En toen brak de veer

Arthur Antunes Coimbra, geboren in Rio de Janeiro op 3 maart 1953, was één van de beste Braziliaanse voetballers aller tijden. Zijn bijnaam was De witte Pélé, maar iedereen kende hem als Zico. Drie keer vertegenwoordigde hij zijn land op een WK. 52 keer trof hij raak. Zico was een genie.Zico kreeg navolging in België. Op 29 september 1991 zag in Ledegem de tweede zoon van Marcel Waeytens en Carine Vangheluwe het levenslicht. Broer Sepp mocht de naam kiezen. Zico dus. Een potentieel genie in wording, zo bleek al vlug.Ook Zico werd voetballer. Een goeie zelfs, maar de lokroep van de fiets bleek te groot. Zico werd dan maar een heel goeie coureur. Als junior zette hij gereputeerde rittenkoersen als Luik-La Gleize en de Ronde van Istrië naar zijn hand. Ook als belofte denderde de stoomtrein voort, met ritwinst in de Ronde van Navarra en een zege in de hoog aangeschreven Ardense Pijl. Een profcontract bij Topsport Vlaanderen lonkte. Zico was amper 20 jaar oud en de toekomst lachte hem toe.Het bleef niet duren. Een geknelde liesslagader in zijn eerste twee profjaren, een lang aanslepende maagbacterie bij Sunweb, een polsbreuk, een hernia... In acht jaar als prof moest Zico meer dan eens maandenlang vanaf de zijlijn toekijken hoe andere renners progressie boekten en hij ter plaatse bleef trappelen.Zo ook bij Cofidis afgelopen seizoen. In februari oogde alles nog veelbelovend, maar toen hij in de Omloop Het Nieuwsblad ziek moest opgeven, daags nadien te horen kreeg dat hij de week erna Parijs-Nice zou rijden en nog een dag later op zijn gsm een e-mail zag binnenkomen waaruit bleek dat hij plots niet meer in de selectie voor de Koers naar de Zon zat, brak de veer. Definitief ditmaal. De ene renner zou in zo'n situatie met zijn benen reageren, anderen laten na zo'n voorval het hoofd hangen. Zico hoorde als renner bij die laatste categorie. En dat is geen schande. Verre van zelfs. Het is enkel de realiteit. Punt andere lijn.