De Giro trekt straks naar de Dolomieten. Het peloton laat daarbij helaas de Tre Cime di Lavaredo links liggen. Het is op die mythische beklimming dat Eddy Merckx in 1968 de basis legde voor de eindzege in zijn eerste grote ronde. Zwevezelenaar Willy Van Neste, uiteindelijk vijfde in die Ronde van Italië, maakte de apocalyptische omstandigheden vanop de eerste rij mee. “Merckx vloog mij voorbij als een vliegtuig”
Tre Cime di Lavaredo was tot nu toe zeven keer de aankomst van een Giro-etappe. De Italiaan Vincenzo Nibali was de laatste renner die het zegegebaar mocht maken op de top van de Dolomietenreus. Naast de Haai van Messina kwamen ook onder meer wielerlegendes als Felice Gimondi en Eddy Merckx er als eerste over de streep.
Merckx won na een memorabele en barkoude etappe. Ex-renner Willy Van Neste neemt ons terug naar die doldwaze 1 juni 1968. “Het was in die etappe meteen alle hens aan dek”, opent onze provinciegenoot het gesprek.
“Ze reden met een tiental renners vanaf de start weg, maar een groepje met onder meer Merckx, Gimondi en mezelf probeerden naar hen toe te fietsen. Plots zaten Merckx en ik alleen tussen de twee groepen, maar hij kende pech net voor de Tre Cime di Lavaredo.”
Het zijn de verhalen die de koers zo mooi maken. Geen enkele andere sport is zo heroïsch
“Op de beklimming zelf snelde Merckx mij voorbij aan een enorme snelheid. Ik dacht dat ik werd ingehaald door een vliegtuig. (lacht) Uiteindelijk won hij en werd ik nog knap tiende. De jonge Merckx was toen al indrukwekkend sterk en toonde dat hij een fenomeen in wording was.”
Dik sneeuwtapijt
Merckx legde er de basis van zijn eerste triomf in een grote ronde, maar vooral de barre weersomstandigheden herinnert Van Neste zich nog. “Het regende, hagelde en sneeuwde de hele dag. Het was immens koud, maar je bent aan het koersen en kan dus niet eventjes stoppen om op te warmen. Op de top lag er een sneeuwtapijt van zo’n 10 centimeter dik.”
“We hebben zelfs ergens anders moeten starten, omdat er op de oorspronkelijk startplaats te veel sneeuw lag. Fietsen was onmogelijk geworden. Een verschrikkelijke etappe was het. Ik heb echt afgezien, maar gelukkig had ik een goede dag en kon ik wedijveren met de beste renners van het pak. Toen ik over de finish reed, kon ik amper nog bewegen.”
“Ik werd weggedragen in wollen dekens naar een plaatselijk schooltje. Daar kon ik wat op temperatuur komen, maar echt veel hielp dat niet. Ik was net als tal van andere renners helemaal onderkoeld. Het was misschien wel een mooie dag voor het Belgische wielrennen, maar voor ons was het een afgrijselijke etappe.”
Heroïek
“Mocht dat nu nog voorvallen, de rit zou afgelast worden. Tegenwoordig is dat simpelweg niet meer verantwoord, want de tijden zijn veranderd. Vroeger moesten we afzien en werd er minder snel ingegrepen. Ik denk dat er nu gestopt zou worden aan de voet van de Lavaredo.”
“Wij waren zo zot om naar boven te rijden, maar we waren dan ook een beetje gek in ons hoofd. Een goede renner moet wat gestoord zijn, zeg ik altijd. (lacht) Ik heb enorm veel gevloekt tijdens de twaalfde etappe van de Giro van 1968, maar nu zijn het verhalen die voor altijd zullen bijblijven en dat maakt de koers ook zo mooi. Geen enkele andere sport is zo heroïsch.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
