Vijf mountainbikers reden de Transpyr in de Pyreneeën

Bart Pieters, Peter Viane, Peter Verstraete en Frederik Boussemaere uit Koksijde en Geert Desaever uit Veurne stonden in juni aan de start van de Transpyr, een zevendaagse mountainbikewedstrijd in de Spaanse Pyreneeën. “Het overtrof al onze verwachtingen.”

Deze Coast to Coast wedstrijd begon aan de Middellandse Zee in het Spaanse Roses en eindigde 820 km later doorheen de Spaanse en zelfs een klein stukje Franse Pyreneeën aan de Atlantische Oceaan ter hoogte van San Sebastian. In totaal werden maar liefst 20.000 hoogtemeters geklommen, goed voor een tiental uren per dag op de fiets. Dit alles gebeurde over voornamelijk onverharde wandel- en bergpaden. Zowat 350 bikers uit alle hoeken van de wereld stonden aan de start. Alsook deze vijf moedigen van de Westkust.

Hoe was jullie voorbereiding verlopen? Hebben jullie vaak samen getraind?

Bart Pieters: “We waren allemaal al sinds Nieuwjaar deftig aan het trainen. Het gebeurde soms samen, soms alleen of met zijn tweetjes. Zelf maakte ik van elk vrij moment gebruik om te trainen. Als er soms eens een feestje of een wedstrijd van mijn dochter Elise in Vlaanderen was, ging ik er per fiets naartoe. Twee weken voor ons vertrek zijn we dan nog drie dagen naar de streek van Bouillon gaan trainen.”

Peter Viane: “Ik bracht vele uren door op de spinningbike in de Wave in Oostduinkerke. In het voorjaar nam ik deel aan lange afstandsritten, zoals de Malteni Bootleggers (combinatie van Parijs-Roubaix en De Ronde van Vlaanderen op een gravelbike).”

“Het bereiken van de overkant heb ik heel intens beleefd, tot tranen toe was ik bewogen”

Frederik Boussemaere: “Peter Verstraete en ikzelf fietsen praktisch altijd samen. Elk jaar doen we een buitenlandse MTB-tocht, bijvoorbeeld een Alpentocht.”

Hoe zijn jullie bij dit evenement terecht gekomen?

Bart: “Niet moeilijk, want het is al de negende keer dat dit evenement plaatsvindt. De Transpyr is heel gekend in de MTB-wereld.”

Frederik: “Vorig jaar reden we de Sudeti in Polen. Daar leerden we andere landgenoten kennen die vol lof spraken over de Transpyr.”

Wie nam uiteindelijk het initiatief en was iedereen meteen bereid om deel te nemen?

Bart: “Aanvankelijk niemand van ons… (lacht) Het initiatief lag in handen van Jan Deschrijver. Hij kwam ermee op de proppen en we hadden er wel oren naar. Op een dag kwamen we dan bij elkaar om erover te praten. Na veel wikken en wegen bleven er uiteindelijk nog vijf over. En Jan? Die ging uiteindelijk niet mee.”

Hoe is het uiteindelijk voor jullie meegevallen?

Bart: “Het was voor mij een schitterende ervaring. Het overtrof alle verwachtingen.”

Frederik: “Het was fantastisch. Soms zwaar, maar als duo help je elkaar.”

Geert Desaever: “Qua afstand en klimmen had ik geen schrik. Ik was vooral zenuwachtig voor de techniciteit en de afdalingen. Na de eerste dag begon het los te lopen, hoewel ik van de vijf het meest gevallen ben.”

Wat was de mooiste herinnering aan deze zevendaagse?

Bart: “Op de allerlaatste dag moesten we met onze dan al enorm vermoeide benen nog de Muur van Transpyr over. Dat was een drie kilometer lange, afschuwelijke klim met percentages van rond de 20 procent. Gelukkig was het uitzicht een mooie beloning.”

“De Muur van Transpyr op de laatste dag was verschrikkelijk, maar het uitzicht was een mooie beloning”

Peter Viane: “Mijn mooiste ervaring was het bereiken van de overkant. Dat heb ik heel intens beleefd, tot tranen toe bewogen. Maar alle ritten waren schitterend. Al was ik zodanig aan het afzien dat ik er geen besef van had. De zwaarste dag was de derde rit. Ik heb toen bij momenten met het zwart voor mijn ogen een col beklommen. Na een goede nachtrust vond ik gelukkig mijn goede benen terug. Maar dan kreeg ik driemaal af te rekenen met mechanische pech. Door een te groot verzet op mijn mountainbike had ik drie keer mijn ketting doorgestampt.”

Frederik: “Mijn mooiste herinnering was toch wel de aankomst in Hondarribia onder luid applaus van de omstaanders.”

Hoe viel de organisatie mee?

Geert: “Qua uitleg, beveiliging en bevoorrading verliep alles correct. Elke avond was er ook een pastaparty. Maar wij gingen telkens ergens anders eten en ons pintje drinken.”

Frederik: “De volledige raid zat goed in elkaar. Er waren mooie ritten met bevoorradingen op het ogenblik dat je ze nodig had.”

Wat zijn de toekomstplannen?

Bart: “Voorlopig eerst recupereren van de inspanningen. Daarna zien we wel weer, maar de Transpyr is once in a lifetime.”

Peter Viane: “Op zondag 1 juli vertrek ik te voet van Koksijde naar Compostella. Ik zal ongeveer 90 dagen onderweg zijn. Het zal oktober zijn als ik terug in mijn vaderland ben. Daarna zien we wel.”

Frederik: “Ik kijk nu al uit naar een volgende raid, misschien de Transalp?”

Zijn jullie al hersteld van die zware inspanningen?

Frederik: “Ik ben er fysiek alleen maar beter van geworden. Ik kan de Transpyr aan alle mountainbikers warm aanbevelen.”

Peter Viane: “De eerste vier dagen na de raid voelde ik me leeg. De energie was op. Ik ben dan ook al 51 jaar.”

Geert: “Mijn lichaam staat momenteel vol schrammen. Ik ga een drietal weken rusten alvorens terug op de fiets te kruipen. Tijdens de zomermaanden staan dan een aantal grotere toertochten te wachten.”

(Dirk Sennesael)