Angelo Dorny: “Ik heb geleerd om te durven loslaten”

Voor onze groenspecialist Angelo Dorny is zijn tuin niet alleen zijn werkstudio, maar ook een plaats om op adem te komen. “De tuin is een soort therapie voor mij. Ik heb die grond nodig, met mijn handen in de aarde.” In een zeldzaam interview praat Angelo honderduit over pionieren, perfectie en privacy.

Kleine tuin, groot geluk. Zo heet de nieuwe YouTube-reeks van onze groenspecialist Angelo Dorny. Dat gevoel van groot geluk overheerst vandaag. Na een jaar plannen en wekenlang opbouwen is de basis van zijn nieuwe tuin eindelijk klaar. En alleen het beste is goed genoeg. De bank waarop hij zit? Die is hij speciaal naar Amsterdam gaan halen. Ambitieus en rusteloos is hij. Het stormt bij momenten in zijn hoofd even hard als de afgelopen weken buiten. In zijn kas, waar de stilte overheerst, blikken we terug en vooruit, al is Angelo niet bepaald de man die regelmatig stilstaat bij hoever hij het geschopt heeft, van zijn acht tuinboeken tot zijn volwaardig onlinetuinplatform. “Inderdaad, wat te weinig, moet ik toegeven. Onlangs las ik een artikel waarin de vraag gesteld werd waar we écht gelukkig van worden. Zijn we niet te veel met de toekomst bezig? Is dat snel gaan geen ziekte van deze tijd? Ik ben echt dankbaar voor wat ik gedaan heb. Besef ik het ten volle? Heel vaak niet. Soms wel, vooral als mijn man mij met de neus op de feiten drukt.”

(Lees verder onder de video)

Wel straf wat je in een paar weken gerealiseerd hebt. Eind vorig jaar lag alles hier nog braak, met uitzondering van je kas. Wat is het plan erachter?

“Ik wil aantonen wat je allemaal kan doen met een stadstuin. We moeten met zijn allen kleiner gaan wonen en meer doen met minder oppervlakte. In deze tuin van zo’n 150 m² heb ik een terras, moestuingedeelte en een kas, maar je hebt toch een gevoel van ruimte en overzicht. Mijn tuin is trouwens niet heel erg klein, hij is alleen smal en dat vergt wat inspanningen om hem breder te laten lijken.”

De grote hagen ruimden plaats voor een omheining en het leek op vloeken in de kerk toen je zei dat je geen gras wilde in je tuin.

“De hagen waren kapot, nooit gesnoeid of geschoren. De groene jongen in mij had ze het liefst laten staan voor het groen en de vogels, maar vanuit mijn studies weet ik dat ze wegdoen op de lange termijn beter is voor de tuin. Bovendien kan je met klimplanten en andere slimme en ecologische trucjes heel wat kanten uit.”

Wie is Angelo Dorny?

Ecologie is een hot topic, ook in de tuinsector.

“Absoluut, maar het is ook simpel, hé. Wat dat gras betreft: als je echt iets wil betekenen, dan laat je het minstens een meter hoog staan. De ecologische impact van een kortgeschoren grasveld is verwaarloosbaar, zeker in een stadstuin. Er is voor alle duidelijkheid niks mis met schoon getrimd gras, maar het is niets voor mij. En ik tuinier ecologisch. Sowieso. Altijd al gedaan trouwens. Ik probeer dat evenwel op een doordachte en gestructureerde manier te doen. Het is makkelijk om een zoveelste padje aan te leggen dat nergens toe leidt, maar iets moeilijker om een kleine tuin te ontwerpen en groter te doen lijken. Dat zijn de dingen die ik de mensen wil bijbrengen. Het is een onderdeel van mijn broodwinning, maar op het einde van de rit moet ik er zelf ook een goed gevoel aan overhouden. Maar ik wil wel dat de anderen het ook tof vinden. Weet je, ik heb welgeteld negen tuinplannen gehad. Toen we de moestuinbakken plaatsten, heb ik nog even getwijfeld om ze kleiner te maken, maar uiteindelijk is er wel plaats genoeg. Ik ben ongeveer een jaar bezig geweest met het plannen. De afgelopen maand heeft mijn tuin echt mijn leven gedomineerd. Ik kan het intussen wat loslaten, maar het joeg mij enorm veel schrik aan, omdat deze tuin moet tonen wie ik bén. Deze tuin ís Angelo. Als mijn nieuwe reeks de mist zou ingaan, dan zou ik het persoonlijk nemen.”

Wat atypisch is, want je bent al je halve leven actief bezig in de moestuin en zowat tien jaar daarvan ook op professioneel niveau. Ik verwacht niet meteen dat je gaat twijfelen aan jezelf.

“Het is allemaal veel groter geworden dan toen ik begon. Het is mijn job geworden en ik wil ook dat het juist is wat ik vertel. Er is maar weinig waar ik mij zo aan kan ergeren dan aan mensen die niet de juiste informatie meegeven. Wat ik vandaag doe, zou ik niet kunnen doen zonder die opleiding agrarische land- en tuinbouw, maar evenmin zonder al mijn ervaring in de tuin. En dat wil ik naar buiten brengen. En de idee dat er veel mensen meekijken, moet ik durven los te laten. Soms stel ik me de vraag of het wel goed genoeg is voor de rest, terwijl ik dat eigenlijk ook wel wéét.”

“Mijn pépé zou zeker trots zijn. Denk ik”

Heel herkenbaar, maar heb je dan geen schrik om te perfectionistisch te worden? Dat het nooit goed genoeg is?

“Daar ben ik dan wel weer nuchter genoeg in. Het is mijn broodwinning, ja, maar ook máár een tuin. Ik laat er mijn slaap niet voor.”

“In bepaalde periodes wel, maar dan kan ik zo’n periode ook weer afsluiten. (denkt na) Het geldt eigenlijk voor elke sector: je moet vooral in jezelf geloven. Had ik altijd naar iedereen geluisterd, dan zat ik hier vandaag niet. Weet je, de tuin geeft je daarin fantastische lessen. Ik heb tijdens het plannen veel compromissen moeten sluiten. Dan moet je dat loslaten en vertrouwen dat het in orde komt. Het leven is niet altijd zoals op Pinterest, al kijk ik daar veel op. Heel veel eigenlijk. Mijn man durft al eens te vragen of ik niet met Pinterest getrouwd ben in plaats van met hem. (lacht) Maar kom, nu begint het leuke werk: planten kiezen en het groen aanleggen. Eindelijk!”

Dat klinkt alsof het dringend nodig was…

“Toch een beetje, ja. Ik heb bijna een jaar niet kunnen tuinieren en voor mij was dat simpelweg de hel. Tuinieren is de beste therapie voor mij. Ik voelde dat heel hard vorig jaar. Ik zat niet goed in mijn vel. Ik was wat zoekende. Ik heb die grond nodig, met mijn handen in de aarde. Zelfs al kost het mij energie, maar ik doe tenminste wat ik graag doe. En dan ga ik daar helemaal voor. Ik heb wel geleerd om te doseren. Zo’n vier en een half jaar geleden heb ik klierkoorts gekregen. De meesten zijn daar een tijdje ziek of lusteloos van, maar ik geraakte dagenlang niet uit mijn bed. Ik heb zelfs twee weken in het ziekenhuis gelegen, compleet uitgeput en uitgedroogd. Ik behoor tot het kleine percentage dat de ziekte jaren later nog met zich meedraagt. Ik heb soms nog een opflakkering en dan heb ik een slechte dag of een slechte week. Ik spreek er eigenlijk niet graag over, omdat toekomstige opdrachtgevers misschien zullen denken dat ik het niet aan zal kunnen. Maar ik weet hoever ik kan gaan. Ik kan ook alsmaar beter mijn grenzen stellen. Ik weet wat ik wil, maar nog veel beter wat ik níét wil. Sommige mensen doen daar een heel leven over.”

Over je grenzen stellen gesproken, je bent ook op je privé gesteld.

