Edward Planckaert na vluchtmisdrijf en operatie aan voet: “Ik ben niet op mijn gemak”

Edward Planckaert (25) is weer thuis na een weekend om niet snel te vergeten. De profwielrenner uit Moen werd zaterdag in Hollebeke aangereden door een auto die vluchtmisdrijf pleegde, onderging intussen een operatie aan zijn voet en mag een kruis maken over de rest van het seizoen. “Ik ben nog altijd niet op mijn gemak, ook niet na die ingreep.”

Het is maandagavond als we Edward en zijn vriendin Charlotte Callens opzoeken in hun huis in Moen. Caroline, Edwards mama, komt Renske en Romy oppikken. Zij gaan bij oma en opa in Zwevegem overnachten, want papa en mama moeten dinsdag al vroeg in het ziekenhuis van Herentals zijn. Het is intussen twee dagen geleden dat Edward op training werd aangereden door een auto die vluchtmisdrijf pleegde.

Edward: “Het was een winderige dag en ik dacht: ik zal de plugstreets (onverharde stroken, red.) van Gent-Wevelgem nog eens gaan verkennen.”

Charlotte: “Ik had een drukke dag met de kindjes. De jongste was bij oma. De oudste had ‘s ochtends klimles, omdat ze drie lessen daarvan volgt. ‘s Namiddags moest ik haar naar een verjaardagsfeestje voeren. We waren net op weg naar daar toen Edward mij belde. Als hij dat doet, is dat omdat hij een lekke band heeft. Of als er iets kapot is. Maar nu was er iets anders.”

Edward: “Ik had voorrang van rechts, maar ben over de motorkap gevlogen en in de gracht beland. Door de shock was ik in het begin in ademnood. Gelukkig heb ik mijn regenvest open gekregen, mijn gsm kunnen nemen en Charlotte gebeld. Een reflex. Ik lag toen nog in de gracht. Ik zag ook een dikke bloedklonter en besefte dat mijn voet niet goed was.”

“Toen ik daar aankwam, na een half uur, lag hij daar nog altijd”

Charlotte: “Hij heeft zijn live locatie doorgestuurd. Ik heb Renske nog op het verjaardagsfeestje afgezet, want we waren vlakbij. Ik heb ook Suzan, de zus van Edward, opgebeld om de anderen op de hoogte te brengen en ervoor te zorgen dat Renske ‘s avonds zou worden opgepikt. En daarna ben ik zo vlug als het kan naar Hollebeke gereden.”

Edward: “Intussen heb ik de 100 gebeld. Net toen stopte een vrouw. Dankzij haar heb ik kunnen zeggen waar ik precies lag, nadat zij naar het naambordje van de straat is gaan kijken.”

Charlotte: “Toen ik daar aankwam, na een half uur ongeveer, lag hij daar nog altijd.”

Edward: “De mensen van de ambulance wilden me eruit helpen, maar door het peesletsel aan mijn voet wilden ze niets riskeren. Uiteindelijk heeft de brandweer me er met een brancard uitgehaald en ben ik naar het ziekenhuis in Ieper gebracht, waar ik meteen geopereerd ben. Gelukkig had ik vrijdag al een coronatest ondergaan, omdat ik morgen (dinsdag, red.) in de BinckBank Tour van start zou gaan. Anders had ik nog het resultaat moeten afwachten en dat kan twee dagen duren.”

Hoogtetent

Planckaert had naar deze periode toegewerkt. “Ik heb in juli voor de eerste keer in mijn carrière vijf weken in een hoogtetent geslapen en in september deed ik dat nog eens drie weken. Het effect daarvan moest er nu nog komen, maar dat zal nu jammer genoeg niet meer kunnen.” Planckaert mocht maandag het ziekenhuis verlaten. Bij thuiskomst zag hij eindelijk Renske en Romy terug, want zij mochten hem na zijn ongeval geen bezoek brengen.

Charlotte: “De oudste beseft wel wat er gebeurd is, denk ik.”

Edward: “Het is ongelofelijk hoeveel aandacht ik hiervoor plots krijg. Mijn telefoon heeft sinds zaterdag nog niet stilgestaan.”

Je zou je haast beginnen af te vragen waarom iemand wielrennen als hobby kiest.

Charlotte: “Neen, daar denk ik nooit aan.”

Edward: “Als het bij een andere renner gebeurt, sta je daar minder bij stil. Als je daar te veel aan denkt, is het ook niet goed. Of mijn dochters later van mij zouden mogen koersen? (Charlotte kijkt Edward aan en fronst haar wenkbrauwen) Waarom niet, hé. Maar er zit geen druk achter.”

Charlotte: (glimlacht) “De oudste heeft er alleszins al veel zin in.”

Van der Poel

Thuis wacht Planckaert nu een lange revalidatie, maar op zijn gemak voelt hij zich zeker niet.

Edward: “Niemand heeft me met zekerheid kunnen zeggen dat het met mijn voet weer 100 procent in orde komt. Ja, gelukkig dat ik met Alpecin-Fenix (de ploeg van Mathieu van der Poel, red.) al een nieuwe ploeg heb. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen zin meer had om me in de klassiekers te tonen. Ik koers niet alleen voor een contract. Ik doe het vooral, omdat ik het graag doe.”