Tijdens haar tienerjaren in Brugge droomde Laure Van den Broeck ervan om schrijfster te worden. Maar het was pas toen ze in de VS ging wonen dat ze besefte dat die droom ook wel eens waarheid zou kunnen worden. Intussen ligt haar derde boek in de winkel, ‘Dansen in diep water’, een beklemmend verhaal over vriendschap, verraad en de alsmaar verschuivende machtsverhoudingen tussen tienermeisjes.
Laure Van den Broeck (41) groeide op in Brugge en bewaart de beste herinneringen aan de stad. “Ik bracht er mijn tienerjaren door en daarvan is me nog het meest bijgebleven hoe graag ik in mijn eentje ‘s avonds door de lege straten dwaalde. Telkens ik terug in het land ben, probeer ik nog eens op die manier door de stad te lopen en het ‘stille’ Brugge te ervaren. Ik heb nooit van drukte gehouden”, schetst ze haar band met de stad.
Toen al schreef Laure graag verhalen. Ze tikte bladzijden vol, die ze aan elkaar niette tot boekjes. “Ik heb altijd van taalvakken gehouden, voor wiskunde was ik steevast dik gebuisd.” Een lezing door Bart Moeyaert in het tweede middelbaar van het Sint-Franciscus-Xaveriusinstituut waar ze schoolliep, gaf de doorslag: “Ik herinner me niet meer wat hij precies vertelde, maar het heeft hoe dan ook een enorme indruk op me gemaakt. Hij is behalve een superschrijver een heel goeie verteller, een zeldzame combinatie”, glimlacht ze. “Ik ben die dag in een soort roes naar huis gekeerd. En droomde er vanaf toen van om ook van schrijven mijn beroep te kunnen maken. Maar tegelijk dacht ik niet dat ik daar goed genoeg voor was.”
Oefening baart boek
De jaren verstreken, Laure bleef schrijven bij wijze van hobby en vertaalde haar passie voor woorden in een studie Germaanse talen. In 2008 trok ze met haar toenmalige man naar de VS waar hij als doctoraatsstudent aan de slag kon. “Maar ik had geen werk en begon er, om de tijd te passeren, meer te schrijven. Ik schreef een eerste boek bij elkaar, De 17de zomer van Maurice Hamster, en vond tot mijn verrassing uitgeverij Clavis meteen bereid om het uit te geven. Bovendien werd het boek bekroond met een Boekenwelp. Toen besefte ik dat ik het blijkbaar wel in mij had om schrijfster te worden en besloot ervoor te gaan.”
De job van haar ex bracht Laure vervolgens voor enkele jaren naar Groot-Brittannië, maar ze bleef regelmatig schrijfstages volgen in de VS, waar ze haar huidige man ontmoette. Sinds 2015 wonen ze in Greenfield (Massachusetts). Daar werkt Laure deeltijds in een doe-het-zelfwinkel en schrijft ze haar boeken.
Na een lezing van Bart Moeyaert ging ik als in een roes naar huis
Ook het tweede, Birdie, werd goed ontvangen. Uitgeverij Lannoo brengt daarvan zelfs een herziene versie uit in januari 2019. En intussen ligt nummer drie in de winkel: Dansen in diep water. “Ook als ik geen concreet project voor ogen heb, blijf ik teksten schrijven. Ik noem het een manier om mijn schrijfspier te onderhouden”, vertelt ze. “Een tijdje terug herlas ik Lord of the Flies, het bekende boek van William Golding. (Daarin stort een groep schooljongens met een vliegtuig neer op een onbewoond eiland. In de hoop gered te worden zouden ze moeten samenwerken, maar dat lukt hen niet en ze degenereren tot een groep wilden, red.) Het leek me een goeie oefening om er een versie van te maken, met meisjes in de hoofdrollen. Ik had gelezen dat Golding zelf het idee van een vrouwelijke versie van zijn verhaal onmogelijk noemde, omdat vrouwen superieur zouden zijn aan mannen en nooit in zo’n barbaars gedrag zouden vervallen. Dat ergerde me, omdat het gewoon onzin is. Relaties tussen vrouwen zitten net zo complex en perfide in elkaar als die tussen mannen. Daarmee ging ik aan de slag en het verhaal kreeg zo’n vaart dat het uiteindelijk toch een boek werd.”
Dat er ook aan een nieuwe filmversie van Lord of the Flies, vanuit vrouwelijk standpunt, wordt gewerkt, is toeval: “Ik had al een akkoord met de uitgeverij toen het nieuws over die film bekend werd. Het idee op zich ligt dan ook nogal voor de hand. Hoe ver het met de film staat, weet ik niet. Maar ik ben wel benieuwd naar het resultaat als hij er komt.”
In Dansen in diep water ontleedt Laure de verschillende manieren waarop jonge vrouwen met elkaar en de crisissituatie waarin ze terechtkomen, omgaan. Complexe relaties en groeipijnen vormen ook de thema’s in haar eerdere boeken. “Die onderlinge relaties boeien me. En mijn personages zijn buitenbeentjes die hun weg proberen te vinden in het leven. Daar herken ik me in. Het is ook wel eigen aan een jonge leeftijd, elke tiener denkt dat hij of zij helemaal anders is dan de anderen. Als je ouder wordt, merk je wel dat je eigenlijk juist veel met elkaar gemeen hebt.”
Een welomlijnd lezerspubliek heeft Laure niet voor ogen. Dansen in diep water richt zich vooral tot jongeren. Haar tweede boek, Birdie, vatte ze op als een cross-overroman: de gebeurtenissen worden vanuit het perspectief van verschillende personages verteld, jongeren maar ook volwassenen. Haar volgende project wordt een boek voor volwassenen, maar dat project staat nog in de kinderschoenen.
Greenfield for ever
Twee keer per jaar bezoekt Laure haar familie en vrienden in West-Vlaanderen, maar definitief terugkomen is geen optie. Ze groeide op tussen wel meer avontuurlijke familieleden: een broer week uit naar Nieuw-Zeeland, broer Benoit haalt bij ons regelmatig de kranten als voortrekker van Animal Rights. “Ik zou nergens anders meer willen wonen dan in Greenfield. Dat vinden Vlamingen soms vreemd, maar dat komt volgens mij doordat velen hier de VS als een homogeen land beschouwen, terwijl het net heel divers is. Elke staat heeft zijn eigenheid, de verschillen zijn soms heel groot. De regio waar wij wonen is erg progressief, ook wat beleid betreft, maar in Europa zien ze momenteel helaas alleen het Amerika van Trump. We wonen er wel veel verder van elkaar en daardoor gaat iedereen meer zijn eigen gang dan hier, maar er zijn ook veel sociale netwerken waarop je kan terugvallen. En er worden veel burgerinitiatieven genomen als protest tegen het beleid van Trump. Hij heeft het budget voor natuurbeheer drastisch teruggeschroefd, dus organiseert de loopclub waarbij ik aangesloten ben een marathon ten voordele van een natuurvereniging. Als hij niks doet, doen we het zelf: dat is daar de mentaliteit.”
“Maar wat me opvalt als ik hier terug ben is hoe goed mensen het hier hebben. En hoe ze dat veelal niet beseffen. Helaas merk ik ook elke keer dat Vlaanderen weer een stukje minder groen is, en dat is jammer.”
‘Dansen in diep water’, Uitgeverij Lannoo, 248 blz., 16,99 euro.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier