De essentie

Twee jaar lang was Maud Vanhauwaert, onze covervrouw deze week, stadsdichter in Antwerpen. Een periode die ze nu afsluit met een knoert van een boek, heel bijzonder vormgegeven en met een al even verrassende inhoud. En in de stijl die Maud tijdens haar stadsdichterschap maar ook al lang daarvoor, zélfs toen ze nog in Veurne woonde hanteert: met passie en sérieux voor haar taal, maar tegelijk vol knipogen en fratsen. Maud ramt haar poëzie niet door onze strot, ze voert die haar toehoorders liefdevol en lepeltjesgewijs, in de stille hoop dat het alsmaar meer naar meer smaakt.

Misschien moeten we ook na de lockdown naar de essentie van het leven blijven zoeken

Het zijn precies die verwondering en speelsheid in haar poëzie die haar helpen om zichzelf in vraag te blijven stellen, “om doorheen de ratrace van het leven tot de essentie van het bestaan te raken.” Of daar net als wij allen een dappere poging toe te ondernemen. Op gelijk welke manier.

Want als jij die essentie dan toch niet in poëzie vindt, dan misschien wel in de camper die je de voorbije week uit zijn stalplaats mocht rijden. Of in je stamcafé waar het voorlopig nog wat zoeken is naar de juiste verhouding tot de toog en zijn andere aanhangers. Of in je favoriete boetiek waar je de stofjes eindelijk zelf nog eens door je vingers mocht laten glijden. Of in de vrienden aan wie je jouw tijdens de lockdown nieuw verworven kookkunsten mocht etaleren.

Voor Marieke De Maré ligt de essentie behalve in de juiste woorden ook in haar heerlijke gezin, en voor mijn zus achterin haar tuin. Het leven herneemt dan wel weer stilaan zijn eigen gangetje, misschien moeten we toch proberen om ook in de toekomst naar de essentie ervan te blijven zoeken.