“Ik heb al eens gedacht: hoe geweldig zou het niet zijn als we hier in de kas een workshop zouden kunnen geven? Maar dan zouden de mensen eerst door mijn huis moeten en dat hou ik liever privé. Mijn man wil ook niet in beeld komen en ik respecteer dat volledig. Je zal op sociale media ook nauwelijks persoonlijke zaken lezen. Ik gebruik die vooral beredeneerd.”

Is dat niet vervelend, zo’n façade optrekken dan?

“Nee, omdat het ook geen façade is. Het enige wat beredeneerd is, is dat ik rekening hou met algoritmes, dus tijdstippen om iets te posten, maar dat is ook alles. Er is veel fake in dat wereldje, dat weet ik. Maar als je bij mij een vaas met tulpen ziet, dan stáát die hier wel. Het enige verschil is dat er wat planning bij komt kijken. Maar ik doe vooral mijn eigen ding. Mensen verklaarden mij gek toen ik het merendeel van mijn kas betegelde, maar ik ben ervan overtuigd dat er nog mijn voorbeeld zullen volgen. Zie ons hier zitten, het stormt buiten en hier is het een gezellige 21 graden. En in de winter kan ik hier wat schrijven terwijl de stoof brandt. Geweldig toch?”

Toen je twee jaar geleden je onlinevideokanaal opstartte, was dat niet vanzelfsprekend, het was pionieren als het ware. Voor hetzelfde geld was het gedaan na een paar maanden.

“Oh, maar het is nog pionieren, hoor. Ik ben er zeker van dat veel mensen in de sector wat meewarig mijn richting uitkeken, maar ze zien ook alsmaar meer hoeveel het wel bekeken wordt. Vroeger gingen we zelf aankloppen bij bedrijven, nu komen ze naar ons. Velen denken ook dat ze wel snel zelf een paar filmpjes kunnen maken, maar ze hebben ook al snel door dat het niet zomaar een videootje is. Voor één draaidag zijn we door de voorbereiding soms een hele week bezig, maar met resultaat. Ik heb ook het voordeel dat er niet echt iemand is die hetzelfde doet in mijn segment. En daar sta je niet van vandaag op morgen. We hebben er heel veel in geïnvesteerd, in die naam, in die credibiliteit. En het blijft zoeken.”

Door ziek te zijn heb ik mijn grenzen leren te trekken

Zo zette je vorig jaar een punt achter je tuinmagazine ‘De Tuin op Tafel’.

“Vijf jaar geleden stond dat bovenaan mijn verlanglijstje. Het is mij gelukt. Vijf jaar lang heb ik het met veel liefde en plezier gedaan, maar ik heb het kunnen overlaten aan iemand anders, wat ruimte geeft voor andere projecten. Mijn man zag dat het mij niet meer zo gelukkig maakte als in het begin, dat ik dreigde te herkauwen. Hij heeft me net dat duwtje gegeven dat ik nodig had. En achteraf bekeken was het de beste beslissing die ik kon nemen. Het is alsof iedereen het in de sector geroken had, opeens waren er heel wat gesprekken en kansen, waar ik heel dankbaar voor ben.”

Je hebt geen schrik dat het opeens stopt?

“Nee, dan komt er wel iets anders. Misschien ga ik dan wel lesgeven. Ik kan het nu eenmaal goed uitleggen.” (lacht)

Wat mogen we de komende maanden nog verwachten?

“Er staan nog heel wat projecten op stapel. Van deze reeks Kleine tuin, groot gelukverschijnt er ook een boek in oktober, waarvoor ik voor de eerste keer zelf de foto’s voorzie. Een fotograaf inschakelen is vaak erg moeilijk voor dergelijke projecten en vergt een strakke planning. Terwijl ik nu gewoon mijn tuin in kan wandelen en zelf foto’s kan maken van het hele proces. Bovendien heb ik zo ook het volledige proces in handen, dan wordt het nog meer een boek van mezelf. Het wordt overigens een boek zonder recepten. Mijn focus ligt opnieuw helemaal op de tuin. Mijn grote droom blijft nog altijd een eigen televisieprogramma. Dat zit in mijn hoofd en eenmaal het daar zit… Ik doe het wel lukken, ik ken mezelf genoeg.” (grijnst)