Bezint eer ge begint

Steven Claerhout
Steven Claerhout Columnist

Steven Claerhout maakt van het ‘huwelijk’ met zijn Dwars door Amerika-kompaan Wouter Deboot een open relatie. Elke week gaat hij op date en brengt hij hier verslag uit. “Ik zoek niks, maar ik sluit ook niets uit”, zo houdt Steven de kans op de ultieme match open.

“Hey Steven, ik ben me aan het klaarmaken. Over een uurtje of drie ben ik bij jou.” Maud is geland. Eerst in haar Brusselse nest, maar vandaag – een dag na haar terugkeer uit Colombia – komt ze naar Gent. Mijn eerste date van 2019, die hetzelfde gezicht heeft als mijn laatste van 2018. Alleen wat gebruinder. Met dank aan de Zuid-Amerikaanse zon, die het gelaat van mijn nieuwbakken vriendin ongetwijfeld nog meer heeft doen stralen.

Een koude rilling bekruipt me bij het binnensmonds herhalen van het woord ‘vriendin’. Paniek. Een slechte raadgever, die me net als ‘uitstelgedrag’ al te vaak advies influistert. Enkel als er voldoende afstand is, durf ik de indruk te wekken dat ik er ten volle voor wil gaan. Zoals de voorbije paar weken dus, via WhatsApp, want een beller ben ik niet.

Maud wel. Aan de voordeur zelfs. Ik trek bleek weg, in het volle besef dat het ook voor mij tijd is om kleur te bekennen. De speeltijd is voorbij. Door het matte glas van de deur zie ik een silhouet dat klopt met wat in mijn hoofd is blijven hangen. Ik struikel over een uitstekend pedaal – mijn gang is een halve fietsenwinkel – en schuif met onvaste hand de grendel naar rechts.

De onthouding van de voorbije weken doet ons prompt alles vergeten

“Maud!! Welkom terug!” Ze lacht, veel mooier dan alle nietszeggende smileys die ik nu al dagen op haar afvuur. Daarna nemen we elkaar vast, hard en lang. Achteraf zou ik me zeker nog afvragen waarom ik me geen zorgen maakte over wat de buren hier wel moesten van denken. Maar op dit ogenblik ben ik daar absoluut niet mee begaan.

Een paar minuten later vraag ik haar om binnen te komen en zie ik tot mijn grote vertedering dat ze struikelt over hetzelfde pedaal. Het haalt mijn voornemen om op de rem te gaan staan meteen onderuit. Gedeelde onhandigheid is te charmant om aan te kunnen weerstaan. Het moest nochtans. Dat was de deal. We zouden het ook tijdens deze tweede ontmoeting rustig aan doen, daar hadden we elkaar in al onze berichten vol overgave van overtuigd. Babbelen over haar reis, als logische volgende stap in het gezapige kennismakingsproces. En voor het te laat werd, zou Maud gewoon terug naar huis gaan. Geen discussie mogelijk, want slapen doe ik sowieso het liefst alleen.

Een droom, zo blijkt nogal snel, want de harde realiteit duwt ons bruut tegen elkaar. De onthouding van de voorbije weken doet ons prompt alles vergeten. Panikeren, dat stel ik wel weer tot morgen uit.