Ontroerend Goed: Het Lijsternest

Met een eigenzinnige blik op de vaak vanzelfsprekende pareltjes van on(t)roerend erfgoed trekken fotograaf Pieter Clicteur en journalist Bert Vanden Berghe door West-Vlaanderen.

‘Ik was een versnoekte kwajongen in mijnen tijd. Geen boomen waren te hooge, geenwaters te diepe en, als er een haantje te veuren was, stond ik aan ‘t hoofd van de bende.’ Het zijn de allereerste zinnen van het boek Lenteleven, het debuut van Stijn Streuvels. Sindsdien ging er geen dag voorbij zonder dat hij schreef. Nulla dies sine linea, wat betekent ‘geen dag zonder regel’, hing letterlijk boven zijn werktafel die uitkeek op een toen nog ongerept landschap.

Het Lijsternest is een tastbare herinnering aan een tijd waarin letters nog tijd kregen om te groeien op papier, waar de natuur nog inspireerde tot de mooiste verhaallijnen en waarin een boek nog een leven kon veranderen. Het stond nochtans niet in de sterren geschreven dat de neef van Guido Gezelle de literaire toer op zou gaan. Voor hetzelfde geld was hij die Brugse bakkersknaap gebleven, maar hij was al even weerbarstig als de grond waarop hij zijn droomhuis liet bouwen.

Hij klopte aan bij een bevriende architect, de man die ook het stadhuis van Diksmuide en Nieuwpoort ontwierp. Niet veel later ontstond zijn meest befaamde werk: De Vlaschaard. Zijn huis bleef een soort geluksbrenger. Hij bleef er wonen tot aan zijn dood op 93-jarige leeftijd. En alhoewel Stijn Streuvels zowat elke ridderlijke onderscheiding ontving in zijn leven, bleef hij trouw aan zijn eenvoud. Zijn doodskist werd met een huifkar overgebracht naar zijn laatste rustplaats. De versnoekte kwajongen, langs hooge boomen en diepe waters.