10 jaar na dood VDB: Nico Mattan stippelt fietsroute uit ter ere van zijn boezemvriend

Zaterdag is het exact tien jaar geleden dat Frank Vandenbroucke op 34-jarige leeftijd het leven liet. Ter herdenking van de gewezen wielerkampioen, winnaar van onder meer Luik-Bastenaken-Luik en Gent-Wevelgem, trokken wij met zijn boezemvriend Nico Mattan (48) naar zijn geboortestreek in het West-Vlaamse Heuvelland en bezochten wij enkele belangrijke plaatsen uit Franks leven. Het uiteindelijke resultaat was een prachtige fietstocht van 67,7 kilometer.

Nico Mattan: “Hier is Frank opgegroeid en zijn ouders, Jean-Jacques Vandenbroucke en Chantal Van Ruymbeke, wonen hier nog altijd.”

“Het klimmeke van Ploegsteert waarop Frank en ik geregeld sprintten. Het is te zeggen: eigenlijk deden we dat op elke klim die we tijdens onze training tegenkwamen. (grijnst) Deze helling is ook jaarlijks opgenomen in de bekende loopwedstrijd Course du Souvenir op 11 november, georganiseerd door de ouders van Frank.”

(Lees verder onder de video)

“Dit was de broekzak van Frank. Hij woonde hier vlakbij én het was een strategische plaats in Gent-Wevelgem, waar we heel vaak de koers openbraken, ook het jaar dat hij won en ik derde werd. De Mesenberg – op de top heb je een prachtig uitzicht op Wulvergem en de hellingen in de streek, is de bekendste helling in de buurt van Ploegsteert. (lacht) Ook al kan je dit moeilijk een berg noemen. In Mesen had je ook Slagerij Marc, waar Frank altijd kwam om droge worsten te kopen. Hier is hij ook naar school geweest. Frank heeft in Mesen Nederlands geleerd.”

“Johan Molly, de verzorger van Frank, woont hier. En op de hoek is er Café A La Basse Ville (dat sinds deze zomer te koop staat, red.), die indertijd dienst deed als een soort van supporterscafé van Frank.”

“De vaste stopplaats van Frank en mij tijdens onze trainingen in het Heuvelland: het kruidenierszaakje aan de kerk van Loker. Hier hielden we geregeld halt om water en rijsttaartjes te kopen.”

“Een bepalende klim in Gent-Wevelgem en onze favoriete trainingsklim waarop we vaak trainden. Op de grote plateau: 53×19. Op deze berg, tussen de bekende wijngaarden, kon ik Frank vaak kloppen. Dit was mijn berg. Ik denk niet dat er in die periode iemand was die de Monteberg sneller omhoog reed dan mij. Hier kwam ik het liefst van al.”

“Vraag me niet hoe het komt, maar de Kemmelberg lag mij veel minder goed. Hier was Frank altijd stukken beter dan mij. Maar in koers kon ik me goed plaatsen op de Monteberg en zo de schade beperken op de Kemmel.”

“Voor mij is dit het mooiste plekje van het Heuvelland. De Scherpenbergweg kan gerust de vergelijking met Klein Zwitserland doorstaan. Om hier te geraken, moet je toch een heel stukje klimmen, twee tot drie kilometer voortdurend vals plat omhoog. Frank en ik reden hier vroeger ook vaak met de mountainbike.

“Dit uitstekende restaurant van ex-profrenner Dirk Ghyselinck, ex-winnaar van onder meer de Ardense Pijl, heeft Frank via mij leren kennen. Hier heeft hij vooral in zijn laatste jaren heel veel tijd doorgebracht. In dit restaurant hangen veel oude affiches over de koers en zelfs het roze truitje waarmee Frank zijn allerlaatste koers won, de Guido Belcanto Classic. Hier adem je pure koersnostalgie.”

“Toen Frank in 1998 Gent-Wevelgem won, reden we hier weg. Ik demarreerde bijna altijd op dezelfde plek, ter hoogte van het landbouwmachinebedrijf van Gekière. Een lastig stuk, want vanuit Hollebeke hadden we al voortdurend vals plat omhoog moeten rijden. In deze open vlaktes kon je makkelijker iets forceren. In 1998 zijn Frank en Lars Michaelsen komen aansluiten in de afdaling tussen Zandvoorde en Geluveld.”

“De Kranenburgstraat in Groenenburg, onderdeel van de Gasthuisbossen, is een klim van goed 500 meter waarop Frank en ik op onze grote versnelling – 52×15 of 53×15 – onze sprinttraining bergop deden. Ik kon hem hier zelfs af en toe verslaan. We trainden er wekelijks. Bovenop de top stond er een bankje waarop Frank trouwens altijd une minute de silence wilde houden. En dat deden we dan ook.”

Ontdek hier de volledige route.