Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Binnenkort vieren we met zijn allen Moederdag. Dat houdt in dat je één keer per jaar de vrouw bedankt die je het leven heeft geschonken. Misschien een goede gelegenheid om jullie iets meer over mijn moeder te vertellen?
Ze heet Monique en komt oorspronkelijk uit Turnhout. Ze woont al sinds haar kinderjaren in Ieper maar spreekt nog altijd geen woord dialect. Soms probeert ze het wel tegen haar collega’s en als een van ons – de kinderen dat dan per ongeluk opvangt, lachen we haar vierkant uit.
Mijn moeder geeft les en ik denk dat ze daar heel goed in is. Van het type ‘streng maar rechtvaardig’. Voorts is ze heel erg mooi, het is weleens voorgekomen dat een van mijn vrienden een beetje verliefd op haar werd. (En ze is single, boys!! So come and get her! Sorry ma, maar je weet maar nooit…)
Toen we klein waren kwam ze ons elke avond instoppen, gaf ons een kus op ons voorhoofd, een aai over onze bol en zei: ‘kruisje, zoentje’. En dan wist je dat je veilig en beschermd was.
Van onze verjaardagen maakte ze altijd een hele heisa. Dan versierde ze de keuken met slingers en ballonnen, stapelde ze de tafel vol met cadeautjes en wanneer je dan naar beneden kwam voor het ontbijt, zong ze uit volle borst van ‘Lang zal ze leven!’
Over dat ontbijt gesproken. In de winter maakte ze vaak warme vanillepudding als ontbijt. Toegegeven, hoogstwaarschijnlijk omdat er geen brood in huis was en ze geen zin had om in de kou naar de bakker te sjezen maar goed. Warme. Vanille. Pudding. Als ontbijt!
Omgekeerd deden wij hetzelfde voor haar op Moederdag. Oké, niet éxact hetzelfde. Er waren bijvoorbeeld geen slingers of ballonnen. En we zongen ook niet van lang zal ze leven, want dat zou gewoon raar geweest zijn. Maar we gingen wel naar de bakker om pistolets en koffiekoeken en naar de bloemenwinkel voor een bos fresia’s (want die ruikt ze het liefst). Toen we klein waren, kreeg ze onze (werkelijk prachtige) knutselwerkjes/tekeningen. Eens boven de twintig kom je daar helaas niet meer mee weg. Dus gaan we nu naar haar favoriete parfumerie, Place Vendôme, en krijgt ze een bon voor een super-de-luxe gezichtsmassage. (spoileralert!)
Ik vind al die heisa rond Moederdag dus niet overdreven. Want laat ons eerlijk wezen, de vrouw die haar mentale en fysieke welzijn voor je heeft opgeofferd, die elke seconde van elke dag voor je klaarstaat en die jou het speciaalste kindje ter wereld vindt (zelfs al ben je 33, gescheiden en heb je rossig haar), die verdient toch af en toe wel wat extra liefde en aandacht?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier