De wondere wereld van Luc: hoe wil je genaaid worden?

© Pieter Clicteur
Luc Dufourmont

Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc

Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.

In een ver verleden was ik loopjongen. Er waren nog landsgrenzen en ik werkte in een van de vele douaneagentschappen die Rekkem toen rijk was. Lang voor het (verenigde?) Europa dat we nu kennen. Aan de grens begin je als loopjongen en als je een beetje verstand hebt word je na een tijdje douanedeclarant. Stappentellers bestonden toen nog niet maar op topdagen moet ik toch rond de 40.000 stappen hebben gedraaid.

Op een plakkerige dag in de zomer van 1981 hadden we met mijn eerste band Tooth Paste een avondopname bij studio Aaltrack geboekt in Zomergem. De bedoeling was om er een 45 toerensingle op te nemen.

Een douanier, verificateur, die dat wist vond het leuk om mij eens extra te pesten en onderwierp een stilstaande vrachtwagen waarvoor ik de papieren had opgemaakt aan extra controles. Het gevolg was dat we nooit meer tijdig in de studio zouden geraken. Eenmaal thuis stormde ik vuil en bezweet de badkamer binnen en sloeg mijn rechtervuist zo hard ik kon tegen de muur. Het was een valse muur, opgetrokken in glasal-platen (asbesthoudend zou later blijken). Een groot gat met zicht op stofferige bakstenen was het resultaat.

Hoe zou ik dat aan mijn ouders uitleggen? Iets warms vloeide over mijn pols en toen ik van de muur terug naar mijn hand keek zag ik een grote open wonde waar het bloed uit gutste. De wonde was zo diep dat de pees van mijn pink zichtbaar was. Eenmaal in de woonkamer ging mijn licht uit en draaide ik weg.

Mijn moeder bond mijn pols af, duwde de wonde dicht en draaide er twee keukenhanddoeken rond. De purperen Ford Escort van mijn broer Bernard bracht me naar de spoedafdeling van het Saint-Georges-ziekenhuis in Menen.

‘En nu moogt ge kiezen’, zei de dokter. ‘Ofwel naai ik dit met een paar grove steken dicht en heb je een ferm litteken, ofwel maak ik er mijn werk van…’

Een half uur later lag ik op de slachtbank en keek recht in de ogen van de gevreesde en beruchte Dokter V., hij in witte tenue en zijn assistente in het groen. “Kijk,” zei hij, “We beginnen met de toevoer van het bloed af te binden door middel van dit rubberen koord.” Hetzelfde wat junkies doen als ze een heroïnespuit gaan zetten.

“En nu,” ging hij voort, “moogt ge kiezen. Ofwel naai ik dit met een paar grove steken dicht en heb je een ferm litteken, ofwel maak ik er mijn werk van en behalve een bleekwit streepje ga je er niks meer van merken.” “Het streepje…”, mompelde ik. Hij kwam met zijn grote mond dicht tegen mijn oor: “Dat gaat u 3.000 frank extra kosten, ereloon begrijp je?”

De pijn werd ondraaglijk en met tranen in de ogen knikte ik van ja, zijn mondkapje ging omhoog, het lampje op zijn hoofd ging aan en gewapend met naald en draad naaide hij op meesterlijke wijze het vlees weer aan elkaar. Ik kijk nog dagelijks naar het litteken, echt goed gedaan. De plaatopname werd met zes maanden uitgesteld wegens budgettaire redenen, één dag studio kostte toen 6.000 frank, anders bekeken, het ereloontarief om je twee keer te laten naaien.

https://www.youtube.com/https://i.ytimg.com/vi/thheNxSzabI/hqdefault.jpgvideo344360459YouTube1.0

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Sir cadmusTooth paste – Just a game vinyl anno 1982https://www.youtube.com/user/SirCadmus480

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier