Vooral een fragiele rug barreerde de profcarrière van Marc Meernhout

Op 26 februari 2006 rond 22 uur ontviel ons de amper 53-jarige Marc Meernhout bij een smartelijk ongeval in de omgeving van de tunnel van Wevelgem toen hij terugkeerde van Kuurne-Brussel-Kuurne, de koers waarin hij in 1979 pas in de laatste hectometers achterhaald werd door het ijlende peloton.

Velen zullen op donderdag 6 september aan hem terugdenken bij 50 jaar Izegem Koers, waar hij als contactpersoon met de ploegen een mooie inbreng had. Zelf kwam hij in zijn thuishaven tweemaal uit op de dichtste ereplaats: in 1975 na Patrick Sercu en in 1977 na Jean-Luc Vandenbroucke.

Veelwinnaar jeugd

Marc behaalde als tiener gemiddeld 20 overwinningen per seizoen (20 als nieuweling, 17 als junior, 23 als liefhebber). In 1971 werd hij kampioen van West-Vlaanderen bij de juniores en in 1973 won hij de Ronde van Vlaanderen voor Lieven Malfait, Jos Jacobs, Karel Rottiers, Willem Peeters… die het als contractrenner verder zou schoppen dan hij.

Velen zullen aan Marc terugdenken bij 50 jaar Izegem Koers waarvoor hij als contactpersoon met de ploegen een mooie inbreng had

Als neoprof in 1975 won Meernhout, nadat hij met Ferdi Van den Haute als sidekick kampioen van België ploegkoers was geworden, meteen Brussel-Ingooigem. Schoon volk dat hij daar achter zich hield: Willy Teirlinck, Dirk Baert, Patrick Sercu, Eric Leman, Herman Vanspringel… Twee maanden eerder had hij bijna ook de Ronde van Noord-West Zwitserland ingepalmd. In Bern werd hij enkel voorafgegaan door local hero Roland Salm, die hij als lachende tweede niets in de weg wilde leggen. Meest beklijvend van al was dat hij, warm toegejuicht door familie en vrienden, bij zijn eerste Ronde van Vlaanderen ruim afgescheiden door zijn eigen Izegem kon paraderen, allicht zijn mooiste herinnering.

Marc was goed gezien in het peloton. In acht naTourcriteriums van 1976 mocht hij uitkomen op de tweede plaats na de meer gegeerde winnaar.

Fragiele rug

Marc won nog de kermiskoersen van Westrozebeke (1977) en van Beveren-Waas (1978)? maar het waren niet meer dan zijn laatste stuiptrekkingen. Zijn sprookje was helaas van korte duur. Hij had op zich al een fragiele rug. Die werd nog meer op de proef gesteld door een zware val in Paris-Roubaix, die hem vele maanden van de koersfiets hield. Hij belandde in zak en as, vertwijfeling verdrong zijn zelfbewustzijn en Marc was niet altijd even behoedzaam in de omgang. Dat leidde tot een verbale clash met zijn broodheer van Marc-Superia, die hem meteen uitbetaalde en op de stoep zette. Voor Meernhout was dat de coup fatal die hem deed begrijpen dat hij al op zijn 27ste beter zou stoppen.

Het koningskind, met de looks en de guts voor wie de wielerwereld even aan de voeten lag, moest zijn beroepsleven herschikken. Hij werd een noeste werker in Balta, de grootste producent van textiel vloerbekleding in Europa. De innige band met de wielrennerij knipte hij echter niet door. Die cultiveerde hij tot en met zijn laatste levensavond, toen hij helaas zijn gordel niet droeg waardoor hij veel meer kans zou hebben gehad om zijn crash te overleven. Zijn lijf en leden verdienden veel meer dan zoveel onachtzaamheid.

(Bernard Callens)