“Een kleine cactus met venijnige ministekels hou je op veilige afstand van je – in een tuinshortje – gehulde kont”
Geel, rood, fuchsia, terracotta en alle tinten groen. Het zijn de kleuren die mijn terras momenteel overheersen. Dat was vorig jaar wel anders. Laten we zeggen dat mijn mama ‘marginaal’ en ‘zo heb ik je niet opgevoed’ al eens liet vallen als het over mijn terras ging. Ik geef toe dat drie zakken tuinafval, een oude tafel, drie rekjes, het huisvuil, de pmd-zak en een opblaasbaar voetbadje van afgelopen hete zomer misschien wat veel zijn op een – weliswaar groot – stadsterras. Diezelfde mama oppert in haar telefoontjes tijdens dit coronahuisarrest nogal vaak dat elke dag één huishoudelijk taakje doen een héél goed idee is. Zoals dat terras opkuisen, bijvoorbeeld. ‘Ik ga nooit naar het containerpark, dus waarom zou ik daar nu voor in de rij gaan staan?’ vind ik dan zelf een heel gevat antwoord.
Een kleine cactus met venijnige ministekels hou je op veilige afstand van je -in een tuinshortje gehulde- kont
Maar ze heeft, zoals zo vaak, gelijk. Ik geef het niet graag toe, maar weet ook dat ze dit nu leest en een beetje glundert. Ik woon hier vier jaar en echt mijn best heb ik voor dit terras nog niet gedaan. Wanneer de lente komt piepen bevind ik me het liefst op elk ander terras in Gent dan op het mijne. Maar alleen én tussen je eigen vuiligheid buiten zitten is helemaal niet plezant. Dus ging ik aan de slag. Om alle vuilnis te verzamelen, er een mooi windscherm – om het containerparkeuvel te vermijden – voor te plaatsen en te vegen. En vervolgens al mijn geld te gaan uitgeven in de Aveve aan nieuwe plantjes en potaarde om mijn huidige binnenplanten de opkikker te geven waarnaar ze overduidelijk verlangden.
Terug thuis, met mijn handen in de aarde en omringd door al dat vers geweld, begreep ik het. De geur, de handeling, het resultaat. Bezig zijn met de natuur, met het groen tussen je vingers, werkt rustgevend. Onze eigenste KW Weekend-bloemenfee schrijft het in het stuk hiernaast. ‘Je kan voor iets zorgen dat je nodig heeft’. Ik denk daarbij: én je ‘s nachts niet wakker houdt. Je laat iets groeien waar je geen controle over hebt. Je denkt aan de toekomst, en het schone ervan. En je leert bij. Een kleine cactus met venijnige ministekels hou je op veilige afstand van je -in een tuinshortje gehulde- kont. Dat, maar ook dat het me dagelijks plezier brengt eens buiten te piepen hoe het met de plantjes gaat. Dat eens in de aarde woelen meer deugd doet dan nog een videocall. Al mis ik iedereen die ik niet in het ‘echt’ kan zien. Het mag dan gaan beteren, denk ik. Zodat ik op bezoek kan bij mijn mama en, terwijl we knuffelen, haar goede raad ter plaatse in de wind kan slaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier