Een fietsverhaal smeedt vriendschapsbanden… Na hun tocht ‘Dwars door Amerika’ blijven Wouter Deboot en Steven Claerhout elkaar trouw. Elke week bellen ze elkaar en geven ze hun kijk op wat reilt en zeilt in onze provincie en daarbuiten.
“Hey Steven, alles oké?”
“Ja hoor. Ik kom net terug van Leuven. De drukte neemt weer toe op de weg. Ik denk dat iedereen stilaan weer aan het werk is.”
“Het is hier niet anders. Ik bol sinds vorige week weer dagelijks naar de VRT-toren. En eerlijk, na dik twee maanden vakantie valt dat toch serieus tegen. Je kunt het zo’n beetje vergelijken met uren aan een stuk fietsen met de wind in de rug en dan plots vanuit het niets de Muur van Hoei moeten opklauteren.”
“Oei. Hoor ik jou nu klagen?”
“Ah nee. Alleen was ik vergeten hoe snel een werkdag gaat. Er rest ons nog slechts een grote week voor de allereerste uitzending van het nieuwe seizoen van Iedereen Beroemd en we zitten op de redactie toch nog altijd met een paar witte, oningevulde vakken in het schema. Maar in feite zijn we niks anders gewend dan ons tegen deadlines aan te schurken, af en toe zelfs spinnend van geluk over de nieuwe ideeën die geopperd worden. Alle vakantiehoofden zijn leeggemaakt, fris en klaar voor wat hopelijk weer een boeiende jaargang wordt.”
“Zitten tussen die gebronzeerde hoofden ook veel nieuwe?”
“Dat valt wel mee. Het valt vooral op dat er heel wat redacteurs zijn die op hun dertigste al heel wat verschillende jobs hebben gedaan. Wat mij betreft een van dé fenomenen van de nieuwe generatie: jobhoppen. Ik heb het gevoel dat wij daar als laatsten nog wat ouderwets in zijn. Geheel in lijn met de generaties die vóór ons kwamen uiteraard. Mijn vader ging onlangs met pensioen, maar tijdens heel zijn professionele carrière had hij welgeteld één werkgever. Hetzelfde geldt voor mijn moeder trouwens. De hang naar verandering is iets dat mensen vroeger veel minder hadden. Ik denk dat dit erin geslopen is met de komst van de nieuwe media. De digitalisering alom zorgt ervoor dat men de wereld nu beschouwt als een global village. Iedereen kan met iedereen in contact komen, met alle positieve en negatieve gevolgen van dien.”
“Amen to that… Mijn moeder was huisvrouw en mijn vader werkte toen hij jong was een tijdlang in het vlas. Maar daarna… één job! Ik hoor aan je adem dat jij dus ook wel nog enige tijd in de stal van ‘Iedereen Beroemd’ blijft?”
“Sowieso. Ik heb hier intussen al zes seizoenen de dienst uitgemaakt. Ik herinner me nog levendig hoe de spanning in de beginfase te snijden was. Toen kregen we de loodzware opdracht om het illustere Man bijt hond op te volgen. Alleen al de herinnering aan de brainstormsessies over een nieuwe naam bezorgt me opnieuw kippenvel. Als werktitel kwamen we toen onder meer uit op 1940, Beukenlaan 10 en Elk zijne goeiendag.”
“1940? Niet meteen het vrolijkste jaartal als naam voor een programma…”
“Het sloeg niet op de oorlog, maar gewoon op het aanvangsuur van ons programma, kort na Het Journaal. Maar effectief, geen goed idee. Ik denk dat onze global village meer gebaat is bij een blijmoedigere titel zoals Iedereen Beroemd.”
“En gelukkig is bijlange nog niet iedereen beroemd enheb je dus zeker nog veel werk. Succes, Walter!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier