De wondere wereld van Luc: Game of Thrones

© PC
Luc Dufourmont

Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.

Al meer dan dertig jaar loop ik rond met mijn haar in een staartje en dat om diverse redenen: het is gemakkelijk, het verbergt mijn kale kruin en een ander alternatief, zeg maar coupe, is er voorlopig niet.

Die dag, op de terugweg van een acteerjob, nam ik in Knokke de trein die me tot in Menen zou brengen, 2 uur en 24 minuten volgens het boekje, over Gent… Met de fiets zou ik er even rap zijn geweest. Ik stapte op de trein en ging het toilet binnen om te zien of mijn haar goed zat. Nee dus. Ik deed het elastiekje uit mijn haar en maakte mijn paardenstaart opnieuw, verfriste me even en nam plaats in een vrij lege wagon.

Sean Bean? Valt best mee, ik kan ermee leven. Misschien moet ik toch eens een seizoen kijken

In Gent stond veel volk op het perron en twee adolescente meisjes kwamen giechelend voor mij zitten. Ik trok mijn benen in zodat ze plaats genoeg hadden, knikte even, maar er was geen tijd voor een knik terug, hun aandacht ging onmiddellijk naar de aan hun handen gegroeide smartphone. Plots voelde ik mijn hoofdhuid minder strak worden, het goede gevoel als je ‘s avonds je haar van een elastiek verlost. Ik tastte en moest vaststellen dat mijn rekkertje het begeven had. Mijn haar hing nu los over mijn oren en ik zag de twee meisjes gniffelen. Ze duwden hun gezichten tegen elkaar om nog beter te kunnen fluisteren. ‘Als nu maar niemand opstapt die ik ken’, dacht ik bij mezelf.

Het giechelen en gniffelen van de twee bakvissen begon alsmaar meer op mijn systeem te werken, schaamte werd woede en net toen ik op het punt stond hen een uitbrander te geven vroeg het meisje dat recht tegenover mij zat: “Euh, mijnheer, wist u dat u sterk lijkt op een acteur die we kennen? We wisten eerst niet wie, maar we hebben u gevonden op Google.”

Mijn woede verdween op slag en ik voelde me lichtjes blozen… “Euh, ja, uit Bevergem of Callboys misschien?” Aan de vraagtekens in hun ogen zag ik dat ik zwaar aan het blunderen was. Hoe zouden die twee jonge, ik vermoedde Kortrijkse meisjes, nu een oude jongen als ik die een paar minuten op tv is verschenen moeten herkennen? “Nee,” ging ze voort, “u lijkt op Sean Bean, die Ned Stark speelt in Game of Thrones.”

Nu was ik het die vol verbazing moest reageren met: “Oeps, sorry nooit van gehoord…” “Kijk,” zei meisje twee, “hier op afbeeldingen op Google.” Ze toonde me een foto van een waarschijnlijk wreedaardige moordenaar uit de veelbesproken serie waar ik, oh schande, nog niets van heb gezien. Voor ik kon reageren stonden ze allebei op. “Hier,” zei meisje één, “dit kun je waarschijnlijk gebruiken, sorry voor de kleur…” Lachend verlieten ze samen de trein, we waren in Gent-Dampoort.

Ik voelde me lichtjes blozen

Ik zag ze nog naast de wagon passeren en zwaaide hen toe met het mooie roze elastiekje waar een plastieken vlindertje op zat. Sean Bean? Valt best mee, ik kan ermee leven. Misschien moet ik toch eens een seizoen kijken. In Kortrijk was ik weer mijn goeie ouwe zelf en het vlindertje hield stand tot in Menen.

Dankzij de interventie van twee jonge meisjes liet ik het idee om mijn haar te laten knippen onmiddellijk weer varen. Een passen deuntje hierbij zijn de helden van Crosby, Stills, Nash & Young – Almost Cut My Hair.

https://www.youtube.com/watch?v=AVsbqVJLFow

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier