Er mogen twee vrienden komen. En er zal gedanst – op afstand – worden, in mijn living.

Mensen die leven in het moment, ik kijk er met evenveel ontzag als ergernis naar. Want ik ben niet zo’n mens. Het liefst maak ik op zondag al de volledige planning van mijn week. In lijstjes en onderverdeeld in tijdsblokken, in verschillende fluo- en stylokleuren. Daarin komt wat ik ga eten, drinken, wat ik nog moet lezen, schrijven, welk nieuw restaurant ik moet uitproberen, de kleur was die gedraaid moet worden en de mensen die ik dringend nog eens moet bellen. Dat alles om zoveel mogelijk uit mijn week, dag en de uren erin, te krijgen. Want tijd is er altijd te weinig. En de wereld is veel te spannend. Met die wekelijks zelf opgelegde bootcamp gaat het zoals met alle goede voornemens. Die sneuvelt nog voor de lunch op maandag.

Deze week las ik een quote uit een nieuw boek: ‘maak je plannen zelf, of anderen doen dat voor je’. Zou het dat zijn? Zelf alles dichtbetonneren zodat niemand anders mijn tijd volplant? Dan heeft het met controle te maken. Maar het is meer dan dat. Ik schep oprecht plezier in het dromen van wat allemaal kan. Hoeveel kan. Wanneer kan. Op een maandag! Zelfs al is dat in de herfst van 2020 drie wasmachines draaien in plaats van een verre reis plannen. Het zijn barre tijden voor de planners en dromers onder ons. Knipper met de ogen en de regels zijn weer veranderd. Vandaag moeten de controlefreaks loslaten en zich laten leiden door andere zaken. Het virus en de regelmaatschappij dwingen ons daartoe. Het zal geen groot feest zijn, mijn verjaardag volgende week. Het zal niet op restaurant of café zijn. Van die plannen blijft niets over. Maar er mogen twee vrienden komen. En er zal gedanst – op afstand – worden, in mijn living. Mensen zullen opgekleed zijn. Er zal lekker eten en drinken zijn. Er zullen cadeautjes zijn. En het zal even over iets anders dan het virus gaan. Tot middernacht. Want zo staat het op mijn lijstje.