Amper 25-jarige Emiel Vermeulen geen (prof)renner meer in 2019?

De wielertoekomst van Emiel Vermeulen ziet er almaar beroerder uit. Op zijn 25ste lijken zijn koersdagen als contractrenner geteld en in een stap terug naar de elite zonder contract heeft hij voorlopig geen zin. De Koolskampnaar van VC Roubaix-Lille Métropole moest de jongste weken een rollercoaster van emoties door zijn fitte lijf laten gieren.

Middels een sterke nazomer, die hij op gang trok in de Tour du Poitou Charentes et de la Vienne, leek Emiel Vermeulen alsnog als contractrenner te kunnen overleven. In Kortemark werd hij zevende, in Desselgem elfde, in Lichtervelde en in Berlare achtste, in Paris-Bourges dertiende en bovenal vierde (!) in het Kampioenschap van Vlaanderen. In de massaspurt toonde hij zich voor eigen volk, na Dylan Groenewegen, John Degenkolb en Jasper Stuyven, the fastest of the rest.

Roubaix doet voort

“Ja, bij die stand van zaken dacht ik mijn hachje gered te hebben en dat leek ook zo”, geeft Emiel aan. “Ik mocht blijven bij VC Roubaix-Lille Métropole, tot de ploeg op de laatste vrijdag van september plots liet weten zich terug te trekken. Het had een afhakende sponsor niet kunnen vervangen en kreeg zijn budget niet rond. Daar sta je dan en dan mag je op zoek naar een alternatief onderkomen. Geen evidentie op een ogenblik dat de meeste plaatsjes al ingenomen zijn. Halfweg oktober leek er licht aan het einde van de donkere tunnel te zijn, tot ik er na verloop van tijd niets meer van hoorde, een illusie dus. Recentelijk vernam ik dat Roubaix alsnog zou verder doen. Het zou fuseren met een bestaand ander team, ik vermoed Natura4Ever, dat vier renners zou meebrengen. Roubaix behoudt in dat geval zijn meeste Franse renners en van Belgische kant zou enkel Tom (zoon van ploegleider Michel, red.) zich mogen handhaven.”

“Mijn hart en mijn benen leggen mijn hoofd het zwijgen op. Er is vooral dat knagende gevoel dat ik nog niet klaar ben met het wielrennen”

“Het wordt almaar duidelijker dat ik mezelf niets meer mag wijsmaken”, vervolgt de Koolskampnaar. “Het is een frustrerende realiteit nadat ik tijdens de laatste koersweken van 2018 zoveel lovende commentaren kreeg en ook aan mezelf voel dat er nog veel rek op zit. Door tegenzittende omstandigheden heb ik er nog niet kunnen uithalen wat erin zat. Komaan zeg: in die omstandigheden naar de uitgang geleid worden, dat wringt! Ik verdien vast en zeker nog een volle kans bij een procontinentale ploeg, maar als ik die niet kan afdwingen, wat rest er mij dan nog?”

Pulso-Preventielab

“Indirect zal ik mij allicht wel in de wielrennerij kunnen handhaven, daar niet van. En ook dat zal van harte zijn, maar dat is niet hetzelfde. Misschien ga ik straks aan de slag als … jobstudent bij Pulso, het preventielab van Kurt Debouck. Mijn hogere studies zijn immers bijna maar nog niet helemaal voltooid. Om daar op termijn hopelijk als inspanningsfysioloog een vaste betrekking te verwerven en op gedreven wijze renners te trainen en te coachen.”

“Om verder aan te modderen en koste wat het kost in het peloton te overleven ben ik inderdaad té goed. Dan nog liever de eer aan mezelf houden, gonst het door mijn hoofd. Dat wordt evenwel het zwijgen opgelegd door mijn hart en benen die zo graag nog enkele jaartjes langer zouden koersen of hadden gekoerst. En er is vooral dat knagende gevoel dat ik nog lang niet klaar ben met het wielrennen. Als de huidige stand van zaken zo blijft, zal het volgend jaar serieus pijn doen.”