De Wondere Wereld van Luc: als de nood het hoogst is

Arrogantie stond niet in mijn persoonlijke woordenboek, tot vorige week. Tijdens een interview met een belegen journalist die me al vijf vragen had gesteld waarop ik het antwoord niet kon of wou geven stelde hij plots zijn beste vraag. "Waar moet je op letten en wat zou je bij jezelf willen verbeteren?" Ik moest hier niet lang over nadenken, want ik had het er nog over gehad met mezelf de dag ervoor. Ja, ik praat regelmatig met mezelf, dat werkt zeer therapeutisch bij het oplossen van de dagelijkse problemen en dilemma's. Ik kan het iedereen aanraden. Start ermee voor je badkamerspiegel en na enkele weken oefenen garandeer ik je verlichtende gesprekken met jezelf. Net als mindfulness kan het overal en om het even wanneer worden toegepast. Let wel op als je dit in het openbaar doet. Schrik niet als mensen je raar gaan bekijken. Een smartphone tegen het oor houden kan hierbij helpen, dan klopt het beeld beter voor omstaanders."Waar moet je op letten, wat zou je bij jezelf willen verbeteren?" Inderdaad we dwalen af, ik heb dat wel meer, ik wil iets vertellen maar plots krijg ik een signaal binnen. Dan ben ik afgeleid en begin over iets helemaal anders om dan halfweg te stoppen. Je kan het vergelijken met flashberichten op je smartphone. Dan valt een vervelende, soms ook welgekomen, stilte. Waar waren we ook weer over bezig? "Waar moet je op letten, wat zou je bij jezelf willen verbeteren?", vroeg de journalist. "Wel," zei ik prompt, "ik moet er bij mezelf op letten dat ik mijn plas niet te lang ophoud. Soms ben ik met drie zaken tegelijkertijd bezig en is er iets wat me hypernerveus maakt. Plots groeit het besef dat ik al meer dan een uur moet plassen. Daar moet ik op letten. Ik werk eraan en probeer dat voor mezelf te verbeteren." "Serieus nu...", grijnsde de licht zwetende reporter die voor mij stond."Ik ben toch serieus?" Ik kreeg instant overal jeuk."Ik schrijf dit antwoord niet op. Heb je geen antwoord waar eten in komt? Moet jij niet veel minder eten, je bent niet echt slank, hé?", sprak hij grijnzend. Er zat wat speekselschuim in zijn mondhoeken.In gedachten sloeg ik zijn papperige kop hard tegen de rand van het trottoir waar we samen op stonden. "Oké, beter wordt dit gesprek niet", zei ik, pakte zijn hand stevig vast en schudde die krachtig op en neer. Op weg naar de overkant van de straat hoorde ik hem roepen: "Mijnheer ik vind uw gedrag ronduit arrogant, ik annuleer hierbij dit interview." "Het is u geraden anders kom ik persoonlijk een portie arrogantie aan uw voordeur leveren", blafte ik terug.Dus beste lezers, mocht je over enkele weken, tijdens het bladeren in een onbeduidend boekje, een interview met mij lezen waar ik het over uitgesteld plassen heb, laat het mij weten.Nu moet ik dringend, je weet wel... Niet uitstellen.