Chris Pollin werd nooit prof: “Mijn woord breken bij Pollentier was mijn grootste blunder”

“Wat als?” is de almaar terugkerende gedachte bij Chris Pollin. Als tweedejaarsjunior behoorde de Torhoutenaar tot de fine fleur van het bouwjaar 1976, een lichting waarvan evenwel niemand het niet (langdurig) uitzong in de beroepscategorie.

De matige nieuweling (wel kampioen van West-Vlaanderen in 1993) zette als junior enorme stappen en won als eerstejaars de verzopen Omloop Het Volk in Olsene, de voornaamste van acht overwinningen. Als tweedejaars ging Chris op dat elan door met weliswaar slechts vijf zeges; maar met een meervoud aan dichte ereplaatsen en vooral tweede plaatsen in de toen hoog aangeschreven Ster van Oost-Vlaanderen en in BK in het verre Peer.

Te veel blabla

Eén en ander leverde hem een overstap op naar het semiprofessionele Josan Team van Dirk De Wolf. Chris werd als liefhebber evenwel niet wat hij beloofde te worden. Eigen schuld, dikke bult! Chris beging een kapitale inschattingsfout die een domino-effect op gang bracht. “Ik had mijn woord gegeven aan Michel Pollentier, maar brak het, verbluft door de poeha van De Wolf binnen zijn Josan-project”, zucht Chris. “Michel neemt het mij allicht nog altijd kwalijk en ik begrijp hem. Ik schoot evenwel vooral in eigen voet. Bij De Wolf was het meer blabla dan boemboem. Alles draaide er rond zijn chouchou Kristof Trouvé, uitgerekend hij die mij het jaar voordien van de Belgische titel had gehouden. Zou dat ene moment zijn voorkeur bepaald hebben? In die paarse omgeving kon ik moeilijk aarden.”

“Toen ik als stagiair bij Tönissteiner toegaf dat ik geen epo nam, werd ik gewoon uitgelachen”

“En dus stapte ik over naar de Kortrijkse Groeningespurters, waar het mij, met Dirk Demol in steun, een stuk beter maar nog steeds niet optimaal verging. Ik werd wel voor de tweede keer kampioen van West-Vlaanderen.”

“Ik was een trainingsbeest, voerde de opgelegde schema’s nauwgezet uit en deed er nog een ferme schep bovenop. Ik raakte overtraind en al gauw moest ik gas terugnemen. Als ik voor Pollentier had gekozen, zou mij dat allemaal bespaard zijn gebleven. Hij was rechtlijnig maar correct, kende geen menselijk opzicht, maar zette voor iedereen gelijke lijnen uit en wendde voor zijn betere discipelen invloeden aan om ze in de beroepscategorie af te zetten. Dat had ook mij kunnen te beurt vallen.”

Gezondheidsproblemen

“Mijn gezondheid wilde ook niet altijd mee”, zucht Chris. “Zo werd ik zwaar geteisterd door acne, waarvan een Torhoutse huidspecialiste mij wel genas met Roacutane. Dat middel bleef evenwel in mijn lijf hangen en zorgde vanaf dat moment voor een slechte maandelijkse bloedanalyse. De acne was weg, maar mijn prestatievermogen was blijvend aangetast. Bovendien koerste ik met een hematocriet van 39 rond, ruim een vijfde onder de toegelaten limiet. Toen ik als stagiair voor Tönissteiner uitkwam, moest ik alles uit mijn lijf schudden en vanaf het begin van de koers in het rood gaan om niet te moeten lossen. Ik wist niet wat mij overkwam. Bij mijn bekentenis dat ik niet aan de epo zat, werd ik gewoon uitgelachen, aannemelijk in de tijdsgeest van toen. Wat als ik gedaan had wat de meeste anderen deden?”

“Ik was een trainingsbeest, voerde de opgelegde schema’s nauwgezet uit en deed er nog een ferme schep bovenop. Ik raakte overtraind en al gauw moest ik gas terugnemen”

“In 2001 maakte ik de absolute inschattingsfout”, bekent Chris ootmoedig. “Tijdens een Spaanse stage keek ik te diep in de ogen van een lokale schone. Ik bleef bij haar en stelde mijn familie en getrouwen diep teleur. Ik werd er, met succes, ijsventer bij een Belgische baas, maar de laaiende liefde bluste en ik keerde met hangende pootjes naar eigen land terug. In Zaventem werd ik niet door een ontvangstcomité opgewacht. Toch was ik blij terug thuis te zijn om uit te huilen en te herbeginnen. Het lukte mij nog enigszins, ook met voor New Heebra een prille tweede plaats in de Grote Prijs WielerRevue, maar er volgde te weinig continuïteit.”

‘t Piccolootje

“Koersen werd almaar meer bijzaak”, vervolgt Chris. “Als toezichter in het Sportstadion van Torhout zag ik dat er een pand vrijkwam in de Industrielaan. In Spanje had ik mogen ondervinden dat ik commerciële aanleg had en in de nabijheid van de Torhoutse scholen rijpte het plan om een broodjeszaak op te zetten. Vanaf 2006 voegde ik de daad bij het woord en twaalf jaar verder is dat een succesformule gebleken. Ik opteer voor kwaliteit, zou mijn klanten nooit willen opzadelen met iets wat ik zelf niet lust.”

Opvolger Luca

De affiniteit met de koers was nooit helemaal weg door Chris’ betrokkenheid bij de supportersclub van Klaas Vantornout en het koersdebuut van zoonlief Luca begon in juni van dit jaar als 14-jarige aspirant. “Hij is een ruwe diamant die eerder prestatie- dan resultaatgericht koerst. Zo verspilt hij nog te veel krachten door een slechte positionering, maar ik heb het liever zo dan dat hij alles perfect uitvoert. Het weerhield er hem niet van almaar betere uitslagen (tiende vorige zondag in Gistel, red.) te behalen. Komende winter zal hij zich uitleven in enkele veldritten.” Last but not least werd Chris op 6 maart vader van een dochter, Lucia. Hij is dus bedrijvig op vele fronten. (Bernard Callens)