De zuiderse stadstuin van Stefanie da Silva Lemos: “Onze caravan zorgt voor dat vakantiegevoel”

De groene stadstuin van Stefanie da Silva Lemos in Roeselare is een heerlijk chaotische oase van groen en verborgen hoekjes met een leuke caravan als blikvanger. Het liefst zit ze voor de caravan, in de zon, een boek te lezen. “Goed weer geeft mijn gemoed meteen een boost”, lacht ze.

“Ik heb licht nodig. En ik ben heel graag omringd door groen en bloemen”, vertelt Stefanie als we langs de metalen trap van haar aanbouwterras naar beneden gaan. Een oude picknicktafel versierde ze met kleurrijke vlagjes die ze zelf haakte. Daarboven wuift een imposante witte regen die tot ver in de tuin doorloopt. Vanuit een grote bloempot kijkt de kat Olaf enigszins verveeld op. De jonge meesjes in het nestkastje even verderop laat hij onaangeroerd.

Aan de zijkant van het terras hangt veel klimop die overhangt van bij de buren, net als een deel van het bladerdek van de eeuwenoude rode beuk, die intussen zelfs beschermd is. Maar erg vindt Stefanie dat niet, integendeel zelfs. “Vanaf het terras boven zie ik die elk seizoen veranderen. En elke keer heeft het weer iets. En we verliezen er geen zon door. Meer nog: de zon hebben we ‘s morgens op ons buitenterras en ze schijnt tot ‘s avonds tot in het achterste gedeelte van de tuin. Als ik de zon zie, ben ik blij. Goed weer boost meteen mijn gemoed.”

Leuke leesplekjes

Achteraan de tuin staan een trampoline, een speelcaravan en een tipi van wilgentakken. Die twee laatste gebruikt Stefanie vaak als leesplekje. “Zelfs als ik alleen thuis ben, zit ik hier graag. Dan verdwijn ik in de wereld van romans. En dan nog het liefst met muziek in mijn oren.”

In deze coronaperiode heeft Stefanie weer tijd om boeken te lezen en naar eigen zeggen ook om haar stapel Weekend Knacks weg te werken. Op haar schoot heeft ze Waagstukken, een intrigerend boek over bouwmeesters die vanwege hun bouwwerk zelfmoord pleegden. Stefanie houdt wel van vreemde kronkels en heeft er ook enkele in haar hoofd, grijnst ze. Haar tuin vindt ze heerlijk als hij wat rommelig is. Even verderop passeert een trein, maar dat hoort Stefanie al lang niet meer.

Niet te netjes

“Toen we dit huis 14 jaar geleden kochten, was de tuin vrij kaal. We hebben bamboe geplant en die witte regen. Een tuin omzoomd met bloemen doet me altijd weer denken aan de periode toen ik kind was en we elk jaar op bezoek gingen bij mijn grootouders in Portugal. Mijn zus en ik speelden er verstoppertje, deden er speurtochten… en ik wou dat zuiderse sfeertje hier ook heel graag. Als we buiten eten, dekken we nooit de tafel. Dan blijven de borden ook altijd wel een halve dag staan. Het steekt zo nauw niet, ik hou van een plek waar geleefd wordt. Onlangs had ik heel mijn terras gepoetst en dat voelde veel te clean aan. Nee, van mij mogen de verdorde blaadjes van de witte regen gerust blijven liggen. Dat heeft iets organisch en heerlijk rommelig. Een beetje zoals in mijn hoofd soms, denk ik.” (lacht)

Zo staat er in de tuin een zetel in bamboe, half vergaan. “Maar ik vind het geweldig dat daar bloemen door groeien. Pas op, er is niets mis met een strakke tuin, en ik vind die soms zelf ook mooi. Maar eigenlijk is het niets voor mij.”

De caravan, achter in de tuin, heeft ook al heel wat winters doorstaan. “Ik wou die heel graag in de tuin, en we hebben heel wat moeite moeten doen om er eentje te vinden. Als kind las ik een boek waarin een kind een speelhuisje in de tuin had, en ik droomde ervan ook mijn kinderen dat te kunnen geven. Mijn dochter speelt er wel in, maar eerder als er een vriendinnetje op bezoek komt. Mijn zoon heeft de leeftijd waarop hij vooral graag gamet. Zelf zit ik het liefst voor de caravan. Dan hang ik vlaggetjes of lichtjes op. Op zomeravonden hang ik die ook op het buitenterras. Met een glaasje wijn erbij en een dekentje als het te koud wordt… heerlijk is dat. Dat geeft echt een vakantiegevoel.”