Jef Braeckevelt werd op 30 januari 75 jaar, een levende legende over wie men een boek zou moeten/kunnen schrijven. Dat is ook gebeurd: Hugo Coorevits en wijlen Luc Lamon zetten er in 2007 hun schouders onder. Zeg maar Jef, een betere titel viel niet te verzinnen.
Jef Braeckevelt is van origine een Meulebekenaar. Voor Sportverbond, de lokale wielerclub, spoorde hij al op jonge leeftijd een hele waslijst nieuwe talenten op. Het was allemaal koers wat zijn klok sloeg. In die dagen was het bon ton d’aller au collège technique Saint Henri de Mouscron, waar wielrennen Jefs zelfbepaald hoofdvak was met als handboek Dagblad Het Volk, waarin hij zich mateloos laafde aan uitslagen en verslagen die werden opgeslagen in zijn hersenpan, waar er geen ruimte meer overbleef voor andere wijsheden. Jef werd, na zijn militaire dienstplicht in Soest (Duitsland), facteur met als drijfveer vroeg beginnen is vroeg gedaan, waardoor hij zo weinig mogelijk koersen moest missen.
Jongste en oudste
Het ging snel bij Jef. Aangezien zelf koersen er niet inzat, moest hij iets anders verzinnen om zich een weg te banen door het wielerlabyrint: … ploegleider en dat al op zijn 21ste bij het kleinschalige Terrot-Leroux, in 1964, met onder anderen de Vlamingen Daniël Carpentier, Charles Rabaey en Léon Verkindere. Jef was jonger dan hen! In die dagen leerde hij ook Jean-Marie Leblanc kennen, van 1988 tot 2006 de ceo van de Société du Tour de France en een vriend voor het leven die ervoor zorgde dat de Tour in 2007 Waregem aandeed. “Ik ervaarde het als een onverhoopte erkentelijkheid”, geniet Jef ruim tien jaar later nog steeds na.
Terrot-Leroux was de bescheiden opstart van wat almaar meer een stroomversnelling zou worden. Jef kreeg nog een dozijn andere ploegen onder zijn hoede, aanvankelijk van bescheiden slag maar vanaf zijn 35ste begonnen zijn beste jaren: La Redoute – Motobécane (1979-1985), Hitachi (1986-1988) en vooral Lotto (1989-2002). Tijdens die bijna kwarteeuw zag hij nogal wat ronkende namen zijn revue passeren.
Daarna nam hij wat gas terug bij meer bescheiden teams tot hij in 2009 een zekere Andreï Tchmil leerde kennen en waarderen. Voor die Rus wilde hij op zijn oude dag nog eens zijn rug rechten en werd hij op pensioengerechtigde leeftijd zijn ploegleider bij het Russische Katusha.
Kom van dat dak af
Zijn strafste stoten haalde hij evenwel uit met Serge Baguet. Jef imiteerde in 2000 Peter Koelewijn, die in 1960 een wereldhit had met Kom van dat dak af. Jef deed niet met woorden, maar met daden. Hij haalde Baguet, die eind 1994 bij gebrek aan resultaten als profrenner gestopt was om dakwerker te worden, letterlijk van het dak om hem in 2000 op zijn bijna 31ste in het peloton terug te brengen. “Zo’n talent mocht niet verloren eer het zich waargemaakt had”, vond Jef.
En of Serge zich als dertiger alsnog waarmaakte. Anderhalf jaar nadat hij zijn comeback inzette, won hij in Montluçon de 17de rit in de Tour. Jef was zijn ploegleider in de volgwagen en maakte het delirium tremens dus van heel nabij mee. Er kwamen hete vreugdetranen aan te pas. “Het meest beklijvende moment uit mijn lange koersleven”, beklemtoont Jef.
Nog vier momenten
Jef wil zich vooral ook deze vier momenten graag herinneren: de triomf van Andreï Tchmil in de Ronde van Vlaanderen 2002, de vijfde plaats met Claude Criquielion in de Tour van 1986, de dubbele ritzege van Johan Museeuw in de Tour van 1990, de onverhoopte dagzeges van Peter De Clercq en Jan Nevens in de Tour van 1992.
Maar er zijn logischerwijze ook minder prettige herinneringen. “Mijn minste moment overkwam mij in 2000 in Plouay toen Andreï Tchmil in de ultieme hectometers de wenkende regenboogtrui zag ontglippen”, memoreert Jef. “Dit vergaat evenwel in het niet in vergelijking met het veel te vroege overlijden van Serge Baguet, wat voor mijn triestigste wielermoment ooit zorgde.
Over de koers nu
“Zonder koers ga ik dood”, zegt Jef. Ondergetekende kent ook dat gevoel. Het hedendaagse wielrennen volgt Jef dus nog steeds op de voet, maar … “Het heeft veel aan spektakelwaarde ingeboet”; zucht de Waregemnaar. “De oortjes bepalen de koers en maken er een saaie boel van. De vlakke ritten in de grote ronden zijn het bekijken niet meer waard. Wie het laatste halfuur zijn tv opzet, zal alles gezien hebben. Het avontuur wordt in de kiem gesmoord en dat is heel jammer. Alles is geprogrammeerd en voorgekauwd.”
“In het veldrijden kan ik mij niet helemaal vinden”, vervolgt Jef. “De crossen zijn nu voor het volk wat vroeger de kermiskoersen waren, een typisch Vlaams bedoening. Niets mis mee maar het meesterschap van Mathieu van der Poel steekt de ogen uit. Toch blijf ik er naar kijken en ik betrap er mij op dat ik er het zondagnamiddagvoetbal om half drie voor oversla. Ik ben dat aan het wielrennen, dat mij zoveel levensvreugde heeft geschonken, precies verschuldigd. Ik bekijk op televisie zoveel mogelijk koersen, beschik zelfs parabool over La Chaine L’Equipe, een Frans kanaal dat nog meer en vooral andere koersen capteert dan de gekende betaalzenders. Koers is mijn leven, zonder ga ik dood en dus wil ik zoveel mogelijk bufferende koersvitaminen opslaan.”
Gezondheid
Ook voetbal is voor Jef een verkwikkende invulling van zijn kabbelende levensdagen die wel eens verstoord worden door een kwakkelende gezondheid. Met de vakbekwame hulp van dr. Boey (Waregem) trotseerde hij, wars van chemo, darmkanker. Op maandag, woensdag en vrijdag ligt hij aan de nierdialyse. Maar Jef houdt er de moed in met een ongebreideld incasserings- en weerstandsvermogen dat hij zich eigen heeft gemaakt via het wielrennen.
(BC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier