Leif Hoste: “De Ronde was voorbij en ik begon al meteen aan de volgende Ronde te denken. Zo erg was het”
Tweede in 2004 na Steffen Wesemann, tweede in 2006 na Tom Boonen en tweede in 2007 na Alessandro Ballan. Ziedaar het verleden van Leif Hoste (40) in de Ronde van Vlaanderen. Alleen Sean Kelly deed het hem voor. Maar terwijl de Ier alle andere monumenten op zijn palmares heeft staan, bleef Hoste steken op drie Belgische tijdrittitels en de Driedaagse van De Panne-Koksijde. Verbitterd is hij echter niet. “Ik moet eerlijk zijn: ik wilde iets té veel de Ronde en Paris-Roubaix winnen.”
De zon schijnt in Lotenhulle, een plattelandsdorpje bij Aalter. We zijn daags na een beklijvende E3 Harelbeke en Leif Hoste heeft deze ochtend al twaalf kilometer gelopen. Ruim vijf jaar na zijn afscheid raakt de uitgeweken Bavikhovenaar geen fiets meer aan. “Ik heb nu een uur gelopen en voel me voldaan. Om op de fiets hetzelfde te voelen, moet je al vlug drie uur rijden. Dat zie ik niet meer zitten. Dat doel is weg, hé. Maar het is wel nodig dat ik blijf sporten. Op een bepaald moment woog ik 99 kg. Het moment om in te grijpen. Ik ben begonnen met een kwartiertje en nu loop ik een uur. Zonder competitiedrang. Anders zou het weer te veel van moeten zijn. Neen, het is plezant zoals het nu is. En ik heb weer een normaal gewicht: 74 kg.”
Vroege vlucht in 2004
Daarvoor waren we natuurlijk niet naar Lotenhulle gekomen. Wel om het over zijn drie tweede plaatsen in de Ronde van Vlaanderen te hebben. Te beginnen met 2004, toen Hoste haast uit het niets op het podium eindigde. “Logisch. In het begin van mijn carrière was het de bedoeling om vooral op de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik te focussen. Bij de jeugd won ik koersen als Luik-La Gleize, hé.”
“Ik zou nu met meer ambitie aan de start van Waregem of de E3 Harelbeke staan”
Pas in zijn vijfde campagne als prof in 2003 reed Hoste zijn eerste Ronde. In dienst van Peter Van Petegem, die zou winnen. Een jaar later was de Peet opnieuw kopman bij Lotto-Domo. Het draaide echter anders uit. Al na elf kilometer werd in schuifjes immers een kopgroep van 26 gevormd. Met Hoste. Het was het begin van één van de meest sensationele Rondes ooit. “Als één van de laatsten kon ik toen de sprong maken. Ik herinner me nog goed dat ik van Oostende tot in Gistel heb moeten knallen om erbij te geraken. Salvatore Commesso was er ook bij. (grijnst) Hij was kwaad op mij, omdat ik naar zijn gedacht iets te snel reed.”
“Het was nog maar mijn tweede Ronde, maar ik kende de Vlaamse Ardennen als mijn broekzak en wist perfect de plaatsen waar je moest opschuiven. In de heuvelzone staat er ook altijd enorm veel volk en dan is het als renner soms moeilijk om je in te houden. Zoiets moet je dan later bekopen, maar ik heb mezelf die dag echt kunnen intomen. En ik heb goed gegeten en gedronken. Dat lijken details, maar dat zijn ze niet. Als je in zo’n lange vlucht zit, komt het daarop neer. De editie van 2004 was een pure afvalkoers.”
“Op de Vesten in Geraardsbergen kwamen ze bij ons. Van Petegem reed net achter me en toen ik omkeek, schudde hij zijn hoofd. Een teken dat het niet zijn dag was. Op dat moment versnelden Wesemann en Bruylandts. Ik zat net in het wiel en tot mijn grote verwondering zakte ik er niet door. We waren vertrokken. Vanaf dan heb ik geen meter meer op kop gereden. Een verstandige beslissing. Bovendien zat er met Leon van Bon nog een snelle ploegmaat in de achtervolgende groep.”
“In de finale ben ik nog een paar keer Bruylandts terug gaan halen. Daar is na afloop veel commotie rond geweest, maar het was geen WK, hé. Dit was de Ronde en wij waren geen ploegmaats. We zaten daar bovendien met Wesemann, hé. Ik had zoiets in mijn hoofd van: een tweede plaats is het maximum. En ik werd ook tweede…”
Sterkste Ronde ooit
Twee jaar later startte Hoste, die intussen voor Discovery Channel uitkwam, wel als kopman. “Het was ongetwijfeld mijn sterkste Ronde ooit. Weet je, in een koers als de Ronde kun je op voorhand niet altijd zeggen waar het zal gebeuren. Soms heb je plots een klik dat het moment daar is. Wel, de Valkenberg was zo’n moment. De bergjes ervoor had ik rondgekeken en gezien dat het goed zat. Ik heb toen ook een afspraak gemaakt met Karsten Kroon, die mij vroeg of we niet eens samen konden proberen. Dat was goed voor mij, want hij ging er altijd voor en had een mindere sprint dan ik. Ik viel dus aan en kreeg meteen Boonen mee, terwijl Kroon heel lang op een paar meter is blijven hangen. Ik was dus op pad met de slechts denkbare gezel. (grijnst) Ja, misschien had ik Boonen op de Muur moeten proberen te lossen, want achteraf zag ik op de beelden dat hij daar niet op zijn gemak zat. Maar zelfs dan nog… Dan had ik dat hele stuk na de Muur nog altijd op mijn eentje moeten overbruggen, hé.”
“Misschien had ik in 2006 Boonen moeten proberen te lossen op de Muur. Maar zelfs dan nog…”
Michael Barry, dat jaar Hoste ploegmaat bij Discovery Channel, beweerde later in zijn biografie dat Hoste zich tijdens de Ronde van 2006 door Boonen liet omkopen. “Tgoh… het is wel dé Ronde van Vlaanderen waarover we het hebben, hé! Er zullen wel mensen zijn die denken dat zijn verhaal klopt, maar geloof me: er is een verschil tussen eerste of tweede worden in de Ronde. Dat is geen koers die je zomaar weggeeft.”
Te groot in 2007
Het ergste moest dan nog komen, want ook in 2007 eindigde Hoste op het tweede schavotje, ditmaal na een memorabele sprint tegen Alessandro Ballan. “Hij voerde de forcing op de Muur. Ik had niet dezelfde benen als in 2006, maar ben wel op mijn eentje naar hem toe kunnen rijden. Ik voelde wel dat Ballan toch een redelijk goeie dag had. (lacht) En dan die sprint… Onlangs las ik in een interview dat ik toen te vroeg ben aangegaan. Maar daar is het niet fout gelopen. Ik heb simpelweg een tandje te groot gesprint.”
“Die derde tweede plaats is toch een tijdje blijven hangen. Toen ik voor de eerste keer tweede werd, kon ik daarmee leven. Ik herinner me dat Marc Sergeant zei: ik heb in de Ronde zelfs nooit voor de zege kunnen sprinten. Die woorden zijn in 2007 teruggekomen en misschien is het daar bij mij gebroken. Niet dat ik plots minder motivatie had om te koersen, hé. Ik wilde gewoon net iets té veel de Ronde van Vlaanderen en Paris-Roubaix winnen.”
“Ik had gewoon hier en daar wat meer moeten meepikken en zou daardoor meer ontspannend aan de start van de klassiekers gestaan hebben”
“Het plezier in het koersen was wat weg, dat geef ik toe. Soms vraagt men me nu of ik spijt heb van iets. Ja, ik zou het nu anders doen. Ik zou met meer ambitie aan de start van Waregem of E3 staan. De Ronde en Roubaix waren voorbij en ik begon al te denken aan de volgende Ronde en de volgende Roubaix, zo erg was het. Op die manier heb ik wel wat koersen laten schieten. Ik herinner me dat Dirk Demol eens heel kwaad op mij is geweest, toen ik de Eneco Tour (in 2005, red.) door een stommiteit verloren had. Ik reed een sterke Ardennenetappe en slottijdrit, maar zat in één van de eerste ritten te ver achteraan toen het brak en verloor kostbare tijd. Toch werd ik nog derde in de eindstand. Ik had gewoon hier en daar wat meer moeten meepikken en zou daardoor meer ontspannend aan de start van de klassiekers gestaan hebben.”
Ook dit is Leif Hoste: van Ayse-Rana tot duif Leif
Bekende wielerfamilie
Grootvader Noël Malfait was in de jaren 50 kortstondig prof en later een graag geziene mecanicien. Ook twee van zijn ooms, Lieven en Geert, waren ooit prof.
Vader van Ayse-Rana
Hoste heeft één dochter met Els Roels: Ayse-Rana (12). “Ik hoor graag een dubbele naam. Het komt uit het Midden-Oosten en betekent zoet leven. Ik vond dat wel iets hebben: precies een naam die geen achternaam nodig heeft. Wist je dat ik vroeger nochtans altijd zei dat ik mijn eigen kinderen geen speciale naam zou geven? Op school moest ik vroeger immers mijn naam (hij is genoemd naar de Deense ex-wielrenner Leif Mortensen, red.) altijd meerdere keren herhalen en opschrijven.” Els heeft met Ganiëlle (21) en Auvele (16) ook nog twee dochters uit een vorige relatie.
Oude hoeve in Lotenhulle
Hoste betrekt met zijn vrouw Els, die in Maldegem de textielwinkel Artex runt, een prachtig stuk grond in Lotenhulle, waar vroeger een oude hoeve stond maar nu een modern én klassiek huis uit de grond oprijst. “Toen Els en ik hierop botsten, was het al voor 80 procent klaar. Mensen uit Drongen hadden een oude hoeve opgekocht en er een nieuwbouw op gezet. Deze stijl is helemaal ons ding.”
Samenwonen met Bettini
Als belofte verbleef Hoste twee jaar in Italië, als renner van Mapei-Grassi. “Patrick Lefevere, die nog met mijn oom gekoerst had, regelde dat. Ik woonde er in een huis samen met onder meer Paolo Bettini, Rinaldo Nocentini en Dario Pieri. De zes weken ervoor had ik nog een spoedcursus Italiaans gevolgd, maar het was een heel grote stap. Of ik nog Italiaans kan? Twee jaar geleden ben ik nog eens iets gaan eten met Filippo Pozzato, toen hij tijdens het klassieke voorjaar in België was. Ik reed nog met hem samen bij Katusha. In het begin moest ik nog wat naar mijn woorden zoeken, maar al vlug was ik er weer mee weg.”
De vlag van Cysoing
In 2004 werd Hoste vierde in Paris-Robaix, nadat een vlag – een Vlaamse Leeuw – op de kasseistrook van Cysoing in zijn versnellingsapparaat waaide. Hij kwam bijna ten val en zag zijn winstkansen in rook opgaan.
De slagboomaffaire
Ook in 2006 zat het tegen in de Hel. Hoste finishte als tweede, maar werd samen met Van Petegem en Gusev gedeclasseerd, omdat ze een gesloten overweg hadden genegeerd. Ook in 2009 zag hij door een val van Flecha op Carrefour de l’Arbre een podiumplaats de mist ingaan.
De tijdrijder Hoste
Hoste reed als tijdrijder een aardig palmares bijeen: vier keer provinciaal en één keer Belgisch kampioen bij de jeugd, drie keer Belgisch kampioen bij de profs, zesde en zevende op een WK tijdrijden (Lissabon 2001 en Salzburg 2006) en twee keer top tien in een tijdrit in de Tour.
De vriend van Gilbert
Hoste hield enkele goede vrienden aan zijn wielercarrière over, zoals Wim Vansevenant en Niko Eeckhout. “Maar degene met wie ik het meest contact heb, is Philippe Gilbert. Ik heb hem dikwijls gezegd: Roubaix ligt jou. Dus schrijf maar op: Gilbert wint dit jaar in Roubaix.”
Duif Leif
Hoste werkt al vier jaar bij (Ivan) Delrue uit Ichtegem, voor wie hij als vip-chauffeur ook soms actief is tijdens wedstrijden van Flanders Classics en de Napoleon Games Cup. De twee kunnen het goed met elkaar vinden. “Ivan is fanatiek met duiven bezig en gaf aan een van zijn beste duiven de naam Leif. Ivan en ik hebben niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen.”
(Geen) bloedpaspoort
Op 13 juli 2014, toen hij al anderhalf jaar gestopt was, werd Hoste door de UCI voor twee jaar geschorst wegens afwijkende bloedwaarden in zijn biologisch bloedpaspoort. Vorig jaar werd hij bij gebrek aan hard bewijs echter vrijgesproken. Daardoor moest Hoste een boete van 150.000 euro niet betalen. “De UCI had 28 stalen van mij en op basis van hun eigen intern reglement, dat niet eens strookt met hoe het in de realiteit zou moeten zijn, zijn er drie daarvan correct geanalyseerd. Eigenlijk had ik dus geen bloedpaspoort, want je moet een bepaald aantal controles hebben om een overzicht te krijgen. En dat was niet de enige nalatigheid, hé. Als je daarover nadenkt, sta je er toch even bij stil. Dat je daar als UCI zijnde zo laks mee kunt omgaan, onbegrijpelijk! Het trekt op niets. Van mij mogen ze op basis daarvan straffen, maar dan moeten ze er wel voor zorgen dat ze een waterdicht systeem hebben.”
Profwielrennen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier