Joeri Calleeuw stopt: "Er 110 procent voor leven, dat kon ik drie weken"

"Op zaterdag 21 september heb ik mijn laatste koers gereden. In Passendale. Anderhalf uur heeft het geduurd. Normaal was het de bedoeling om dit seizoen tot het laatste weekend af te werken, maar het is op. In augustus had ik nochtans weer mijn betere benen teruggevonden. In de Omloop van de Grensstreek in Wervik werd ik vierde, in de profkoers in Kortemark eindigde ik als zesde. Eindelijk kon ik weer meedoen voor winst. Maar daarna ging het opnieuw bergaf. Begin september was ik voor mijn werk vijf dagen aan de slag op Matexpo. Ik heb vijf dagen niet gefietst, vijf dagen rechtgestaan en vijf dagen in de verste verte niet voor mijn sport geleefd.""De week erna ging ik op dinsdag koersen in Nieuwerkerken, een dorpje bij Aalst. Ik zette me als laatste in de groep. Zelfmoord, op het bochtige parcours daar. Na elke bocht kwam ik in de problemen. Op een bepaald moment viel er voor mij een gat en werden we met vijftien renners gelost. Ik heb een hele ronde alles gegeven, maar bleef voortdurend op enkele seconden hangen. Eigen schuld, dikke bult. Als ik die koers had uitgereden, was ik weer vertrokken. En goesting om na afloop bij te trainen, had ik ook niet meer. De dagen erna was het rotslecht weer en kwam er van fietsen weinig in huis. Of toch. Twee uurtjes, op woensdag. Donderdag en vrijdag raakte ik mijn fiets niet aan. Zaterdag stond ik in Passendale aan de start en wist ik meteen dat het niets zou worden. Ik had vooraf al gezegd dat ik beter zou gaan trainen, maar de ploeg zag graag enkele renners aan de start verschijnen. Terecht, maar ja... Ik heb anderhalf uur meegereden. Toen was het over."***"Vorig weekend heb ik naar de mensen van mijn ploeg, Wielerteam Decock-Van Eyck-Devos-Capoen, gebeld. Dat ik niet meer ga koersen. Het was nochtans de bedoeling om de voorbije twee weken weer te trainen en nog iets van die laatste wedstrijden te maken. Ik had zelfs mijn lichtjes opgeladen om 's avonds in het donker te kunnen gaan trainen. Maar wonderen bestaan niet. Vijf dagen je fiets niet aanraken, tot daar aan toe. Maar intussen heb ik drie weken bijna niets meer gedaan. Dat kan ik dit seizoen niet meer goedmaken. Het is jammer dat ik op deze manier moet stoppen. Wie weet krijg ik ooit weer goesting om nog eens een koers te rijden, maar momenteel is de goesting ver te zoeken. Dat zal de komende vijf maanden niet anders zijn. Met lichtjes in het donker gaan trainen, ik heb het vroeger met plezier gedaan, maar nu hoeft het voor mij niet meer."***Ik was vroeger een degelijke jeugdrenner, maar geen topper. De klik is er gekomen vanaf 2008, toen ik voor Team Deschuytter uitkwam. In 2007 had ik een enorm slecht jaar gekend. Ik was gaan werken voor een Brugs bedrijf, waar het niet goed ging en er van mij geprofiteerd werd. Soms moest ik 's nacht uit mijn bed om kranten te bedelen. In sommige weken werkte ik 60 tot 65 uur. Tijd om te trainen was er niet. Het jaar erna is dat veranderd. Ik veranderde van job en ging bij een advocaat aan de slag. Ik werkte drie en een halve dag per week en op dinsdagvoormiddag en woensdag was ik vrij. Daardoor kon ik tijdens de week twee deftige trainingen doen. Dat maakte een enorm verschil, merkte ik al snel. Stilletjes aan zijn ook de resultaten gekomen en ben ik almaar meer in mezelf beginnen te geloven. En wat ik ook vaststelde: als ik veel trainde, reed ik goed. Ja, het klopt dat ik een renner was die zich enorm goed op een bepaald doel kon focussen. Dan was ik meestal heel goed. Neem nu al die Belgische kampioenschappen op de weg bij de elite zonder contract. Elk jaar opnieuw dacht ik: dit lukt me niet nog een keer. Maar toch lukte het. De weken voor een BK was ik nooit goed. Op donderdag trainde ik nog 260 kilometer. Los erover, maar dat werkte voor mij. Op vrijdag voelde ik me enorm slecht. Op zaterdag ook. Maar op zondag vloog ik. Ik ben het al die jaren op dezelfde manier blijven aanpakken."***"Ik ben drie jaar prof geweest. Het eerste jaar waren we bij Veranda's Willems met vier profs: Dimitri Claeys, Gaetan Bille, Olivier Pardini en ik. Gaetan werd dat jaar derde in de Ronde van België en ik won Paris-Arras. Maar nog mooier was 2016, toen Timothy Dupont zowat alles won wat er te winnen viel. Een zalige periode. Bijna elke week wonnen we, waardoor de hele ploeg in een soort van drive zat. Die zege van Timo in Nokere zal me altijd bijblijven. Of toen hij in Koolskamp het Kampioenschap van Vlaanderen won voor Gaviria. Quick.Step zat nog met drie man vooraan, terwijl wij vanuit 20ste positie moesten komen en zeker 30 meter moesten goedmaken. Ik heb Timo tot naast de leadout van Gaviria kunnen brengen. Ik weet nog goed dat we de dag ervoor samen met Hakim Verbeure van de Brugse fietsenwinkel Shifting Gears gingen ontbijten en op Instagram een foto van ons met een glaasje champagne hadden geplaatst. Met als tekst: op Koolskamp Koers! Voor de mensen kwam dat over als: ik ga winnen. Dat was niet onze bedoeling, maar we kickten daar wel op. Dat jaar werd winnen op den duur een gewoonte."***"Eén jaar en zeven maanden geleden heb ik mijn vriendin leren kennen, Eline Maertens. Op 12 september 2020 trouwen we. Zij werkt bij Decca in Gavere, is van Ingelmunster afkomstig en komt uit een koersfamilie. Papa Henk heeft gekoerst, net als broer Jelle. Elines nonkel, Franky Verhoye uit Meulebeke, vangt al jaren de Amerikaanse profrenner Logan Owen op als hij in België is. Logan rijdt nu voor EF Education First en is getrouwd met Chloe Dygert, die vorige week wereldkampioene tijdrijden bij de dames elite is geworden. (glimlacht) Zo zie je maar: de wereld kan soms heel klein zijn."***"Sinds ik prof af was, kreeg ik het almaar moeilijker om mezelf te motiveren. Bij de liefhebbers kende ik in 2014 één superjaar. In mijn hoofd wilde ik dat nog eens beleven, maar zoiets is bijna onmogelijk. Bij mij zat het vooral in het hoofd. Als ik goed was, kon ik echt supergoed zijn en mezelf overstijgen. Als ik slecht was, kon ik echt slecht zijn. In het tweede deel van 2018 is het bergaf beginnen te gaan. Een vijftiende plaats interesseerde me niet langer meer. Toen besefte ik stilaan dat het tijd was om mijn fiets aan de haak te hangen."***"Of ik alles uit mijn carrière gehaald heb? Ik ga je een vraag als antwoord geven: wat is talent? Wel, voor mij wil dat zeggen dat je er altijd alles voor doet, voor de volle 110 procent. Ik heb dat nooit gekund. En dus moet ik content zijn met wat ik bereikt heb. Ik kon hoogstens drie, vier weken voor mijn sport leven. Ooit ben ik eens op mijn voeding beginnen te letten. Toen ik iets later een bloedcontrole liet uitvoeren, bleken mijn waarden superslecht te zijn. Ik ben meteen gestopt met gezond te eten. (grijnst) En wat ook is: ik heb ook nooit iets weggestoken. Als ik na de koers een pint ging drinken, mocht iedereen dat van mij weten. En kreeg ik de kritiek dat ik er niet genoeg voor deed. Ik kan alleen maar zeggen dat ik lang niet de enige renner was die dat doet, maar de anderen doen het niet in het openbaar."