). Het kan haast niet treffender als je de kerk in Pervijze aanschouwt. Officieel heet ze ‘Parochie Moeder Gods, troosteres der bedroefden’. Droefenis was ook het overheersende gevoel, toen Thomas begin dit jaar overleed. Maar niet bij hem. Hij was klaar voor de eeuwigheid. Het leven vervolmaakt, het verlangen vervuld. Zijn ziel rondwarend op die hoek.