Misschien heeft ons land dat wel nodig : een vrouw aan het roer

Maarten Vandenbussche

Binnenkort verkiezingen, Onze Man in Rio gaat eens na hoe verkiezingen verlopen in Brazilië.

Dat er in ons land verkiezingen voor de deur staan, hoeft niet meer gezegd. De nervositeit is tot hier te voelen. Iedereen roept op om vooral niet voor een ander te kiezen, er wordt gezongen en gesprongen en zij die luidkeels verandering beloven laten in ongewisse of dat dan ook vooruitgang zal zijn en voor wie. Ik moet nog uitzoeken hoe ik van hieruit mijn stem kan uitbrengen. Om eerlijk te zijn: ik kijk het nog even aan of ik dat überhaupt wel zal doen…

Blijven tot oktober

Ik zou ook hier kunnen blijven. Met een beetje geluk kan ik dan in oktober naar het stemhokje, want dan kiezen de Brazilianen een nieuwe president. Een goede kans dat de nieuwe ook de oude zal zijn: Dilma Rousseff, of Dilma, zoals iedereen haar hier noemt, stelde zich afgelopen week opnieuw kandidaat voor de Arbeiderspartij. Ja, haar, want de president is hier sinds 2011 een vrouw.

Misschien heeft ons land dat wel nodig: een vrouw aan het roer. En wie weet wordt er met een vrouwelijke formateur/kandidaat-premier (of is dat dan première?) niet zo oeverloos lang geouwehoerd over een nieuw kabinet…

Comeback Lula?

Dilma is helaas een stuk minder populair dan haar voorganger en mentor Luiz Inácio Lula da Silva, kortweg Lula. Deze ex-vakbondsman was de eerste linkse regeringsleider in het land en hij zorgde er met tal van sociale programma’s voor dat tientallen miljoenen Brazilianen uit de bitterste armoede raakten. Hij is nog steeds politiek actief en razend populair, in die mate zelfs dat er stemmen opgaan dat hij en niet Dilma de kandidaat van de Partido dos Trabalhadores moet worden. Er valt iets voor te zeggen, want aan Rousseff hangt sinds het Petrobrásschandaal (een smeergeldaffaire bij de staatsoliemaatschappij) een onwelriekend geurtje van vriendjespolitiek en belangenvermenging.

Stemplicht… tot 70 jaar

Staatkundig en institutioneel zijn er gelijkenissen met het kleine België. Brazilië is eveneens een federaal land, met 26 staten en een hoofdstedelijk district. Alhoewel elk van die staten, naast de federale, ook nog een eigen grondwet heeft, hoor ik hier toch vaak mensen klagen dat alles veel te veel centraal geregeld wordt.
Sinds 1984, sinds de val van de militaire dictatuur, is het ook opnieuw een parlementaire democratie, met een Huis van Afgevaardigden en een Federale Senaat. De standpunten van de politici zijn zoals het land: in extremen. Ook hier geldt overigens stemplicht, vanaf 18 tot -en dat is opmerkelijk- 70 jaar. Een pensioenleeftijd voor de burgerplicht. Waarom ook niet?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier