De werkplek van Fernand Vanderplancke

Binnenkijken bij ondernemende en creatieve West-Vlamingen doen we deze week bij Fernand Vanderplancke.

Kunstenaar Fernand Vanderplancke (78) is een geboren en getogen Bruggeling, maar woont al jaren samen met zijn echtgenote Liliane in Oostduinkerke.

Hij volgde opleidingen aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten, in Polen en in Tsjechië. Hij zorgt elk jaar voor de trofeeën van onder meer de Ronde van Vlaanderen en de Flandrien.

Op zondag 2 april, de dag van de Ronde van Vlaanderen, stelt hij onder meer duplicaten van vier Rondetrofeeën, schetsen en persoonlijke geschenken van renners, waaronder een gesigneerde trui van Greg Van Avermaet, tentoon in Flanders House in New York.

De draaitafel

“Aan deze draaitafel begint het allemaal. Hier worden mijn kunstwerken geboren. Ik heb een tamelijk ongewone techniek, geleerd in Polen en Tsjechië, waarbij ik platen giet, kraak en rasp. Zo puzzel ik mijn kunstwerken samen. En daar gaat best wat tijd over, aan de Rondetrofee bijvoorbeeld werk ik een maand of drie. Andere werken zijn vlugger klaar, maar het gebeurt ook dat ik aan een werk begin en het daarna maandenlang niet meer bekijk omdat ik andere ideeën wil uitwerken. Ik heb gewoon te veel inspiratie.”

De trofee

“Ik houd van wielrennen, van de kracht die coureurs op de fiets uitstralen. Die grinta, die robuustheid en dat harde labeur probeer ik in mijn werk, in mijn trofeeën voor de Ronde van Vlaanderen te vatten. Ik laat me inspireren door de echte flandriens, door mannen zoals Johan Museeuw die altijd bleven gaan. Het doet me deugd als renners me vertellen dat ze mijn trofee koesteren. Dit is een replica van de trofee die Fabian Cancellara in 2013 won, speciaal gemaakt voor een expo in Flanders House in New York.”

De bokshandschoenen

“Ik was geen bokser, wel een voetballer. Ik speelde bij Club Brugge, maar was geen toptalent. Al heb ik wel één match met het fanionelftal mogen spelen. (lacht) Drie keer per week reed ik na school naar de Klokke om te trainen, één keer per week ging ik naar de bokstraining. Vaak samen met Fernand Boone. Het is de zwaarste training die er bestaat, ideaal voor het uithoudingsvermogen. Iets waar ik ook als beeldhouwer de vruchten van geplukt heb. Mijn bijnaam op het voetbalveld was trouwens de ijzeren.”