Ze is intussen een achttal maanden deel van ons gezin. Dolle Dora. Het Roemeense straathondje dat mijn mama adopteerde. Een vief wit beestje dat de verpersoonlijking van Darwins theorie moet zijn. Sterk en ongelofelijk snel. Maar vooral ook zwaar getraumatiseerd. Al acht maanden loopt ze met haar staartje tussen haar poten, kijkt ze van tussen haar wimpers angstig rond en kruipt ze weg voor al die grote mensen. Behalve als ze alleen is met mijn mama. En als ze op het strand mag spelen.
Nanny is een chique vrouw met platinablond halflang haar, een wespentaille, perkamenten huid en de gezegende leeftijd van 85
Op dat strand van Oostende mag ze de laatste tijd vaak spelen. Maakt ze lange wandelingen en koprollen over de andere hondjes om goedemorgen te zeggen. ‘Dora is een strandhondje’, zegt mama trots. Deze week kreeg Dora er nog een bijnaam bij. ‘Een aristocratisch hondje’. Ons Dora was mee gaan uit eten in de Thermae Palace en was er in het oog gesprongen van een plaatselijke schone. Een chique vrouw met platinablond halflang haar, een wespentaille, perkamenten huid en de gezegende leeftijd van 85.
‘Nanny’, de grootmoeder van een van mijn beste vrienden, is een fenomeen in Oostende. En ver daarbuiten. Nanny stond onlangs zelfs nog model, zij aan zij met dat andere model Cesar Casier, voor het modemerk van haar kleindochter. Nanny leest boeken in drie talen, praat over letterlijk alles mee en ademt riche. Wanneer ze met wiegende heupen over de dijk flaneert, wordt er gefloten. Nanny heeft de wereld gezien en veroverd, maar is in Oostende blijven plakken. Ik vroeg het haar al, of ik haar levensverhaal eens mocht neerschrijven. Nanny weigerde beleefd. Ze houdt liever een beetje aristocratische afstand. Net zoals ons Dora.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier