Carlos Sastre over Serge Pauwels: “Hij is een speciale persoon voor mij”

“Carlos Sastre is de renner van wie ik tijdens mijn carrière het meest geleerd heb”, vertelde Serge Pauwels (36) ons vorig jaar tijdens een interview. De Spanjaard uit El Barraco en de Belg uit De Haan waren in 2009 ploegmaats bij het Cervelo Test Team en werden vrienden. Wij belden Sastre op en spraken met de Tourwinnaar van 2008 over zijn vriendschapsband met Pauwels, die afzwaait als profwielrenner. “Serge mag blij zijn met wat hij bereikt heeft.”

Twaalf jaar geleden kende de Tour de France zijn apotheose tijdens de laatste bergetappe met aankomst in skioord Alpe-d’Huez. Fränk Schleck van CSC droeg de gele trui, maar telde minder dan tien seconden voorsprong op Bernhard Kohl en Cadel Evans. Het was echter een ploegmaat van de Luxemburger die in de Alpen een grootse solo opvoerde en de macht greep: Carlos Sastre, een 33-jarige Spanjaard die al tien keer in de top tien van een grote ronde was geëindigd, maar nog nooit had kunnen winnen.

In 2008 was het dus eindelijk prijs voor Sastre, want in de individuele tijdrit naar Saint-Amand-Montrond hield hij vlot Evans af. Het contrast kon niet groter zijn. Sastre, de Spanjaard met een Belgische fanclub, hield de Australische kopman van het Belgische Silence-Lotto, van de zo felbegeerde Tourzege. Twaalf jaar later is de 45-jarige Sastre het nog lang niet vergeten. Hij glimlacht als hij ons vanuit El Barraco, een dorpje in de Spaanse provincie Avila, aan de lijn heeft. Sastre is nog altijd even minzaam als vroeger. “Het klopt wat je zegt: België is een deel van mijn leven. Dat mijn Tourzege ook een beetje een Belgische overwinning is, kan ik alleen maar beamen. Fiftyfifty met Spanje lijkt me wat veel, maar toch zeker 80-20.” (glimlacht)

Ook de entourage van jouw ploeg, het Deense CSC van Bjarne Riis, bestond uit enkele Belgen, zoals ploegdokters Piet De Moor en Joost De Maeseneer. Zij zijn nog altijd actief in het peloton. Heb je nog vaak contact met hen?

“Piet had ik deze week nog aan de lijn, omdat jij mijn nummer nodig had. (lacht) En Joost zag ik ongeveer een jaar geleden. We blijven in contact. Onze band gaat nooit kapot.”

“Het maakt me gelukkig om te horen dat ik een inspiratiebron voor Serge ben geweest”

Je werd in je gele trui van Tourwinnaar als een held onthaald in Aalter, waar je Belgische fanclub Amigos de Carlos Sastre het clublokaal in het geel had geschilderd.

(lacht) “De herinneringen daaraan blijven me voor altijd bij. Normaal kan je zoiets niet noemen, maar ik was er heel blij mee. En trots! Zeker de manier waarop we het Kinderkankerfonds konden bijstaan, was geweldig. De dag na mijn Tourzege kwam ik naar Aalst om het criterium te rijden en mijn fanclub in Aalter te bezoeken. Meer dan de helft van die stad was bijeengekomen om een Spaanse wielrenner te zien. Voor mij een heel speciaal moment. Ik koester het in mijn hart.”

Kende je Serge Pauwels toen al?

“Wel van naam, maar ik wist niet echt wie hij was. Onze eerste echte ontmoeting kwam er op het eerste trainingskamp van Cervelo in Portugal, in januari 2009. Op die stage sprak ik met alle andere renners, omdat ik iedereen wilde leren kennen. Ik was de kopman van een volledig nieuwe ploeg en het was nodig om eerst een echt team te vormen.”

In 2009 werkten jij en Serge samen toe naar de Ronde van Italië. Jij begon als uittredend Tourwinnaar en één van de topfavorieten. Voor Serge werd het op zijn 25ste zijn eerste grote ronde.

“We trokken met een sterk team naar de Giro, met onder meer ook Simon Gerrans. De sfeer in de ploeg was goed en de toewijding bijna perfect. Al na enkele dagen trokken we de bergen in, maar omdat Serge nog onervaren was, zei ik tegen hem: spaar zoveel mogelijk krachten, want ik zal je de laatste vijf dagen van de Giro echt nodig hebben. Zo is het ook gebeurd. In het tweede deel van de Ronde presteerde de ploeg heel goed en Serge was ongelofelijk sterk. Hij liet speciale dingen zien en won zelfs bijna een rit.”

Dat herinneren we ons in België nog. Het was de etappe naar Faenza waarin hij ten aanval trok met Bertagnolli, maar op jou moest wachten terwijl de Italiaan de rit won. Wat is er daar precies gebeurd?

