Van gedroogde vlinders en kevers tot opgezette hertenkoppen en vossen… Opgezette dieren zijn weer helemaal hip. Dominique Bels uit Kortrijk ontdekte een kleine 40 jaar geleden de taxidermie. “Als de passie er niet is, houd je dit niet vol.”
Taxidermie mag dan wel weer in zijn, toch is het aantal taxidermisten in West-Vlaanderen op één hand te tellen. Kortrijkzaan Dominique Bels is een van hen. Hij zet al bijna 40 jaar dieren op. “Alles begon toen ik als 14-jarige een dode spreeuw vond in het bos. Ik vond het zonde om zo’n mooi vogeltje zomaar te begraven en besloot het op te zetten. Een bejaarde preparateur, een vriend van mijn vader, begeleidde me en leerde me de knepen van het vak.”
Na dat eerste vogeltje bleef Dominique dieren opzetten. “In die beginjaren was dat met vallen en opstaan, en ook nu leer ik nog altijd bij. Er is heel wat veranderd op het vlak van technieken en materialen. Ook de opdrachten die ik krijg, verschillen heel vaak van elkaar, waardoor het voortdurend opnieuw zoeken is”, aldus de taxidermist.
“Mijn eerste diertje zette ik op toen ik 14 jaar was”
Als het dode dier bij hem aankomt, vilt hij het eerst. “Daarna worden de vellen grondig gekuist. Vervolgens split ik de oren, ogen en lippen en worden de vellen gelooid”, vertelt Dominique. Daarna ontwerpt hij de mallen om de vorm van het dier in te gieten of bestelt hij die online. “Vroeger werden de schedels van de dieren zelf nog gebruikt, maar nu zijn dat vormen uit polyurethaan waarop we het vel kleven. De huiden worden flinterdun gesneden. Doordat de vellen zo dun mogelijk worden gesneden, treedt er erg weinig krimp op tijdens het drogen ervan zodat het eindresultaat kwalitatief beter is. Ten slotte werkt Dominique de oren, ogen, neus en lippen af met apoxy sculpt en kleurt hij ze met een airbrush in.
Het belang van de blik
“Taxidermie is als een schilderij maken, het is kunst. Daarom is het ook belangrijk dat de passie er is, anders houd je het niet vol”, weet Dominique, die vier jaar geleden besloot om voltijds taxidermist te worden en aan den lijve ondervindt dat taxidermie een heropleving kent. “Ik krijg meer opdrachten binnen dan vroeger“, merkt hij op. “Het valt ook op dat veel decoratiezaken opgezette dieren in hun magazines zetten. Maar het feit dat ik nu een eigen website heb, waardoor mensen mij beter weten te vinden, zal ook wel meespelen.”
De opdrachten die Dominique krijgt, zijn altijd anders. Ze gaan van een jager die een hertenkop wil bijhouden als souvenir over een firma die een krab of kreeft wil opstellen in de toonzaal tot mensen die een overleden huisdier bij zich willen houden. “Al moet ik bekennen dat ik maar heel uitzonderlijk katten of honden opzet, omdat ik de mensen niet wil teleurstellen. Jammer genoeg kan ik het dier niet weer levend maken. Het herkennen van een huisdier zit heel erg in de details, zoals de stand van de ogen, de oren én vooral de blik, die moeilijk na te maken is. Wanneer dat wel lukt, worden mensen altijd heel emotioneel. Zo krijg ik nog elk jaar met Nieuwjaar een bedankkaartje van een echtpaar van wie ik het huisdier opgezet heb. Dat doet wel deugd”, besluit Dominique.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier