Tom Derthoo kroonde zich 20 jaar geleden tot West-Vlaams kampioen bij de nieuwelingen in Lendelede: “Ik had het niet verwacht, want ik reed met alles behalve superbenen rond”

Op 4 mei was het al 20 jaar geleden dat Tom Derthoo als tweedejaarsnieuweling in Lendelede kampioen van West-Vlaanderen werd. Hij haalde het van Pieter Ghyllebert, Nick De Baillie, Dieter Van de Maele en Bill Vandererven, met wie hij een kleine minuut voorsprong van de anderen was weggereden.

“Op die bloedhete zondag had ik echt niet verwacht dat ik het PK zou kunnen winnen”, herinnert Tom Derthoo zich nog goed. “Ik reed die namiddag met alles behalve superbenen rond, maar ik besloot er op karakter toch het beste van te maken. Deel uitmakend van het bescheiden KSV Deerlijk werd ik geconfronteerd met het machtsblok van de Kortrijkse Groeningespurters met onder andere Giovanni Bruneel, Mirando Dumoulin en vooral Bill Vandererven.”

“Ik snelde in mijn eentje op twee ronden van het einde de vluchters achterna en tot mijn grote verbazing kon ik de niet geringe kloof dichten. Ik had nog net de tijd om mij te herzetten en mij in de spurt de snelste te tonen. Van een spectaculaire ommekeer gesproken, dat was er toch één.”

Johan Museeuw

“Dit was niet hét, maar één van de drie mooiste momenten tijdens dat glorieus 1998, waarin ik tot de bovenlaag van het bouwjaar 1982 behoorde”, catalogeert Tom. “In de lente had ik in Meerbeke de Trofee van Vlaanderen, de afwachtingskoers van de Ronde van Vlaanderen, gewonnen. Enkele uren later won Johan Museeuw op dezelfde locatie zijn derde Ronde van Vlaanderen. Ja, dat raakte mij wel. Nog straffer vond ik mijn dagzege een kleine vier maanden later in de Jugend Tour in Oostenrijk, daags na mijn 18de verjaardag. In de overige ritten reed ik in dienst van eindwinnaar Kevin De Weert, maar haalde ik toch telkens de top 20 en dat vertaalde zich in een knappe achtste eindplaats.”

Gouden lichting 1982

“Mindere momenten wil ik mij niet herinneren, ik heb genoten van elke seconde dat ik coureur wilde zijn. Toch dacht ik het op mijn 19de allemaal gezien had en kon ik het niet langer opbrengen. De grinta om te trainen en voldoende te recupereren was helemaal weg. Achteraf gezien heb ik er spijt van dat ik niet langer doorgebeten heb. Ik besefte niet van welke gouden lichting ik deel uitmaakte met onder andere Kevin De Weert, Philippe Gilbert, Preben Van Hecke… Enkel op de hoogtemeters moest ik passen voor hen. Zij waren fanatieker met hun vak bezig dan ik en zie hoe dat loonde voor hen.”

Jammer dat ik niet langer doorgebeten heb. Ik besefte niet van welke gouden lichting ik deel uitmaakte

Toch deed Tom ook op de Vlaamse en de Waalse Ardennen zijn stinkende best. In Harzé was hij zelfs op weg naar een fraaie ereplaats tot zijn derailleur sputterde en hij naar rang 13 terugviel. Bondscoach Rony Vanmarcke had evenwel genoeg gezien. Hij selecteerde Tom prompt voor de Jugend Tour waarin hij zoals hierboven beschreven boven zijn limieten uitgroeide. Het is duidelijk dat Tom zich tijdens de aansluitende jaren aan gering-schatting bezondigde en na 2001 te snel de handdoek gooide.

Truckchauffeur

“Jammer, maar helaas”, zucht Tom. “Aangezien mijn koersbloed kroop waar het niet gaan kon, heb ik mij drie jaar geleden in de LRC-nevenbond aan een kortstondige comeback gewaagd. Ik kon het nog altijd, behaalde zelfs een overwinning in Lotenhulle en een veelvoud aan dichte ereplaatsen. In mijn categorie topte ik het jaarklassement. Het was een mooi slotakkoord voor een onvoltooide symfonie.”

“Goed dat ik de koers niet nodig had om vrolijk door het leven te stappen. Als truckchauffeur bouwde ik een mooi bestaan op. Behalve in de Benelux deed ik gedurende vijf jaar internationaal transport in Duitsland, Oostenrijk, Spanje… Bovenal ben ik gelukkig getrouwd met Joyce Masschelin, met wie ik een 11-jarige dochter Margo heb. Ze sport enkel recreatief en maakt met ons geregeld kabbelende fietstochtjes. Wat dat betreft geen aardje naar haar vaartje dus. Het hedendaagse wielrennen volg ik nog vanop afstand, maar ik ben er niet echt meer door gepassioneerd”, bekent Tom. (Bernard Callens)