Met De Classic van Bredene sluiten een pak strandracers zondag hun seizoen af. Ook voor Pieter Ghyllebert zit het er straks op. Voorgoed dan wel. De gewezen prof breidde in het zand nog een vervolg aan zijn carrière, maar straks hoeft het niet meer. Nog één keer vlammen en dan zet de 37-jarige Diksmuideling er met voldoening een punt achter.
Pieter Ghyllebert deed het nochtans niet onaardig deze winter. De voorbije maanden wist hij nog een aantal mooie ereplaatsen uit de brand te slepen. Zo werd hij vijfde in Oostduinkerke, zesde in Middelkerke, 13de in de Panne… Twee weken terug behaalde hij zelfs de zege in de Duo Race van Bredene. Samen met ploegmaat Klaas Vantornout liet hij een pak kleppers achter zich.
“Het is niet dat ik er zomaar word af gereden”, verklaart de renner van het Laeremans Ednine CT zijn keuze. “Maar de motivatie om er nog hard voor te trainen is al even weg. En ook de voorbereidingen die nodig zijn om goed te presteren voelen steeds meer als een opoffering. Je fiets in orde zetten, de dag voordien nog wat losrijden op de rollen, de verplaatsingen naar Nederlandse of Franse strandraces… Daar kruipt behoorlijk wat tijd in. En die zou ik graag besteden aan andere dingen. Mijn twee zoontjes komen stilaan op een leeftijd dat ze zelf beginnen te sporten. Mijn oudste is zes jaar en speelt voetbal. Hem naar de training brengen, naar zijn matchen gaan kijken… Dat zijn dingen waar ik me nu mee wil bezighouden.”
Vijf jaar op het strand
De 37-jarige Diksmuideling zal er straks een hele wielercarrière hebben opzitten. Nadat hij zich bij de jeugd een echte topper toonde, tekende hij in 2005 zijn eerste profcontract bij het toenmalige Chocolade Jacques-T-interim. Een groot succes werd dat niet. Door fysieke problemen kon hij nooit uitgroeien tot de renner die hij hoopte te zijn. Eind 2013 hing hij zijn wegfiets aan de haak, maar al snel vond hij een nieuwe liefde.
“Mijn zoontjes beginnen zelf te sporten en daar wil ik me nu mee bezighouden”
“Via mijn streekgenoot Frederik Decaesteker ben ik bij het strand-racen uitgekomen”, blikt Ghyllebert terug. “Na mijn profcarrière wou ik toch een beetje fit blijven, maar ik had ook nood aan een uitdaging. Iets dat me motiveerde om op mijn fiets te kruipen. En het strandracen is daarvoor ideaal. Je hoeft geen uren aan een stuk te trainen om klaar te zijn voor de wedstrijden. De races zelf duren anderhalf uur, dan kom je wel toe met een duurtraining van 2,5 uur.”
Niveau elk jaar hoger
“Op die manier had ik ook voldoende tijd over voor andere zaken, alleen ben ik vorig jaar van werk veranderd, waardoor de combinatie job-gezin-hobby een pak moeilijker werd. Ik werk nu bij een watermaatschappij in Oostduinkerke en de enige training die ik nog deed, was met de fiets naar het werk en terug. Dat merkte ik wel in competitie. Bovendien ligt het niveau elk jaar een tikkeltje hoger, vooral door de vele profrenners die in volle voorbereiding graag een beachrace meepikken. Dan is het niet onlogisch dat de prestaties een beetje minder zijn. Maar de grootste reden om er straks mee te stoppen, is dus de motivatie die voor een groot deel verdwenen is. Na het werk nog bijtrainen, ‘s avonds op de rollen kruipen… Ik heb me enorm geamuseerd op de fiets, maar voor mij hoeft het niet meer.”
Etentje met de ploeg
Nog één wedstrijd en dan neemt Ghyllebert afscheid van het competitieve wielrennen. Iets groots moeten we ons daar niet bij voorstellen. Gewoon de koers afwerken en dan rustig naar huis. “Iets speciaals heb ik niet gepland, neen. Na het seizoen is er wel ons traditioneel etentje met de hele ploeg. Dan zal ik de mannen wel eens uitgebreid bedanken voor de toffe jaren die ik met hen heb beleefd”, besluit Pieter. (BVS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier