Er is maar één zekerheid meer: zondag krijgen we vuurwerk te zien

© belga
Tom Vandenbussche

6 april 1952, Wetteren. Vijf man trekt de finale van de Ronde van Vlaanderen in. De Italiaan Petrucci, winnaar van Milaan-Sanremo. De Fransman Redolfi. De Nederlander Van Est. En twee Belgen: tweevoudig wereldkampioen Briek Schotte en Roger Decock.

Het is niet de aalvlugge Petrucci die wint, wel de sluwe en slimme Decock. Of hij met die andere Belg in de slag is gegaan, wordt hem vele jaren later gevraagd? “Met den Briek? Nooit van mijn leven!” Hoe dan wel? “In de finale werd voortdurend gedemarreerd”, schreef Wim van Est in zijn biografie. “Ik sprong in elk wiel, behalve in dat van Roger Decock. Die had nog iets te goed van mij…”

Wat bleek: Van Est was in de Tour van 1951 in de afdaling van de Aubisque ten val gekomen. Decock had hem zeventig meter diep in het ravijn zien vallen en verwittigde de reddingsploegen. Dat was Van Est negen maanden later niet vergeten. En dus won Roger Decock en niet Briek Schotte de Ronde van Vlaanderen.

Duels zijn zo oud als de koers zelf. Briek Schotte werd wereldkampioen in Valkenburg 1948, omdat Fausto Coppi en Gino Bartali op elkaars wiel reden. Vittorio Adorni pakte de regenboogtrui in Imola 1968, omdat Eddy Merckx en Rik Van Looy elkaar niets gunden. Walter Planckaert won de Ronde van Vlaanderen in 1976, omdat Roger De Vlaeminck en Freddy Maertens liever een derde hond met de zege zagen weglopen. En Roger De Vlaeminck kreeg in 1979 zijn derde Milaan-Sanremo op een presenteerblaadje, omdat Italië met Francesco Moser en Giuseppe Saronni in een hevige tweestrijd was beland.

Wout van Aert en Mathieu van der Poel kunnen zondag dat rijtje vervoegen. Er zijn twee opties: ofwel steken WVA en MVDP zover boven de concurrentie uit dat ze het onder elkaar uitvechten, ofwel loopt een derde hond weg met het been. De vraag is alleen wie. Gezocht: hardrijders die tussen de tweede en derde keer Oude Kwaremont durven te anticiperen.

We denken aan Stefan Küng. Aan Soren Kragh Andersen. Aan Kasper Asgreen. En natuurlijk ook aan Yves Lampaert. Zijn vormpeil vertoont, net als dat van Sep Vanmarcke, een stijgende curve. Perfect op schema voor zondag 25 oktober. Voor Parijs-Roubaix. Helaas. Wat er met die wedstrijd is gebeurd, weten we intussen. Er is in dit postcorona-seizoen nog maar één zekerheid: zondag is er de Ronde. En krijgen we vuurwerk te zien. Als dat ons gegund is, gaan we maandag met plezier – nou ja – weer in lockdown (light).

Reageer? tom.vandenbussche@kw.be