25 jaar Sport Vlaanderen: verzorger Peter De Smet vist anekdotes uit dé kweekvijver aan talent

Vlaanderen 2002 en zijn opvolgers zijn door de jaren heen een begrip geworden in de wielerwereld. Ook na 25 jaar blijft Sport Vlaanderen-Baloise een ideale kweekvijver voor jong talent. Die verjaardag werd zaterdag gevierd in het Kuipke tijdens de Zesdaagse van Gent. Wij bundelden samen met verzorger Peter De Smet de mooiste anekdotes van de vele West-Vlaamse renners in de ploeg.

Peter De Smet zat al op jonge leeftijd middenin het wielermilieu. Zijn veel te vroeg gestorven vader was immers de bezieler van de veldrit in Raversijde. Zelf begon Peter als tiener te crossen bij KVC Zeemeeuw. “Ik was geen topper. De vierde plaats was mijn dichtste uitslag, denk ik. Op de weg reed ik eigenlijk enkel als voorbereiding”, aldus Peter.

Via zijn schoolkameraad Werner Vandromme begon de wielerliefhebber wel aan een heel andere carrière in het peloton. Het 20-jarige broekje werd bij Humo-Torhout Werchter ingeschakeld als manusje-van-alles. Die ploeg – met een naam die als muziek in de oren klinkt – vormde indertijd een opleidingsploeg van ADR, erg vergelijkbaar met het huidige Sport Vlaanderen dus. De ploeg was echter geen lang leven beschoren. “Ik zal nooit de dag vergeten dat Michel Pollentier me op de cross in Veldegem vertelde dat hij met een semi-profploeg Izenberge Sportief zou beginnen. Ik polste of ze al een soigneur hadden en ben een paar dagen later bij hem binnengesprongen in de bandencentrale. Voor mij was het extra speciaal, omdat ik als kind supporter was van Michel. Ik vond het ook heel chic hoe hij me tijdens de cyclocrossen altijd aanmoedigde.”

Pas in 1995 maakte De Smet van zijn uit de hand gelopen hobby zijn beroep. Wim Vansevenant kon de overstap maken naar het toenmalige Vlaanderen 2002 en die jonge ploeg bleek nog op zoek naar een goede soigneur. “Dat ging gewoon via de telefoon, ik had voor ik tekende nooit met ploegleider Roger Swerts aan tafel gezeten. (lacht) In de familie lag het wel moeilijk dat ik dan het familiebedrijf verlaten heb. Ik werkte toen immers nog bij Louis Culot, de steenkapperij van mijn nonkel in Londerzeel.”

Sindsdien bleef de oerverzorger zijn werkgever Sport Vlaanderen trouw. Aanbiedingen van onder andere Telekom, Jack & Jones, Unibet en Quick-Step legde hij naast zich neer. “Ze hebben het meermaals gevraagd, ook eens in de Ronde van Burgos. Ik heb dan nog een glaasje champagne gekregen, want het was de verjaardag van Richard Virenque. Bij een andere ploeg zou ik weer onderaan de ladder moeten beginnen. In onze ploeg werk ik heel goed samen met manager Christophe Sercu, er is veel wederzijds vertrouwen. In overleg met hem hou ik me bijvoorbeeld ook bezig met de logistiek. Sinds zijn komst in 2005 heeft de ploeg ook de stap gezet naar het moderne wielrennen. Hij heeft de samenwerking tussen de overheid en de privé-sponsors op poten gezet.”

1. Dom blondje in de Ronde van de Toekomst

Leif Hoste mocht in 1998 het zegegebaar maken in de eerste rit van de Ronde van de Toekomst. Die avond deden Peter en de betreurde ploegleider Claude Vancoillie niet de minste moeite om het enthousiasme van de jonge wolven te temperen. “Als we nog een rit winnen, kleuren we ons haar blond”, klonk het stoer. De volgende dag won Peter Wuyts de etappe en hadden De Smet en Vancoillie het aan hun rekker. Tot groot jolijt van de renners werden ze boven het bad van hun hotelkamer aan hun belofte gehouden. “Ik weet nog hoe verschrikkelijk het naar ammoniak stonk. Die gasten houden me jong, maar zulke dingen ga ik toch niet rap meer zeggen. Ons haar was iets tussen geel en ros. Gelukkig was het op het einde van het seizoen.”

