Ex-prof Dirk Vermeersch neemt afscheid van West-Vlaanderen en gaat dichter bij zoon Jurgen in Limburg wonen

Twintig jaar geleden was Jurgen Vermeersch één van de grote Belgische wielertalenten in spe, maar een grote carrière bij de profs bleef uit. Intussen woont Jurgen in Vlaams-Brabant en verhuist ook zijn vader Dirk, eveneens een gewezen profrenner, binnenkort naar dezelfde streek.

Meer dan een halve eeuw ligt hij achter de rug, de schone tijd dat ondergetekende, met Oudenburg als toenmalige uitvalsbasis, fietsend op reportage trok. Eén van die nabije(re) bestemmingen was de Zandstraat in Sint-Andries-Brugge om er the new kid in cycling town Dirk Vermeersch op te zoeken. Dirk, toen al een eigengereid bazeke dat enkel naar zijn hardwerkende (eigen schildersbedrijf) papa Achiel luisterde, tot die helaas al op zijn 59ste overleed.

Dirk koerste niet in de kleuren van het in die tijd florerende Brugse Velosport, maar voor de … Duinensprinters Breduinia. “De prospectie van den Brugsen kwam te laat. Ik had mijn woord al gegeven aan iemand van Bredene en daar hield ik mij aan”, verduidelijkt Dirk, die met Bredene nog meer toevallige affiniteit had, want zijn zoon Jurgen heeft er jaren gewoond.

De lichting van 1956

Dirk Vermeersch leefde als koersende tiener op een wolk. Als eerstejaarsnieuweling behaalde hij 17 overwinningen en stak hij een gretige hand uit naar de nationale driekleur in Jambes. “De aankomst lag op een steile helling, die door Hendrik Devos benut werd om zich uit de voeten te maken”, herinnert Dirk zich. “Hij had nog maar één keer gewonnen, want hij spurtte als een strijkijzer. Maar op 9 juli 1972 vloog hij, ondanks een vroege zware val, de steile puist op als geen ander. Hij won onbedreigd.”

Jean-Philippe Vandenbrande won de spurt voor de tweede plaats voor veldrijder Christian Dumont, Dirk Vermeersch en Patrick Devos. 21 jaar na de titelgreep in het nabije Tiegem van vader Boudewijn bij de onafhankelijken was het nog meer Vosjesdag in de deelgemeente van Namen.

Wat ik in Limburg zal missen? Een bescheiden gokje bij de bookmakers op koersen voor elite zonder contract

“Het was een bijzonder sterke lichting dat jaar”, specificeert Dirk. “Ik behaalde 17 overwinningen en daarmee word je nu fluitend de nationale zegekoning. Dat jaar wonnen er acht nieuwelingen nog vaker, met Eddy Schepers als uiteindelijke lijstaanvoerder met 30 successen. Hij was van Drieslinter, klein van gestalte ,maar een grote coureur die de Ronde van de Toekomst 1977 won, in aanmerking kwam voor een top tien in de grote ronden, maar wijselijk koos om de loyaal verloonde sidekick van Stephen Roche te zijn.

Driebergenprijs 1978

Het bouwjaar 1956 telde nog meer ronkende namen, niet in het minst Fons De Wolf en Daniël Willems. Die laatste stapte in september 2016 uit het leven. “Dat ik Willems in de Driebergenprijs van 1978 kon kloppen, is mijn mooiste herinnering en was het opstapje naar de beroepscategorie”, vervolgt Dirk. “Bij Carlos-Galli in 1979 en bij Eurobouw-Cambio Rino in 1980 was het evenwel geen vetpot. Ik kon mij nauwelijks opladen en deed zelfs geen moeite om geselecteerd te worden voor de Giro van 1979. Ik was er gewoon niet klaar voor. Van onze bescheiden ploeg had enkel Willem Thomas (derde in de rit naar Treviso, red.) daar wat te zoeken. Ik was inmiddels al voor mijn 18de getrouwd en mijn vrouw Claudine Flockman op haar 16de. Velen staken er de draak mee, maar wij zijn, in tegenstelling tot vele anderen, nog altijd samen. Wie laatst lacht…”

Huisschilder

Dirk Vermeersch zong het dan ook niet lang uit als (zogezegde) contractrenner. Hij had andere pijlen op zijn boog en vooral vaardige handen. Bij ontstentenis van zijn veel te vroeg overleden vader startte hij een eigen schildersbedrijf op. Dat werd het succes dat hij voor ogen had. Zijn zoon Jurgen (°1 februari 1975) koerste ook en belandde als coureur in een iets lonender tijdvak (Collstrop 1997, Palmans 1998-2000 en Landbouwkrediet 2001-2002), had nog meer talent dan zijn papa en was derhalve gemotiveerd om er alles voor te doen. Hij was aardig op weg, maar moest na 2002 afhaken als contractrenner omwille van een goedaardige tumor in de hypofese, die het verdere bedrijven van topsport toch uitsloot.

Nadagen Jurgen 2.0

Koersbloed kruipt waar het niet gaan kan en dus nam Jurgen meteen de draad weer op als elite zonder contract om in 2004, zeven jaar na zijn driekleur bij de beloften in Tielt, opnieuw kampioen van België te worden bij de elite zonder contract in Momignies. Het was de meest precieuze van bijna 70 (!) overwinningen. Hij vloerde er Nico Kuypers en om dat te bewerkstelligen, moest je in die dagen van uitstekende huize zijn. Jurgen was dat dus, want hij werd zowel in 2003 als 2004 kampioen van West-Vlaanderen en winnaar van de Vlaamse Pijl Harelbeke en zette in 2004 Zellik-Galmaarden en de Memorial Jonckheere naar zijn hand. Het niet kunnen verlengen van zijn West-Vlaamse en Belgische titel in 2005 maakte hij in Vilvoorde enigszins goed met het hardnekkig betwiste kampioenschap van Vlaanderen. Na 2006 gooide hij, moegestreden tegen nog andere demonen, de handdoek.

Herenigd met zoon

Aan de beide Vermeerschen is, door omstandigheden, allicht een duurzame contractrenner à la Timothy Dupont verloren gegaan. Hun band is door de jaren heen ijzersterk gebleven, ondanks de uitwijking van Jurgen naar Deurne-Diest, de regio van zijn echtgenote. Zoveel jaren later reist de vader de zoon achterna. Vanaf 25 mei ruilt Dirk de Ichtegemse Ermietshoek in voor Tessenderlo-Schoot. Het zal hen een zee van tijdswinst opleveren. Wie weet of ze doen daar iets voor het tanende wielrennen in die regio. “Ja, het zal wennen worden”, beseft Dirk. “Ik zal er mij evenwel niet opsluiten maar geregeld buiten komen om te socializen. Ik ben graag onder de mensen, zoals vorige zondag in Pittem op het PK voor beloften. Of ik aan de andere kant van Vlaanderen iets van hier zal missen? Toch wel, zoals bijvoorbeeld een bescheiden gokje bij de bookmakers op de koersen voor elite zonder contract en beloften die ik bijwoon. Ja, ik won geregeld maar … I was a player not a gambler. Ik heb altijd de koers goed kunnen lezen en blijkbaar ook als geamuseerd toeschouwer. In Vlaams-Brabant en Limburg staan er helaas geen borden, maar dan moet het maar zonder.”