Natuurschoon tussen Haringe en Roesbrugge

Een boogbrug, enkele wandelpaden en wat klaphekken. Veel geduld ook. Meer was er niet nodig om een schitterend landschap tussen Haringe en Roesbrugge te ontsluiten. Geniet van het natuurschoon.

Van Kerk Haringe naar 53 naar 52 naar Kerk Roesbrugge

Afspraak bij de Sint-Martinuskerk van Haringe. Laatgotisch, veel ijzerzandsteen en dus oud, knotlinden met Mariakapelletje, statige pastorie met veel kamers en rechts naast de kerkdeur de grafsteen van pastoor Joris Declercq, alias Djoos Utendoale, dichter, denker, schrijver, kunstschilder, bezieler, pater, missionaris in Burundi en nog veel meer. Op de grafsteen: E vrind is lik e stekkerdroad / Je kut dra’n vaste roak’n / En ojje were weg wilt goan / ‘t Doe zeer je los te moak’n. En mocht de kerkdeur open zijn, dan geniet je van het rijke kerkinterieur, de barokke lambrisering, de heel oude crypte en – als heel toevallig een organist de toetsen beroert – van de hemelse klanken die uit het authentieke Van Peteghemorgel opborrelen.

Nog een beetje beduusd van al dat schoons stappen we, met de pastorie links en de kerk rechts, richting wandelknooppunt 53. We maken het ons dus makkelijk en benutten de knooppunten van het Wandelnetwerk IJzervallei. We zijn zo de kleine dorpskom uit, klimmen een beetje, zwenken naar rechts, komen voorbij een Mariakapelletje en bereiken de Kerkebeek (53). We zijn hier ongeveer 12 m hoog en kijken neer op het laagland om ons heen. Links priemt de kerktoren van Roesbrugge, rechts duikt de kerktoren van Haringe op. Wie denkt dat gemeentefusies iets van onze tijd zijn, die heeft het mis. Al in 1857 werden Roesbrugge en Haringe aan elkaar geklonken. Begin 1977 verhuisde Roesbrugge-Haringe, samen met een rits andere vrij kleine dorpen, naar Poperinge.

Met de Kerkebeek rechts stappen we richting KP 52. Om ons heen overwegend akkerland op zandleem, de ideale bodem voor de boer. Net voorbij de plek waar de Beetjesbeek en de Kerkebeek samenvloeien, zwenken we naar rechts. We stappen voorbij de Wijngaardkapel. Aan de T (52) met de weg Haringe-Roesbrugge gaan we naar links, richting de dorpskom van Roesbrugge.

Van Kerk Roesbrugge naar 3 naar 4 naar 5 naar 2 naar 1

In de 12de eeuw liet Rohardes, heer van Roesbrugge, hier een brug over de IJzer (Isera of ‘helder water’) werpen. Rohardusbrugge werd Roesbrugge. Op het snijpunt van de IJzer met de weg Ieper-Poperinge-Duinkerke streken handel en nijverheid neer. In de 19de eeuw en de eerste helft van de 20ste eeuw bruiste Roesbrugge: lossen en laden, cafés en logementen, pannen- en baksteenfabrieken, brouwerij en zoutziederij, tabakskerverij, vlasroterij, papiermolen, vredegerecht, ruime kerk en veel burgerhuizen. Na WO II verdrongen vrachtwagens de binnenscheepvaart en werd het stil in en om de cafés daar aan de IJzer. We laten de Sint-Martinuskerk rechts liggen en steken de IJzer (3) over. Links is er een infokiosk waar veel over de IJzer en het land eromheen te lezen en te leren valt.

“We worden opgewacht door héél véél natuur en rust”

Met de IJzer rechts stappen we onder de brug door richting KP 4. Dan voert een blauwe boogbrug ons over de Dode IJzer (4). Al in de 13de eeuw werd die meander afgesneden. Nu is hij een rijk natuurgebied. Nabij de brugvoet zijn er borden vol info over de vrouwenabdij Onze-Lieve-Vrouw ter Nieuwe Plant. Tussen 1236 en het midden van de 16de eeuw leefden hier de – meestal van rijke en Franstalige komaf – Dames van Roesbrugge. De Beeldenstorm van 1566 richtte de abdij ten gronde. De dames weken in 1581 uit naar Ieper en leven daar door in de naam van hun school.

We keren de IJzer de rug toe en hebben de Dode IJzer links van ons. Heel merkwaardig: die al lang afgesneden rivier-arm is nog altijd de grens tussen Roesbrugge/Poperinge en Beveren-aan-de-IJzer/Alveringem. Ons richtend op KP 5 bereiken we snel de vrij drukke weg tussen Roesbrugge en Beveren (aan-de-IJzer). We doen er enkele stappen naar links, duiken dan rechts de smalle versie van de Sint-Omaarsstraat in en richten ons op KP 2. Aan de T met het asfalt van de Sint-Omaarsstraat stappen we naar links. In KP 2 gaan we rechtdoor richting KP 1.

Van 1 naar 96 naar 54 naar Kerk Haringe

Na één km Sint-Omaarsstraat duikt links een hek (1) op dat alles weert, behalve wandelaars. We richten ons op KP 96 en worden opgewacht door hooilanden, meersen, akkers, aanzitputten voor de Franse loerjacht, Zwijnebeek, IJzer en Heidebeek (Eye becque), ook door de schreve, een houten boogbrug over de IJzer, plas en dras. En vooral: door héél véél natuur en rust.

Bij KP 96 is er rechts een oud smokkelbrugje over de Heidebeek. Vóór het eengemaakte Europa de taksen en accijnzen afvlakte, was dit smalle ding een drukbenutte ‘blauwersroute’. Ruim twee eeuwen lang wisselden hier en elders in de streek alcoholische dranken, tabakswaren, boter, zelfs levende runderen en paarden van land en van accijnsregime. Of de tijd van blauwers en commiezen, verkenners en verklikkers, maanloze nachten, geluk en rampspoed.

Links is er het Blauwerscafé d’Heybeke, waar onder meer het Poperings Nunnenbier de dorst verdrijft. Met KP 54 in het vizier stappen we richting de dorpskom van Haringe. Rechts aan de T met de vrij drukke weg worden we opgewacht door Karel de Blauwer, de hoofdfiguur uit het ooit veel gelezen volksverhaal van de in Haringe geboren priester/volksverteller Jules Leroy. Dan zijn we terug bij de pastorie waar pastoor Djoos zijn zelf ontworpen grafsteen bij zich in huis nam. Kwestie van een beetje aan elkaar te wennen, zo beweerde hij.