2. Een zatte kok in de Ronde van Luxemburg

Een verzorger moet van alle markten thuis zijn, al werd het zelden zo letterlijk als in het Luxemburgse Foetz. In juni 2002 werd Frankrijk onverwacht uit het WK voetbal geknikkerd, blijkbaar tot grote wanhoop van de Franse hotelkok. “Die kok had zich compleet lazarus gedronken en kon volgens de uitbaters niet meer voor het eten zorgen. Na de massage zijn we dan zelf maar in de keuken gaan kijken wat er in huis was. Ik weet niet meer wat we precies gemaakt hebben, maar het was alleszins spaghetti en kip. (lacht) Zoals meestal voor die gasten.” Ook in de Tour of Virginia sloeg Smetje ooit aan het kokkerellen, maar dat was toen effectief zo voorzien. “Op vlak van eten is Frankrijk het minste land, met hun haricots verts. In het peloton noemen we dat Franse frieten, als dat voor de zoveelste keer op het menu staat.”

3. Tijdens de koers naar de Chinese Muur

Australië, Oman, Qatar… het lijstje exotische bestemmingen is na 24 jaar bij de ploeg indrukwekkend. Vooral in Spanje en in Noorwegen – met zijn prachtige landschappen tijdens the Arctic Race – voelt Peter De Smet zich in zijn sas. Tijdens de Ronde van China in 2003 ondernam de ploeg zelfs een geïmproviseerde toeristische uitstap. “We zaten niet ver van de Chinese Muur en wilden die kans toch niet laten schieten. Met handen en voeten heb ik aan onze Chinese buschauffeur uitgelegd wat de bedoeling was. Iedereen legde samen om hem drinkgeld te geven. Direct na een rit heb ik nog snel twee man kort gemasseerd en gingen we dan met de bus naar de Chinese Muur.” Ook op sportief vlak was de Ronde van China een succes, want Jurgen Van De Walle finishte tweede in het eindklassement.

4. Een steigerend paard in Qatar

In de beginjaren van de ondertussen ter ziele gegane Ronde van Qatar stond bij de start altijd wat entertainment op het programma. Na aandringen van de ploegleiding klom De Smet op een Arabische volbloed. “Ik ben nochtans niet zot van paarden, maar liet me dus toch overhalen. Plots sloeg Claude Vancoillie op dat paard zijn gat, waardoor het natuurlijk steigerde.” De valpartij en de boosheid van de verzorger werden toevallig door de VRT gefilmd. “Die beelden hebben me een hele tijd achtervolgd, want ze werden vaak uitgezonden. Ik heb daar wel chance gehad, voor hetzelfde geld was dat veel slechter afgelopen.”

5. “Smetje, heb je nog geen mokke?”

Elke medaille heeft een keerzijde. De geschiedenis van elke ploeg telt een zwarte bladzijde. In het geval van Sport Vlaanderen werd de ronduit inktzwarte bladzijde op 5 februari 2009 in de Ronde van Qatar geschreven. De bijna 22-jarige Frederiek Nolf stierf in zijn slaap. Bij het vertrek had Peter De Smet enkele renners met een busje naar de luchthaven Charles De Gaulle gebracht. “Ik was net gescheiden en de gasten wisten dat. Frederiek zei al zeverend: Smetje, heb je nog geen mokke? Hij heeft dan in het busje een Facebookaccount aangemaakt voor me, omdat ik volgens hem zo wel snel weer een vrouw zou vinden.”

“In de Ronde van Duitsland werd Meyerke ingehaald door Ullrich, om even later gewoon het omgekeerde te doen”

Smetje zat in de Ster van Bessèges toen het tragische nieuws via ploegleider Walter Planckaert doorsijpelde. “Ik kwam in de gang en zag dat Walter tranen in de ogen had. Ik krijg nog altijd kiekenvel als ik aan die ochtend denk. Ik heb trouwens nog altijd contact met de ouders van Frederiek en ga vier of vijf keer per jaar bij hen op bezoek in Kuurne. Ook dat Facebookprofiel bestaat nog. Ik gebruik het niet, maar zoiets doe je niet weg natuurlijk.”

6. Marsrepen smoefelen in de auto

Als verzorger spendeerde Peter De Smet talloze uren in de wagen, vaak met al dan niet slapende renners. In het midden van de jaren ’90 lagen Wim Feys en Wim Vansevenant te pitten op de terugweg van een wedstrijd in Frankrijk. “Ik ben nogal een zoetebek en had onder mijn zetel een zakje Marsen. Vlak voor de grens schoten de renners plots wakker, terwijl ik volop zat te smullen.” De twee Wimmen waren onmiddellijk klaarwakker en eisten prompt hun portie van de snelle suikers. “Van het verschieten ben ik toen haast los door de grenspost gereden. Ik had geen keuze en heb ze dan ook maar wat Marsen gegeven. (lacht) Er waren toch al niet veel repen meer over.”

7. De fratsen van Meyerke en Volderke

Stijn Devolder is met onder andere twee zeges in de Ronde van Vlaanderen één van de strafste producten van de opleidingsploeg. Toch was het ook voor hem aanpassen in het profpeloton. “Als verzorger mocht je toen nog met de tweede volgwagen rijden. Zo zag ik Stijn in 2002 in Bessèges elke dag lossen. Volderke was al een stille jongen en nu zat hij helemaal in de put.” Door iets meer op zijn eten te letten was de trein voor Devolder niet veel later toch vertrokken. “Een jaar later was hij al derde in de E3, dan heb je een grote motor. Bij ons vond hij met Geoffrey Demeyere ook een heel goeie maat, echte speelvogels waren dat.”

“Ik ga nog altijd vier tot vijf keer per jaar op bezoek bij de ouders van Frederiek Nolf”

In de Ronde van Luxemburg werd De Smet zelf eens het slachtoffer van één van de stoten van Meyerke. Na de ochtendrit wandelde de verzorger naar zijn wagen, die onder een spoorwegbruggetje geparkeerd stond. “Geoffrey had blijkbaar piraten gekocht en gooide zo’n bommetje uit de andere volgwagen. Er weergalmde een knal vanjewelste en ik hoorde eventjes helemaal niets meer.”

Ook met de benen zorgde Demeyere voor enkele straffe staaltjes. Zo finishte hij in de Ronde van Duitsland als tiende, achter een rist toppers zoals Rogers, Cancellara en Vinokoerov. “Die jongen kon wreed rap met de vélo rijden. Ik herinner me hoe Jan Ullrich, die toen bij Bianchi reed, in een tijdrit vlak achter hem startte. Meyerke hield lang stand, maar werd toch ingehaald. Plots ging hij gewoon weer voorbij Ullrich. Jammer genoeg kreeg hij in een bocht een kwak van de Duitse tv-motor, waardoor hij de aansluiting verloor.”

8. Kampioenentrui vóór de koers al klaar

De Belgische titel van Niko Eeckhout betekende in 2006 een mijlpaal voor de ploeg. Rambo versloeg in een kletsnat Antwerpen niemand minder dan Philippe Gilbert en Tom Boonen. Ondanks die sterke tegenstanders had de ploeg zich op alles voorbereid. “We voelden dat we dat jaar het BK konden winnen. Daarom had ik in samenspraak met Christophe Sercu en kledingfabrikant Marc Verbeeck al een Belgische driekleur met onze sponsors laten maken.”

Eeckhout zelf wist helemaal van niets. “Hij verschoot nogal toen ik met die trui aan het podium stond. Tijdens de ceremonie mocht het nog niet van de bond, maar de rest van de avond heeft hij die trui wel kunnen dragen.” In 2015 voegde Preben Van Hecke – een naar Ardooie uitgeweken Oost-Vlaming – nog een Belgische titel aan het palmares van de ploeg toe.

In Dwars door Vlaanderen was het met Eeckhout (2005), Frederik Veuchelen (2006) en Jelle Wallays (2015) zelfs drie keer prijs voor de ploeg. “Het is misschien niet toevallig dat we iets hebben met die koers, want onze service course is in Waregem. Ik herinner me dat het echt rotweer was toen Wallays won.”

De sterkte van die generatie werd ook enkele keren kracht bijgezet op het WK ploegentijdrijden. “Vooral in Richmond in 2015 leverden de jongens een schitterende prestatie. Ze vielen niet uit de toon en klopten zelfs World Tour-ploegen. Ploegleider Hans De Clercq zorgde die avond voor een heel lekker etentje met de hele groep. Het uitzicht vanuit het restaurant was ook prachtig.” (Adriaan Clynckemaillie)