(knikt) “Miscommunicatie met onze ploegleider (Jean-Paul van Poppel, red.). Op 40 à 50 kilometer van de finish zei ik tegen hem dat we moesten opletten, want ik had alleen Serge nog bij me en Liquigas, met Ivan Basso en Franco Pellizotti als kopmannen, had nog meerdere renners mee. De afspraak was dat Serge in de aanval mocht gaan, maar dat hij zich, als ik hem nodig had, moest laten afzakken. De communicatie via de oortjes was die dag echter verschrikkelijk slecht. Met als gevolg dat Serge op een bepaald moment te horen kreeg dat hij moest wachten, terwijl ik hem niet nodig had. Liquigas maakte op het lastigste stuk van het parcours immers geen aanstalten om iets te proberen en dus mocht Serge van mij gerust voor de ritzege gaan. Hij had die dag de benen om te winnen. Communicatie is heel belangrijk, maar die dag liep alles fout. Dat was hard voor mij. Het was voor niemand goed. Ik vond het echt jammer voor hem. Maar het gevolg van wat toen is gebeurd, was wel dat de relatie tussen Serge en ik nog sterker is geworden. Dat was de positieve kant van het verhaal. We zijn erna altijd contact blijven houden.”

Je was in oktober 2013 zelfs uitgenodigd op zijn trouw met wielrenster Ine Beyen.

“Ik verbleef toen enkele dagen bij vrienden in België. Wist je dat ik nog elk jaar eens naar jullie land probeer te komen om mijn vrienden daar nog eens te zien? En als ik kan, bezoek ik Café De Verloren Hoek in Aalter. (glimlacht) Dat doet me altijd deugd.”

Negen jaar na jouw afscheid houdt ook Serge het voor bekeken als profrenner.

“Enkele weken geleden liet hij me weten dat hij zou stoppen en dat enkele dagen later zou bekendmaken. Ik was dus een van de eerste mensen die wisten dat hij zou stoppen.”

Serge vertelde me vorig jaar in een interview openhartig dat jij de persoon bent van wie hij tijdens zijn wielercarrière het meest heeft geleerd.

“Het maakt me gelukkig om te horen dat ik een inspiratiebron voor hem ben geweest. Serge is ook voor mij een speciale persoon. Hij had het verdiend om ritten in een grote ronde te winnen, want hij was een echte vechter. Een doorbijter. Hij mag gelukkig zijn met wat hij tijdens zijn profcarrière bereikt heeft. Hij was echt een goeie renner.”

Serge kwam sinds 2015 een paar keer heel dicht bij zijn droom: een rit winnen in de Tour. Zoals op de Mont Ventoux in 2016. Had je dat verwacht van hem of was het toch eerder een verrassing?

“Dat was voor mij zeker geen verrassing. Het deed me trouwens heel veel deugd om Serge elke dag opnieuw in de aanval te zien gaan. Maar in de Tour rijden zoveel goeie renners rond dat het erg moeilijk is om een rit te winnen, ook voor Serge.”

“Met zijn diploma en achtergrond heeft Serge best wel wat opties voor de toekomst”

Hoe omschrijf jij de wielrenner en de persoon Serge Pauwels?

“Als wielrenner is het een echte professional. Serge is het type renner dat alles perfect wil doen. Hij is honderd procent met zijn vak bezig. Als persoon is hij geweldig. Iemand die altijd en naar iedereen zal luisteren, in welke situatie dat ook mag zijn. Hij zal ook altijd proberen om iedereen te betrekken bij datgene waarmee hij bezig is.”

Hoe zie jij zijn toekomst? Serge zou graag in de wielersport aan de slag blijven, bijvoorbeeld als ploegleider of begeleider van jonge talenten.

“Eerst en vooral moet hij de tijd nemen om over zijn toekomst na te denken. Maar het is zoals je zegt: iets met coaching is zeker een mogelijkheid. Serge is de juiste man op de juiste plaats om jonge, talentvolle wielrenners te helpen groeien. Ook als ploegleider zie ik iets in hem. Hij heeft een bepaalde kijk en de juiste spirit. Serge is ook een persoon die alles onder controle kan houden, een eigenschap die in die functie heel belangrijk is. Maar laat ons eerlijk zijn: met zijn diploma van ingenieur (Toegepaste Economische Wetenschappen, red.) en achtergrond kan hij evengoed in de fietsindustrie gaan werken om nieuwe zaken te ontwikkelen. (glimlacht) Kortom, Serge heeft best wel wat opties.”

Tot slot: de Vuelta in coronatijden is volop aan de gang. Zondag is het al 1 november en krijgen we zowaar een finish op de misschien wel lastigste beklimming die we in de wielersport ooit gezien hebben, de vreselijke Alto de l’Angliru.

“Ik wil er niet aan denken dat het zondag zou regenen in Asturië. In die omstandigheden is de Angliru een echt monster. Dan kan je op die klim niet rechtstaan, omdat je patineert. Je moet dus blijven zitten, terwijl dat op die stroken van meer dan twintig procent bijna onmogelijk is. Maar de Angliru is en blijft een fantastische berg met een geschiedenis. Het belooft zondag opnieuw een dag te worden om niet snel te vergeten.”