Samenleven met een coureur is niet altijd eenvoudig. Wielrenners lopen al eens nukkig rond, zijn vaak van huis weg, letten fanatiek op hun voeding en hebben een beperkt sociaal leven. Wij polsten bij twee vriendinnen van West-Vlaamse coureurs naar het samenleven met hun wielrenner. In goede en minder goede dagen. Deel 1: Melissa Vandekerckhove, de vriendin van profwielrenner Christophe Noppe
Leeftijd: 28 jaar. Opgegroeid in: Jabbeke. Woonplaats: Sint-Eloois-Winkel. Een koppel sinds: 1/1/2015. Beroep: internationaal treinbestuurder van goederen bij Lineas.
Ik leerde Christophe via een gemeenschappelijke vriend kennen.
Daarna hebben we twee weken veel gepraat en een paar keer afgesproken. Oudejaar hebben we toen niet samen gevierd, maar we konden elkaar niet uit ons hoofd zetten en spraken op 1 januari af. In Nieuwpoort, om samen een avondwandeling te maken.
Ik heb nog nooit op een koersfiets gezeten.
Op dat vlak kan ik dus niet met Christophe meepraten. Maar ik doe wel vier keer per week hiit-training. High Intensity Interval Training. Sessies van 45 minuten waarin je volledig kapot gaat. Ik doe dat in Bissegem. Met mijn beroep is het belangrijk om fit te blijven. Eigenlijk is dat voor iedereen belangrijk.
Dat ik treinbestuurder ben, is niet alledaags.
Ik ben binnen mijn bedrijf de enige vrouw in Vlaanderen. Ik doe het zeven jaar en ben ermee begonnen toen ik mijn studie medisch secretariaat had afgewerkt. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze. Ik heb heel onregelmatige werkuren. Ik kan op elk moment van de dag beginnen en eindigen. Het gebeurt soms dat ik om 18 uur in bed moet kruipen, om één uur opsta en om drie uur in Gent-Zeehaven begin. Ik rijd naar Nederland en Duitsland. Als het naar Duitsland is, moet ik daar blijven slapen en ben ik twee dagen van huis weg. Dat is drie keer per maand het geval.
Ik ben een atypische koersvrouw, denk ik.
Het is vaak een hele regeling, maar ook bij ons is het zoals bij elke profwielrenner: de koers komt op de eerste plaats. Ik doe in de mate van het mogelijke mijn best om hem te steunen, maar gelukkig is Christophe heel zelfstandig. Soms kookt hij zelf zijn potje, maar als ik tijd heb, probeer ik alles voor hem klaar te zetten. Ik ga soms wel mee naar de koers. Ik vind het dan leuk om met de vriendinnen van andere coureurs af te spreken. Vooral met Jolien van Jordi Warlop en Céleste van Piet Allegaert kan ik het goed vinden.
Sint-Eloois-Winkel was een bewuste keuze.
Christophe is van Boezinge, ik van Jabbeke. En ik werk in Gent. Als je daar een driehoek van maakt, was regio Kortrijk de ideale streek om te gaan samenwonen. Het is dus Sint-Eloois-Winkel geworden. We denken eraan om in 2020 iets te kopen. We weten nog niet waar, maar waarschijnlijk wordt het dezelfde regio. Christophe heeft hier enorm veel trainingsmakkers wonen. Dit is de ideale plaats voor hem.
Profwielrennen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier